Voetbal, absoluties en nonnetjes: zalig Olinda

Na ons losgeweekt te hebben van paradijs Pipa, op naar een meer cultureel verantwoorde bestemming: Olinda. Olinda is de stad met de langste koloniale geschiedenis van Brazilie, in 1535 werd de stad door de Portugezen gesticht. Naast een stukje Portugees koloniale geschiedenis, hebben ook de Nederlanders hier de nodige sporen achter gelaten. In 1631 staken onze fijne voorouders de stad volledig in brand na haar eerst te hebben leeggeroofd (populaire jongens, die Nederlanders). Pas halverwege de negentiende eeuw kwam Olinda de klap te boven en begon men weer aan de wederopbouw van de stad. In 1982 werd het historisch centrum vanwege de rijke geschiedenis uitgeroepen tot Unesco Werelderfgoed. Historisch gezien is Olinda dus een van de interessantere plekken van Brazilië, echter vreemd genoeg raakt geen enkele Braziliaan bij het noemen van onze volgende bestemming echt heel opgewonden. 'Mmm...yes it is history, but fun???' en 'Only one day, but then you get really bored' zijn de meest juicy reviews die we krijgen. Yes! Van die kritieken krijgen wij wel zin om zeven uur in een bus te zitten.. NOT! Maar toch hijsen we die ochtend na een week totale relaxing en de hersenen op stand 'uit' (nieuwe ervaring!) de 30kg weer op onze rug en worden we door een heel comité - inclusief bejaarde hosteleigenaar Ed (ja die mij met een bad dolfijnenkarma opzadelde), Bregjes pipa romance en Israelische reisvrinden - uitgezwaaid... Nog geen kwartier later staan we met dertig graden in een minibus gepropt en hangt mijn neus in de klotsende oksel van een Braziliaanse en hebben we al spijt dat we Pipa hebben verlaten. Maar we laten ons niet kisten, we need some culture!


Na toeristisch Pipa toert onze minibus het binnenland in. Wat een schoonheid en wat een leegte vinden we hier weer! Eindeloze groene velden en bossen en af en toe kom je een paard en wagen tegen en een verdwaalde schuur die dienst doet als kerk... Wat een ruimte... dat kunnen wij ons in overbevolkt nederland NIET voorstellen! We zoeven door deze velden en dromen weg als er denkbeeldig een plaat blijf hangen als we voor onze overstap worden gedumpt bij een te lelijke snelweg met te lelijke wegrestaurants. Weg landelijke idylle. Voor ons is dat Brazilië op en top: bizarre contrasten. Heel erg rijk en schrijnend arm, bizar natuurschoon en enorme natuurschending, megasteden en totale leegte, een zucht naar westerse consumptiecultuur en hang naar tradities, ontwikkeling en totale achterstand... Het wisselt elkaar hier in rap tempo af. We stappen in de volgende bus - openbaar vervoer is echt een immense operatie in zo'n megaland - die ons in een paar uur naar Recife brengt en waar we onszelf vervolgens weer overhevelen in een taxi die naar Olinda scheurt. Temidden van de concrete jungle van lelijk Recife duikt dan opeens op een heuvel Olinda op. Wat een prachtige view op deze historische stad... Daar WIL je gewoon heen! 


Ons hostel blijkt wel aan de lelijkste straat van Olinda te zitten (serieus hoe kiezen we het weer uit) en onze reservering is weer eens niet doorgekomen dus we worden gedumpt in een stapelbed in een ware sauna (zonder airco en met gebrekkige ventilator). Een leger aan mieren marcheert bij binnenkomst bovendien door de kamer. Maar hé..dan slaap je wel in een historische villa die zich zelf onderdeel van Unesco World Heritage mag noemen (en dus in een wurggreep van regeltjes over welk kozijn je vooral wel en niet mag schilderen en welke deur je wel en niet van een nieuwe deurknop mag voorzien, maar dat terzijde). De charme van dit hostel zit overduidelijk niet in onze sauna, maar in de gemeenschappelijke ruimtes. Een fantastische binnentuin met hangmatten en zwembad siert de stokoude slaapgebouwen. Binnen no time hebben we hier contact met de ´bewoners´. Dat wordt dus een paar dagen ´ouderwets backpack socializen´ hier. 


Zo ontmoeten we Vincent, een 21-jarige Sloveen die zijn hele leven leefde voor voetbal en op zijn 18e werd gecontracteerd door het Sloveense Feijenoord of Ajax (mooi dat ik die hier in 1 adem noem :-P Ik weet de naam van die Sloveense ploeg natuurlijk al lang niet meer). Een succesvolle voetbalcarrière lag in het verschiet tot een fijne oostblokvrind (hij had een hekel aan zo'n beetje elk menswezen afkomstig uit het gebied tussen Rusland en Tsjechië) met gestrekt pootje op zijn knie landde. 'Like your big friends Van Bommel and De Jong like to do'...eh..moet ik me aangesproken voelen? Na drie operaties in een jaar tijd vertelde de arts hem dat als hij niet zou stoppen met voetbal hij waarschijnlijk in drie jaar tijd niet meer zou kunnen lopen. Daar verdween zijn voetbaldroom als sneeuw voor de zon. Na jaren van hard trainen, voetbalscoutings en geheelonthouding stond hij op straat en zijn vrinden gingen wel door met hun voetbalcarrière. Hij besloot een jaar lang knetterhard te drinken en te blowen en dat kon ook makkelijk want zijn contract liep nog een paar jaar door dus zijn oude club moest braaf zijn salaris doorbetalen. Na een jaar besloot hij dit gedrag voort te zetten in een ander land en ging hij op reis. Zonder bestemming en met een doorbetaald salaris... Waar het lot hem bracht, want een doel in het leven had hij niet meer. En daar lag hij in de hangmat, met een iets te corny oostblok hanenkam, een fles cachaca in de ene, een 500 ml blik bier in de andere hand en een nog steeds goddelijk afgetraind lichaam, ..., dat dan weer wel. Deze laatste details scheppen natuurlijk enigzins het beeld van een nare dronken gast maar onze 'op leeftijd zijnde harten' smolten voor deze arme jongen.. Want hij was duidelijk depressief en gaf dat zelf ook nog eens ruiterlijk toe. Maar zijn lot werd nog erger. Hij reisde samen met een Sloveense dame die hij had ontmoet via een oproep die zij in een Sloveense krant had geplaatst. Gezocht: reispartner voor Zuid-Amerika, omdat ik niet alleen wil reizen. Hij was de enige reactie op haar advertentie, want hij had toch niets beters te doen, aldus onze Sloveense vrind. Vervolgens mochten ze elkaar totaal niet en gingen ze kibbelend door Zuid-Amerika... ´I hate Slovenian women, they just make life difficult´, vertelde hij ons bij de eerste kennismaking, oei.... Vanwege een soort masculien plichtsbesef voelde het nu echter alsof hij haar niet meer alleen kon laten en was hij in zijn ogen nu ook nog eens gedoemd tot het reizen met een vrouw die hij niet kon uitstaan. His life felt like hell... Na tien bier waren de complimenten voor Nederlandse vrouwen dan ook niet van de lucht: ´You know, Dutch women are just intelligent AND beautiful... Dutch women just don't complain'... En wij lieten deze getergde jongen natuurlijk maar al te graag in deze waan :P 


Daarnaast werd hij geflankeerd door de Canadees David die op zijn 33e al kon zeggen dat hij de halve wereld had gezien. Hij was nooit van het 'serieuze' leven geweest en was na zijn eerste reis naar Azië verslaafd geraakt aan reizen. Hij raakte zo mogelijk nog meer verslaafd aan 'absoluties' zoals hij dat zelf noemde. En dus voelde hij zich genoodzaakt zich vooral op te houden in landen waar de mensenrechten met handen en voeten werden getreden: landen waar extreme honger, armoede, criminaliteit, ziekte, oorlog of onderdrukking voorkwam. Zo zwierf hij naar eigen zeggen maanden door Afghanistan (there was a time that as long as you were not Russian, you were safe), had hij een vriendin in Iran en bezocht hij daar anti-government parties en voer hij vanuit Thailand illegaal naar zuidelijk Cambodja en kwam hij na daar enkele weken ´free as a bird´ op zijn motor door Cambodja te hebben gereden terecht in een jungle gevangenis van een guerrilla groepering. Nu was hij 33 en had hij toch maar een serieuze baan aangenomen bij notabene een bank en besefte hij zich dat hij zich zelf niet had gevonden in al die absoluties... Het reizen vond hij nu zelfs een 'shallow  way of life'..a family is what really gets to you, you know'..Goooeeeed... Wat van al deze bizarre verhalen waarheid of onderdeel van de hersenschimmen van een pathologisch leugenaar was, blijft een raadsel, maar met dit illustere gezelschap brachten wij onze dagen in Olinda door. 


Naast deze freakshow was Olinda oogverblindend mooi, het weer was zinderend heet, met een tropical shower op zijn tijd, en de stad was een van de meest religeuze die we tot dan toe waren tegengekomen. Maria en Jezus
lachten ons echt overal vriendelijk toe, vanuit kerken maar ook vanaf stickers op auto's, sleutelhangers, kalenders, billboards, plantenbakken en haarspelden. Nu ben in nooit echt een religieus typje geweest en heb de bijbel alleen gelezen voor mijn studie kunstgeschiedenis, maar toen we tijdens een bizarre tropische stortbui een klooster in renden om te schuilen en we in een mis van 25 stokoude nonnen terecht kwamen, voelden we de kracht van religie :P Ondanks de rituelen waarmee hun mis gepaard ging, ontvingen wij zoooo veel liefde van deze oude nonnetjes! Een ontzettend lieve non kon het niet laten elke keer TE aandoenlijk naar ons te glimlachen en te zwaaien. These old ladies just loved us.. En dat ondanks onze wulpse minirok en decolletage (mooi woord).. We murmelden wat mee met de Portugese psalmen en oh wat zongen deze over-aged ladies nog zoet en hoog en we voelden ons weer helemaal 'One love' (Ok, op een iets andere manier dan Bob in Sodom en Canoa had bedoeld, maar dat terzijde). 


We bleven in deze zalige status een paar dagen door lovely Olinda struinen - er hing nog net geen aureool boven ons hoofd - en kwamen op onze freakshow na amper een toerist tegen. En deze zalige dagen eindigden we traditiegetrouw met homemade salade en Braziliaanse wijn in de hammock om vervolgens tot diep in de nacht ´goede gesprekken´ met ons crazy gezelschap te voeren. Love it!


Foto´s van zalig Olinda;
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626346951270/

Surf´s up in Pipa!

Na een lange busrit uit het ´helleoord´ komen we aan in Natal - een kopie van Fortaleza  - en missen onze aansluiting naar Praia da Pipa... onze eindbestemming voor de komende week. De volgende bus gaat pas vijf uur later...aaargh..NEIN! Met het sodom en gomorra nog in ons achterhoofd worden we overvallen door extreem zelfmedelijden - wat hebben we het zwaar gehad en dat op onze vakantie - en dus laten we ons gewoon door een taxi 100km verderop droppen. Bye bye busstation, vieze bussen en vijf uur wachttijd: we travel stylishly en nemen de taxi! We zoeven door groene heuvels en met een taxichauffeur die snelheidsdrempels als lanceerbanen ziet... Yes, even de schokdempers testen met twee blonde chicks in the back. Hoe dichter we pipa naderen hoe geruster we er weer op worden... We returned to paradise! Ons hostel blijkt ook nog eens meer dan oke... Fijne hutjes in een oase van rust inclusief airco (usp hier, want het is hier bloedheet!!), separate beds, zwembad, veranda met hangmat, kolibrietjes voor de deur en een zwoele hostelguy die Engels spreekt. Yes we made it!!

De dagen die volgen zijn enigzins slaaaaapverwekkend... ze bestaan namelijk uit strand strand strand en nog eens strand. Maar wat zijn die stranden hier prachtig... Daar kunnen zo ansichtkaartjes van gedrukt worden. Pipa is omringd door vijf prachtige stranden met parelwit zand, palmboombossen die tot aan het strand lopen, rotsformaties (zo´n mooi Lonely Planet woord), kokosnootverkopers, goddelijke surfmanwezens en dolfijnen voor de kust! Wow! Elke dag een ander prachtig strand om te ontdekken. Onze eerste dagen niks dan bakken dus en slapen op ons strandbedje met kokosnootje in de hand  (na Sodom en Canoa zijn we nog wat voorzichtig met de caipi´s :P ).

Twee stranden van pipa zijn alleen te bereiken door via een naastgelegen strand tijdens laagwater om een
rotspartij heen te klimmen. Deze strandjes zijn dan natuurlijk volgens iedereeeeen wel weer zogenaamd de mooiste en een hangplek voor local dolfins dus tsja... Daar MOETEN wij natuurlijk ook heen. Braaf zoeken we de tijden van het laag- en hoogwater op en laten ons tot drie keer verzekeren dat we tot 14.00 uur op het bewuste strand 'praia golfinhos' kunnen vertoeven. Met laagwater lopen we dus via het naastgelegen strand naar het mooie Praia dos Golfinhos. Het strand is inderdaad adembenemend en aan de achterzijde volledig ontsloten door rotsen! In de zevende hemel vlijen we ons neer op een houten strandbed en eten garnalen van de barbecue! Heerlijk! Na een paar uur frituren (zowel die garnalen als wij zelf) is het half twee en besluiten we heel wijs om vast dit strand te verlaten. We komen echter bij de bewuste rotspartij aan het einde van de baai aan en het water blijkt toch net ff wat wilder en hoger dan ons is verteld. Het water klapt met enorm kabaal tegen de rotsen aan en via glibberige stenen met pinakels waar je u tegen zegt klimmen we met ware doodsangsten stapje voor stapje verder en vervloeken al die mensen die meenden dat we makkelijk tot twee uur op dat inmiddels in ons hoofd 'vermaledijde' strand konden blijven. Terwijl we als criple en criple ons van rots naar rots verplaatsen en om de haverklap van onze havaianas afglijden (ja wisten wij veel dat we een ware hiking voor de boeg hadden) en een flats zeewater tegen ons aan geslingerd krijgen, zakt de moed ons in de denkbeeldige schoenen. Het veilige nabijgelegen strand is namelijk nog vijf honderd meter verderop en de golven laten met de minuut minder rots over. In gedachten zie ik ons al only the lonely op een rotsje met minirok - dat dan weer wel - zitten wachten op de kustwacht of erger.. Zoals bregjes blik - wederom totale doodsangst - verraadt: drijvend in zee met ons kopje tegen de rotsen. Maar in zulke situaties zit er weinig anders op dan ´kiezen op elkaar en gaan´ en na een half uur klimmen en schietgebedjes en bijna huilen strompelen we als verzopen katten en vol schrammen en blaren het naastgelegen strand op. Met de dirt nog in ons haar nemen we ons een ding heilig voor: geen dare devil acties meer voor ons... Al moet ik drie weken aan een zwembad liggen met als meest spannende activiteit het lakken van mijn nagels of het epileren van mijn wenkbrauwen (al is dat met die tweezermens van tegenwoordig best een levensbedreigende activiteit maar dat terzijde). Met klotsende oksels (lekkerrrr) en een hoofd als een tomaat lopen we als ware wildevrouwen naar onze pousada en duiken in het zwembad. Tot hier en niet verder.....NOT! :-)

Een uur later zitten we al weer in een busje dat ons naar een nieuw strand brengt. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, dus dit keer een strand zonder potentieel risico tot insluiting. Praia do Madeiro is een juweeltje! We genieten en likken letterlijk onze 'wonden' van onze hiking perikelen. Maar zoals dat gaat met dat soort nare reiservaringen komt onze klimpartij met een caipi in de hand inmiddels in de boeken alsof we als lenige springbokken de rotsen trotseerden :-P We sloegen als troost nog wat extra alcoholische versnaperingen naar binnen en eindigden de dag totally zen met yoga op het strand. Rotspartij ellende? Never heard of ;-)

Na een dag totale luiheid (lees: strand, zon, strand, zon, boek, mooie nummers van angus and julia stone, zonsondergang, mooie surfmannen bekijken met nog mooiere surflichamen, uit eten gaan, caipi's in alle varianten - van caipirinha tot caipifruta tot caipirovska  - en slaaaaapen) zijn we natuuuuurlijk al wel weer in
voor actie en dus volg ik mijn eerste surfles. Een waar avontuur..en de ochtend van ´the big day´ sta ik dan ook lichtelijk met het zweet in mijn handen op. Ga ik - normaal bang om nat haar te krijgen of pissig als mijn mascara uitloopt - serieus in die zee met toch redelijk woeste golven liggen en mijn totaal niet atletische lichaam op dat board tillen en er zelfs op staan? In gedachten waan ik mij natuurlijk een ware Cameron Diaz
(I hate her..knap, slank én sexy op een surfboard) en zie ik mijzelf in de eerstvolgende billabong reclame met goede arctic monkey song eronder gemonteerd met woeste blik door het beeld surfen...yeah! Maar ergens zegt een irritant stemmetje in mijn onderbewustzijn - genaamd realiteitszin - dat dit waarschijnlijk een utopie is. Een ander stemmetje genaamd ´doodsangst´ fluistert mij echter in dat ik met mijn kopje tegen een rots, board of in het minst erge geval dolfijn knal en het stemmetje ´schaamrood op de kaken´ souffleert mij vooral dat ik op het strand wordt neergekwakt met mijn bikinibroekje over mijn oren of als een uit de kluiten gegroeide walrus aanspoel voor de enige strandtent met sexy surfdudes (niet sexy dus). Zwetend kom ik aan bij mijn surfschool met te overenthousiaste en zelfingenomen surfleraar. Breg blijft als ware voetbalvrouw langs de lijn als gevolg van watervrees en aanschouwt mijn eerste ervaringen met de surfcultuur vanaf de kant. Na het droogoefenen op het strand - ik sta zo stijf als mijn surfplank zelf op mijn board - gaat ons braziliaans, argentijns-nederlandse klasje het water in. Nog geen meter in de branding klapt mijn board al om en met peddelen lijk ik wel een op hol geslagen zeerob en ga eerder achteruit dan vooruit. Even wil ik dit hele surfgebeuren naast me neerleggen.. Misschien ben ik wel gewoon een stadsmens die het liefs in restaurants, een theater of kroeg vertoeft met mijn haar gestyled en een glas chablis in mijn hand. Maar dan zie ik een dame uit mijn klasje met tangastringbikini en te bolle braziliaanse billen en zwoele blik richting surfleraar al op haar boardje staan met haar billen iets te pront naar achter en een ware drang tot competitie maakt zich van mij meester.. De aanstelster..sinds wanneer surf je in een string!!! Ik mocht dan met een stel niet sexy shorts in dat water liggen, mijn haar is dan nog altijd natuurlijk blond en mijn borsten niet van de plastische chirurg... Eat your heart out woman! Ik peddel alsof mijn leven ervan afhangt - geloof me, tijdens het typen van deze blog voel ik nog steeds verzuring in mijn armen - en na twee keer daadwerkelijk als die bewuste zeerob in zee te zijn gestort vindt daar een mirakel plaats op het water... Primaire emoties als agressie en angst hebben al
eerder hun verdienste bewezen in mijn leven, en nu maken irritatie en jaloezie mij tot een ware heldin op het water want ik surf gewoon in een keer tot aan het strand. Zo dame..daar sta je dan met je bilimplantaten (feit: ruim 40% van de braziliaanse vrouwen heeft bilimplantaten en maar liefst 60% overweegt ze serieus te nemen).. Na mijn fabuleuze surfactie kijk ik heel 'fierce' om me heen al ben ik in mijn binnenste natuurlijk een rondedansje aan het maken..yeah! I rock! Zelfs mijn eerste klas eikel surfleraar moet me toch een compliment geven.. Ja gast, ik weet dat als je mij de golf induwt niet tegen een paar eersteklas billen aankijkt maar ik doe tenminste wat met die aanwijzingen van je. Ik peddel terug en houd een waar schietgebedje dat dit geen lucky shot was maar the ´first step of my transformation into Cameron Diaz´. Nu kan ik natuurlijk heel makkelijk in deze blog gaan overdrijven maar ik zal dicht bij de waarheid blijven... Cameron blijft een stip aan een verre horizon maar ik surf in een uur tijd toch vijf keer tot aan het strand en ben trots :-) Volledig uitgeput spoel ik na mijn klasje alsnog weinig charmant aan voor de bewuste strandtent... Ik heb bovendien weer eens ontdekt hoe weinig ik thuis - op mijn huge fitness trainer in mijn woonkamer na - sport en hoe belabberd mijn conditie is. Respect voor al die surfers! Bregje heeft als een trotse moeder fotootjes gemaakt vanaf het strand en die foto's tonen mede aan dat er ook nog wel wat mag worden bijgespijkerd aan de diaz surf LOOK (pfff weinig charming) maar goed.. Who cares about looks :P. Volledig gesloopt kom ik terug in het appartement, maar halleluja daar staat onze ingehuurde masseuse al op ons te wachten om ons een uur lang bij volle maan te masseren... Pipa life is good!

Naast surfen blijven de dagen erna vrij sportief.. Zo gaan we met een kano de open zee op. Ik vraag onze kanoverhuurder nog een paar keer of het echt wel safe is om op volle zee te gaan met die rammend grote kano en vooral die rammend grote golven, maar hij voorziet geen problemen. Hij duwt de kano voor ons de branding door en tilt ons een voor een de kano in. Hoe ik het in mijn hoofd haalde geen idee, maar ik heb mijn kleinste bikinitje in mijn hele repertoire aangetrokken en bij de eerste jump in de kano verblijd ik de kanoverhuurder met een ware 'mooning' als hij mij vanuit de zee in de kano wil hijsen..zucht.. Braziliaanse bikini's gaan niet samen met watersport! We komen redelijk ongeschonden door de branding maar ik zie Bregjes hoofd op standje 'misère' staan. En ik kan haar geen ongelijk geven als ik om de minuut een metershoge golf op ons kanariegele kanootje zie afkomen. Maar goed... Pipa staat bekend om de dolfijnen die er blijkbaar in hordes voor de kust liggen en na vier dagen hebben we nog nul exemplaren gezien! Onze oh so american bejaarde gay hostel eigenaar meende dat wij dus dan maar bad karma hadden en dat we daarom geen dolfi (zoals ik ze liefkozend doch met vleugje ironie noem) zouden zien. Eeeh..luister.. Ik laat me hier geen bad dolfijnen karma aanpraten... No way! We gaan Pipa nu dus echt niet meer verlaten zonder een dolfijn te hebben gezien! Dus daar gaan we in die kano, op zoek naar die grijze jongens. En de aanhouder wint want wat hebben we een geluk! Rond onze kano verschijnt een groep van maar liefst zeven dolfijnen die de hele tijd bij onze kano blijft en zelfs - is this real, flipper eat your heart out  - nog een keer prachtig met een golf meeduikt. Hoe bijzonder en hoe mooi... Terwijl ik hysterisch kreten uitsla elke keer als er een dolfijn boven water komt, zie ik Bregjes kopje vreemd genoeg elke keer naar rechts afdwalen. Vertwijfeld vraag ik me af waar ze naar kijkt... Is ze misschien niet tevreden met zeven dolfi's en zoekt ze er nog een paar op rechts of hoe zit dat? Maar dan zie ik dat haar nagels zo'n beetje in haar peddel staan en dat bij elke drie meter hoge golf haar kopje in haar zwemvest verdwijnt en zich 90 graden naar de kust draait om die golf vooral niet op zich af te zien komen. Als ik weer hysterisch gil dat er een nog mooiere dolfijn bij zit hoor ik Breg met trillende stem zeggen dat ze toch echt in haar broek piest van angst en zich zelf het liefst weer met biertje op haar strandstoel zou zien. Maar goed..makkelijker gezegd dan gedaan want door de branding komen met deze metershoge golven met zo'n lichtgewicht kano was nog makkelijker gezegd dan gedaan. Ik had de dag daarvoor al vier kano's in de branding over de kop zien gaan maar had dat wijselijk voor me gehouden.. Maar nu waren wij toch daadwerkelijk de sjaak... Als een ware drill instructor probeerde ik ons nog enigzins beheersd door de golven te manoeuvreren (left right left right, nee Breg die peddel moet het water IN, niet alleen het water aanraken), maar die golven waren zo dichtbij en zo hoog en Bregje zat als verlamd voorop de kano dat we een paar meter voor de kust over de kop vlogen. Feitelijk een paar seconden onder water was ik nog compleet aan het multitasken: na drie keer in de rondte te zijn gevlogen onder water had ik mijn peddel in de ene hand, kano in de andere, controleerde ik of Bregje nog leefde (check, maar tenauwernood, het huilen stond haar nader dan het lachen) en ik wist op miraculeuze wijze mijn tien vierkante centimeter grote bikinibroekje dat ergens tussen mijn knieen en enkels zwierf omhoog te trekken voordat ik half pipa flashte.. Een mens is tot veel in staat in tijden van nood, zullen we maar zeggen. Ik kreeg nog fijn een kano tegen mijn kaak - au - en we kregen nog een metershoge golf over ons heen en spoelden wederom als verzopen katten aan op praia do madeiro.. Maar die dolfijnen zijn in the pocket... so much for bad karma :-P

Nog diezelde middag staan we bizar genoeg al weer oog in oog met het volgende dier: een paard wel te verstaan. Zucht.. ik heb nooit bepaald een voorliefde voor paarden gehad en ik had vroeger een hardvochtige hekel aan paardenmeisjes met hun penny agenda en -dekbed, maar toch vind ik mijzelf elke verre reis om de een of andere vreemde manier weer op de rug van zo'n knol..aargh! Maar Bregje had zulke doodsangsten uitgestaan in de kano dat een goedmaker op zijn plaats was en aangezien Bregje toch echt een voormalig penny meisje is, moest ik er toch echt weer aan geloven. De manege, fokkerij of wat het ook was lag wel in een prachtige gebied meer land inwaarts: oneindige akkers, een soort pampa-achtige velden en mata atlantica wisselden elkaar af en met de zonsondergang gaf dat prachtige views (al geloof ik nog steeds dat ik die ook met beide benen op de grond had kunnen aanschouwen). De boerderij was er weer een uit Bregjes dromen: prachtige paarden - dat zag zelfs een paarden nono als ik - in enorme diervriendelijke stallen, een knus huisje, prachtige velden voor de kweek van haar eigen biologische groentetjes, woeste staljongens en rondvliegende ara's.. Een idylle die haar spontaan de wildwaterellende van die ochtend deed vergeten. Ik vond de mensen die de paardenboerderij bewoonden vooral wat minder: deze mensen hielden zielsveel van paarden maar duidelijk niet van mensen. We werden een beetje vreemd aangestaard en niemand voelde echt behoefte ons te helpen. oké.. Nu zijn we na weet ik veel hoeveel zonuren inmiddels blonder dan Marylin Monroe in haar hoogtijdagen en zag ik er uit alsof ik naar de Parijs Fashion Week ging ipv dat ik elk moment een paard ging bestijgen maar een beetje klantvriendelijkheid in plaats van aangapen was op zijn plaats geweest. Zuchtend stond een van de staljongens op en haalde de paarden te voorschijn. Oei..voor mijn doen duidelijk te grote jongens. Ik stamelde nog in het spaans 'es mi primera vez, problema?' (primera vez was onzin natuurlijk maar mezelf volledig indekken leek me een strategische zet) maar nee, dat was geen problema. Met onze staljongen de velden in dus... Na nog geen paar meter zag ik Bregje stralen op haar knol, maar ik besefte mij vooral weer waarom ik ook al weer niets met paardrijden had... Die pijn aan mijn eerbiedig gezegd 'zitvlak' oei! Nu zit ik vast helemaal verkeerd op zo'n paard en zal een gemiddeld penny meisje me daar vast hard om uitlachen, maar het feit dat ik vrij achteraan heb gestaan toen ze de 'ghetto booties' uitdeelden, speelt mij op zo'n paard echt parten. En de immense spierpijn van mijn heroische gesurf hielp ook niet bepaald mee. Ik keek naar Bregjes stralende kopje en besefte me zuchtend dat ik er niet onder uit kwam: het komende anderhalf uur zou ik hobbelend en met pijn in mijn gehele achterste door deze welliswaar prachtige velden stuiteren. Oké this friendship owes me big time! Ik trad op dat paard dus denkbeeldig buiten mijzelf en kantelde mijn zitvlak in alle mogelijke posities, al was dat vrij lastig want mijn paard en ik hadden vrij veel in common. Mijn paard hield niet van bevelen, het rende bij elk smakelijk bosje gras als een ware bourgondier de bosjes in en was vooral erg eigenwijs. Af en toe werd ik dus tegen wil en dank in draf een veld in getransporteerd om volledig hulpeloos met de teugels in mijn handen door Bregje en staljongen te worden uitgelachen. Weemoedig keken mijn paard en ik onderweg ook af en toe naar de vrij lopende paarden die lekker stonden te consumeren in de wei.. Ja jongen, life is a bitch...fluisterde ik mijn paard als een ware paardenfluisteraar in. We both don´t wanna be here. Gelukkig maakte het landschap en de ondergaande zon veel goed en toen de boerderij in beeld kwam nam ik mij voor nu echt nooit meer een paard te bestijgen...mooie views of niet.

We besluiten ons verblijf dat hier inmiddels al een week duurt nog 1 keer met een nachtje te verlengen en een dag heerlijk te relaxen op nog een adembenemend mooi strand van pipa: Praia do Amor. Bregje ervaart na dit strand zoveel amor dat ze de daad vlak voor ons vertrek uit Pipa nog even bij het woord voegt en wat amor praktiseert met de Argentijnse hostelboy... Surfen, dolfijnen, yoga, paardrijden, relaxen, massages, prachtige stranden, goed eten, Breg weer aan de man en de volle maan vanaf het strand... We mogen Pipa eindelijk gelukzalig verlaten!

Foto´s van Pipa en omgeving:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626342425970/

Sodom en Canoa

Na our first stop in brasilian heaven op naar de tweede halte... Na zes uur in de bus arriveren we voor onze overstap toch weer in 'god's little mistake' Fortaleza om vervolgens op het busstation 3 uur lang te wachten op een bus die ons naar het plaatsje Canoa Quebrada (wat zoveel betekent als kapotte
kano) brengt. Niks geen Lonely Planet highlight dit keer: 'the beaches aren't that special' vertelt de bijbel ons, en 'some bars can get pretty loud'. Maar we laten ons niet kisten door deze matige Lonely Planet lofzang, want dit dorp werd ons getipt als ´party place all over´ door het illustere partyduo M&M (lees: de gezusters Van Prooijen). Hun review van Canoa las als een garantielabel voor feest: 'het dorp is niet heel spannend, maar de caipifruta's zijn er heerlijk en de strandfeesten zijn te gek'. Na sleepy Jeri waren wij wel toe aan wat actie in de tent en klonk deze beschrijving ons als muziek in de oren, dus wij boekten ons ticket naar dit sodom en gomorra.

Bij aankomst in de avond was meteen duidelijk dat verdwalen in Canoa vrijwel onmogelijk was: Canoa bestond wel geteld uit tien straten waarvan de hoofdstraat - que horrible - 'Broadway' heette. Ons hostel bleek een prachtige view op zee te hebben, we vonden enkele restaurants met het beste eten dat we tot dan toe in brazilië hadden gegeten en het strand was meer dan bijzonder - die Lonely Planet kan ook echt een keer op de brandstapel - omdat ze werden geflankeerd door enorm mooie oranje-rode rotsformaties. Het zand was er parelwit en het water azuurblauw…we zagen nog geen wolkje aan de Canoa Quebrada lucht. We genoten een dag lang van een flinke frituurbeurt in de zon - ja het zweet loopt in stralen van ons lichaam maar we blijven stoïcijns liggen in die 32 graden - en aten verse vis van de bbq op het strand..uiteraard met een paar caipirinhaatjes 'on the side'. Om de een of andere vreemde reden misten wij echter het stempel 'uitgaansmekka' totaal: na twee avonden struinen over dit schreckliche broadway zakte de moed ons in de schoenen. De helft van de barren hield de luiken dicht vanwege het laagseizoen en in de andere helft zaten twee verdwaalde Duitsers met  'I love canoa quebrada' tshirt (en dan in de ´I love New York, Rio, London style..tja. .what's in a name..') en pet met Braziliaanse vlag. Mmm.. vanzelfsprekend werd onze uitgaansbehoefte nog niet bepaald door deze stimuli geprikkeld. Zelfs drie caipirinha's in een half uur tijd naar binnen gieten, vormde hier geen remedie.

Na twee avonden met de staart tussen de benen naar ons appartement te zijn terug gekeerd, besloten we de derde avond dat we onze maatstaven moesten bijstellen - ai daar gaat het altijd mis, het had een voorbode moeten zijn - en dus namen we plaats in de bar met Duitsers en dronken. Uit pure ellende koppelde ik Bregje aan de zestienjarige barman die daar uiteraard wel brood in zag (letterlijk, want tijdens hun gesprek werkte hij nog heel onsmakelijk een kaasbroodje naar binnen..charming). Het contact met deze barman bleek echter om duistere redenen een voorbode van dubieuze mannenaandacht, Bregje werd ongevraagd belaagd door een tandeloze man, maar we eindigden uiteindelijk wel op een feest in het appartement van twee Nederlandse meiden en vier Zweden en heel jeugdig canoa met rasta bleek zich daar op te houden ipv in dat nare Broadway. Het feestje was het betere werk: gebronsde Brazilianen die op slechte R&B dansten en een - jaja - ´mix your own free caipirinha bar´ - wat wil een mens nog meer. We kletsten wat met de Nederlandse dames afkomstig uit Castricum die, hoe onaardig dat ook klinkt, tot het categorietje 'in Nederland regel ik niets maar hier in brazilië ben ik god's gift to men' behoorden. Vorig jaar waren ze op reis door brazilië en kwamen in dit dorp terecht. Ze waren hun hele geplande maand reizen echter niet verder gekomen dan canoa (God, ik zou mijn schoen opeten van verveling). Wij houden ook best van strand en een feestje op zijn tijd, maar dit oord en deze actie kan je vergelijken met een verblijf van een maand in Renesse. Gooeed Dit jaar wilden ze carnaval gaan vieren in salvador of olinda maar ja..de aantrekkingskracht van Canoa slash Renesse was wederom te groot en dus hadden ze olinda en salvador uiteindelijk alleen weer in de reisgids gezien. Ze waren weer in 1 ruk naar canoa doorgereisd om daar nu al weer een paar weken te bivakkeren… Gooeedd. Vol trots showden ze hun Braziliaanse lovers die wat weg hadden van Kris Kross (je weet wel, die van die hit ´Jump jump´) en ongevraagd hun torso aan ons toonden bij hun introductie. Een van de meiden werd spontaan uit ons gezichtsveld gerukt om ergens in een plantenbak te worden aangerand (oke, passie is 1 ding, maar dit?), het vriendje van de andere dame wilde zijn ´castricum catch´ direct voor een van ons inruilen (eh..nee bedankt). Het feest verplaatste zich al snel naar een bar op het eerder genoemde cheesy broadway waar Bregje door werkelijk waar het oudste exemplaar man (Ok hij had dit keer nog tanden) in de limbo werd gezet.. Wanhopig werd het schaap met inmiddels een paar caipi's in de maag over de dansvloer geveegd. Gelukkig stond de tent vol met heldhaftige mannen om haar naar de volgende danstalentenshow te manoeuvreren. Ik hield het dansen tot dat moment nog voor gezien en probeerde na de self service caipi bar de oorlog in Libië te bespreken met een rasta naast me. Na de opmerkingen 'mmm..don't know man' en 'war is not my thing' voelde ik mij echter toch al snel lichtelijk onbegrepen. De hele meute zette na een uurtje vol slechte dansmoves pas richting strand, want  het wekelijkse strandfeest stond op het punt te beginnen. Het moet gezegd worden: dat feest was werkelijk waar erg oké.. De prachtige stranden op de achtergrond, blije mensen en eens een keer niet alleen toeristen en goede muziek (ok teveel bob marley natuurlijk maar wat wil je in de reggae beach bar). We dansten de limbo tot in de vroege uurtjes en ik dacht spontaan dat ik Shakira's new little twin sister was en Breg waande zich een reïncarnatie van Bob himself (oei..geen beeldmateriaal beschikbaar..zou een schok voor humanity zijn). Op een gegeven moment ging het lichtje letterlijk uit op dit wauwse strandfeest…..en een dag bijkomen was het resultaat.

 

En dan lig je bij te komen met de fijne man met de hamer in het hostel met tl licht en een kamer die het uiterlijk heft van een WO II bunker...Mmmm..dan voel je je beduidend minder Shakira en Bob. Na een hersteldag besloot breg dat ze het dorp door deze ervaring mentaal niet meer aankon omdat ze overal meende te worden aangestaard door mannen bij wie ze mogelijk Bobs levensmotto 'One love´ te letterlijk had genomen en in uitvoering had gebracht. In ons favo resto wilde ze alleen nog een tafel aan de straatzijde als ze achter een grote bananenplant mocht zitten en toen een jongen in het internetcafé ons met big smile aankeek en zei 'you girls beach party' was de maat vol.. Weg uit dit oord! In no time waren de bustickets geboekt en de volgende ochtend stonden we om vijf uur 's ochtends naast ons bunkerbedje om de bus van zes uur te halen (met het idee: lekker vroeg, dan kom je ook niemand onderweg tegen..lekker rustig). We strompelen richting busstation met onze lichtgewicht (NOT) tasjes als we notabene in de laatste steeg voor het busstation onze Nederlandse dames uit Castricum tegenkomen. Al loensend van de drank weten ze er nog uit te kramen dat ze ons op het strandfeest ineens kwijt waren (ja klopt..was een reden voor, meid) en dat zij nu net weer teruggingen naar een afterparty die helemaal 'te gek' was... We wensen ze ONTZETTEND veel plezier en doen hun vriendjes nog de groeten (evil..we know) en rennen zo'n beetje naar de bushalte... Weg uit dit drankgelag! Bij het busstation ploffen we neer - als ware superhelden zijn we door deze warzone getijgerd - als er een dronken Braziliaan voorbij kuiert. En ja..die vind het nodig om naast ons op een bankje te gaan zitten en ondanks ons - ´no falla portugues´ - een soort oratie houdt over de energieke vibe in canoa en de ´festas´. Of we er geweest zijn..eh..we houden ons maar even zwijgend over het feit dat wij die blondjes waren die een karaokeversie van ´Single ladies´ van beyoncé deden, INCLUSIEF dansje waarbij je met je haar rondzwaait (mm….) . Uit alle hoeken en gaten van het dorp komen plots ook zijn zuiplap vrinden te voorschijn en dralen met het kwijl om hun mond of de bilspleet in het zicht om ons heen. We voelen ons enigzins aangeschoten wild. Nee!! Het is hier geen AA meeting en geen bruine kroeg, dus opzouten!!! Bregje trekt de dronkenschap in dit dorp niet meer en wil zo'n beetje ter plekke worden geteletransporteerd naar een donker hol, maar haar mentale hel is nog niet voorbij. Als klap op de vuurpijl wordt het hele schouwspel compleet als de Zweed (de tweede Zweed in dit grote reisverhaal) waar bregje ook daadwerkelijk 'One love' mee heeft gepraktiseerd (als in een kusje), maar waar ze zich inmiddels de ogen voor uit haar hoofd schaamt, lallend en met een rondborstige Braziliaanse aan zijn zijde tevoorschijn komt uit een bosje en de straat inloopt waar wij braaf op de bus wachten. Als hij zo'n beetje over Bregjes benen struikelt heeft hij pas door met wie hij hier oog in oog staat en zwaait wat ´akward´ naar onze Breg.. Ik zie de grond in gedachten onder haar openslijten en zie haar spreekwoordelijk door de grond zakken...nein...wat een sodom en gomorra.. En dat alles speelt zich af om half zes 's ochtends hè!!! De bus rijdt de straat in en we vliegen de chauffeur bijna om zijn nek.. Weg uit deze verdoemenis, terug naar paradise..Praia da pipa, next stop!

First stop in Paradise

Onze eerste stop in het paradijs dat Noord-Brazilië heet - we rekenen Fortaleza even tot het weeffoutje van de regio - is Jericoacoara. Een busreis van zes uur en daaropvolgende reis per gaar openluchtbusje over een kilometers verlaten strand brengt ons dan uiteindelijk in de stromende regen - tropical showers are just ´it´ - in 'jeri' (zoals het dorp liefkozend ook wel wordt genoemd). Onze verwachtingen waren gespannen: dit dorp draagt namelijk het Lonely Planet stempel 'brasil highlight' en dat belooft niet altijd wat. We zijn er inmiddels al achter dat dat een soms wat twijfeltachtige dan wel willekeurige eer is. En als je dan met je backpackje - laat het 'je' maar weg als je bedenkt dat we met souvenirs per persoon inmiddels 30kg meezeulen - in de stromende regen en tot je enkels in de blubber - jeri kent geen verharde wegen - in een dorp arriveert, dan begin je daadwerkelijk aan de geloofwaardigheid van dat vermaledijde boek te twijfelen. Bij het busstationnetje van Jeri - daar arriveert dagelijks welgeteld 1 bus - worden we opgewacht door onze hosteleigenaar. Hij spreekt voor de verandering ook weer eens nul engels of spaans en heeft ook lichtelijke autistische trekjes, maar we zijn gaar en levere ons volledig aan hem over. En wat blijkt, hij neemt ons mee naar een werkelijk paradijselijk stel luxeappartementjes in een bizar mooie tuin met vlinders. Voor nog geen 7euro per nacht meer dan we betaalden in ons smerige sau paulo ´hol´ hebben we hier een twee etagehutje met eigen keuken, veranda en kingsize bed met flatscreen! Bregje beleeft onmiddels een zoals ze dat zelf noemt ´genietmomentje´, we zijn in de zevende hemel!

De volgende dag worden we helaas toch echt wel weer wakker in de stromende regen...mmm..so much for paradise. En dan zit er dus eindelijk deze reis echt niets anders op dan ontbijten op je veranda, een boek lezen en een beetje filosoferen over de zin des levens. Iets waar wij beide natuurlijk over het algemeen EXTREEM veel moeite mee hebben. Ontspannen dan hè..teveel  nadenken over de zware dingen des levens is natuurlijk zo'n beetje our middle name en diegenen die ons ook maar een beetje kennen, zullen ook wel begrijpen dat wij deze reis wat te stellen hebben gehad met onze mood swings en zware filosofiemomentjes. Denk aan variaties van 'oi wat een vieze bus, ik ga kapot' tot 'wat zit mijn haar toch kut in dit land' aan de lichtzinnige zijde van het spectrum tot 'oei waarom reis ik?' tot 'wat is mijn doel in dit leven' aan de zwaardere zijde. Vol goede moed besluiten we dus vooral NIET te ontspannen maarrrrr.......we gaan hardlopen op het strand in de regen (ja je leest het goed!). Op blote voeten (lekker voor de enkels en knieschijven) rennen we een ruime vier kilometer door de branding over verlaten stranden. We komen werkelijk geen kip tegen en de stranden zijn prachtig. Toch weer een genietmomentje en dat met regen :P Langzaam klaart de lucht bovendien ook nog eens op. Een verdwaalde visser kijkt ons bevreemd aan als hij twee blonde rood aangelopen blondines in korte broekjes voorbij ziet strompelen..het zal geen dagelijkse kost voor de beste man zijn geweest, but we feel fierce! Voldaan lopen we tussen de ezels en koeien die hier idyllisch los door de duinen lopen naar onze viersterren hut met autistische eigenaar. En dan na deze sportieve sessie mogen we van onszelf in de spontaan opgekomen zon met 35graden op het sprookjesachtige strand neervleien en we werken om 14.00 uur de eerste caipirinha naar binnen.

Het strand van Jericoacoara is mooi, maar wordt sinds de Lonely Planet op bezoek is geweest inmiddels NIET meer bevolkt door hippies - of ze bedoelen die vijf rasta armbandverkopers die er dagelijks rondstruinen en bonding voelen met bregje vanwege haar ene uitgegroeide rasta en tatoeage - maar door steenrijke Brazilianen. Er zijn hier zelfs geen verdwaalde backpackers te vinden. Op elke paar honderd meter bevindt zich een surfshop of restaurant met internationale keuken en de prijzen zijn hier zelfs boveneuropees. Maar het kan ons allemaal niet schelen want er is geen modderstroom of landverschuiving te bekennen en de zon brandt met noodsnelheid in onze huidjes - worden we eindelijk eens bruin - en er prijkt een glinsterend glas cachaca met limoen en ijs in ons hand (ok ik draaf door met deze beschrijvingen). Wat wil een mens nog meer. Aan het einde van de dag beklimmen we een van de bizarre stuifduinen waar deze regio bekend om staat...metershoge duinen die iets weg hebben van de woestijn rond erg chebbi in marokko bevolken hier de omgeving en geven tezamen met de moerasachtige wateren en de kilometers lange desolate stranden deze streek een heel bizarre sfeer. Alsof je door een soort maanlandschap loopt. 's  Avonds koken we ons gezonde low carb prutje in onze casa en wisselen welgeteld 5 woorden met onze hostelvrind om op onze veranda in slaap te vallen...de dagen daarna zijn veel van hetzelfde en weinig inspirerend voor een blog..strand strand strand boeken lezen slapen koken strand strand hardlopen en caipirinha en soms een hoofdbreken over het leven. Toch eindelijk ontspanning!

Uitgaan en te diep in het glaasje kijken was in dit oord zelfs uit den bozen, want de gemiddelde bezoeker van Jeri is daar als onderdeel van een twee-eenheid. Couples all over. We waren echt de enige combinatie van mensen die niet in mindere of meerdere mate een liefdesrelatie met elkaar onderhouden en vervolgens om 23.00 uur de koffer induiken. Dus zijn we 'gedoemd' tot een boek, een kaars op de veranda en een biertje (ja jullie lezen het goed, bier is hier een noodzakelijk kwaad aangezien brazilianen echt geen kaas hebben gegeten van wijn).

De derde dag stonden we voor dag en dauw op om de enige toeristische bezigheid naast een strandbezoek te ondergaan: een dag met een sand buggy door de enorme duinlandschappen rondom jeri. Terwijl de wekker nog maar amper is gegaan en we net op onze buggy willen stappen vertelt onze vrind van het hostel - althans dat maken we op uit zijn gebrabbel- dat hij was vergeten dat wij nog in zijn huisje zaten en dat er binnen een paar uur een ander stel in moet. Oftewel, of we binnen een kwartier die hut wilden ontruimen en wilden opzouten. Of het alle opgekropte frustratie van de oplichtingsacties, onaardige brazilianen, boliviaanse aardverschuivingen, vieze dorms of voedselvergiftiging was....ik zou het werkelijk waar niet weten, maar er maakte zich een lichtelijke agressie van mij meester bij het idee dat ik 1 minuut voor mijn tour deze viersterren hut moest verlaten omdat deze lichtelijke apaat vergeten was op hostelworld de beschikbaarheid van zijn casa uit te zetten en gisteravond bovendien zijn hangmat niet was uitgestapt om ons dat vooral even op tijd te laten weten. Het is geen staatsgeheim dat brazilianen vrijwel geen spaans spreken en verstaan maar ik ontvlamde
in een betoog - stoicijns in het spaans, je moet wat - over schuldvraag en de verschuiving van problemen in andermans schoenen (die van ons dus wel te verstaan) en dat leek onze vrind prima te kunnen verstaan. Om mijn betoog kracht bij te zetten herhaalde ik meerdere malen - de kracht van herhaling gaat ook prima op in bananenspaans- een zin die niet misplaatst zou zijn in een spaanse variant van een arnold schwarznegger movie: su problema no es nuestra problema'. Onze vrind leek enigzins onder de indruk gezien hij langzaam achterwaarts zijn hut in kroop en zijn tshirt inmiddels een hele maat groter had opgerekt uit pure stress van deze spaanse furie. Als klap op de vuurpijl wilde ik hem nog wel even de totale explosie aan kleding laten zien die zich in onze hut had voorgedaan en of hij die anders zelf even binnen tien minuten in die miniscule en elke zichtzelf respecterende vrouw beledigende kleine backpack wilde proppen...'Has visto todas las ropas? ah..es una problema, verdad?' Of de stoere blik die Bregje naast mij opzette om ook een aandeel in deze strijd te hebben of mijn totaal overreacted relaas hielp hem over de streep..Hij stamelde uiteindelijk dat het inderdaad 'Su problema' was. We mochten blijven in onze veilige luxe hut. Totaal uitgeblust van  deze assertiviteitstraining stapten we vervolgens met de shampoo nog in onze haren op onze te corny knalroze buggy met macho driver...de duinen in. Ook al klinkt dit als een zwaar heroische aftocht na deze enorme krachtmeting....we waren nog maar net om de hoek of er knalde een tropical shower waar je u tegen zegt
op onze kop...mweh mweh...Er werd nog ergens een poncho tevoorschijn gehaald maar als je op een buggy zonder afdak zit en met 100km per uur en windkracht tien en een driver met opspelende mannelijkheid over een strand scheurt, zet zo'n zeeman quality poncho ook geen zoden aan de dijk. Met mijn ogen dicht vanwege de  striemende regen en de minst aantrekkelijke wet tshirt look die je je maar kan bedenken, scheurden we over de stranden om vervolgens overgeladen te worden in een boot waar we mee in een mangrovebos werden gemanouvreerd. Dat mangrovebos maakte veel goed want door het brakke water in dit bos bevond zich daar in de monding van de rivier een prachtig natuurleven..Bizar mooie krabben in prachtige kleuren en vooral: heel veel zeepaardjes! Te mooie beestjes! De regen verdween bovendien zelfs en de ponchos konden uit en de wetlook kon worden gedroogd. We scheurden verder met ons roze gevaarte en we moesten twee keer met hele buggy en al op een soort pontje om diep het duinlandschap in te gaan. Het weer was inmiddels veranderd van tropical shower naar heteluchtoven en we scheurden over metershoge duinen waar onze driver al zijn testosteron de vrije loop kon laten gaan. Bregje klampte zich met de doodsangst in haar ogen vast aan de buggy terwijl we zo'n beetje 90 graden gedraaid langs de zijkant van het duin scheurden en in de berm een total loss buggy zagen liggen. Maar na al deze actie kwamen we aan in een oase van rust en aten we verse vis van de bbq aan een meertje. Na al dat gescheur waren wij wel weer klaar met die snelheidsduivel acties maar onze driver had zijn dagelijkse portie adrenaline nog niet binnen, dus ook de terugweg scheurde hij weer als een maniak door die duinen. Ik vraag me toch serieus af wat dat met die duinen doet als er dagelijks twintig buggies met 100km per uur door die duinen heen scheuren. Maar dat blijft toch altijd een hamvraag bij het bezoeken van de meest prachtige natuurgebieden tijdens dit soort reizen.

Bij terugkomst stond onze hostelvrind ons op te wachten met een tropische bloem op onze veranda, het speet hem zo. Ik voelde  me uiteraard spontaan een ubererge heks na mijn furie van die dag en bregje voelde zich zo´n beetje een nog grotere heks dat ze er alleen al bij had gestaan. Maar we genoten nog wel een avond lang van onze viersterren hut, de vlinders in de tuin, de hangmat, het heerlijke ontbijt, de flatscreen met te foute afleveringen van Law & Order, onze haute cuisine gemaakt in ons eigen keukentje en ons kingsize bed. En oh ja...die twee huge kakkerlakken die over onze veranda liepen, dat dan weer wel.. Tot the next stop in paradise!

Voor foto~s van Jeri:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626259285904/

Benidorm Fortaleza

In een vlucht volgepropt met rijke brazilianen landden we by night in fortaleza..zoals deze blogreeks wel aantoont ben ik zelden kort van stof maar over fortaleza zelf kan ik weinig tot niets nuttigs vertellen. Het is een soort braziliaans benidorm met te lelijke torenflats met gek genoeg allemaal hetzelfde sikkelachtige ontwerp (welke inspiratieloze architect hebben ze hier losgelaten), een te lelijke boulevard met achtereenvolgens de mcdonalds, pizzahut, subway en jawel de satehut van nederlandse eigenaar (waar je niet alleen sate maar ook bamihappen en frikandellen kan bestellen) en als klap op de vuurpijl een te lelijk en vooral heel arm centrum en achterbuurten..He, en toevallig bevond ons hostel voor een nacht zich in zo'n louche buurt.

Het hostel zelf bleek ook erg idyllisch, een verbouwde garage zonder ramen maar godzijdank met airco want de temperaturen hier in het noorden zijn niet mis! Gelukkig maakte de lieve eigenaresse veel goed..Ze had liever een goed leven in de stad salvador gehad, waar de mensen tenminste lekker vrij en open minded zijn, net zoals wij in nederland (ik liet haar even in deze waan en hield mijn pessimistische visie op een vertruttend en intoleranter nederland maar voor me). Maar ja..ze zat vast aan dit hostel..dus had ze voor haar vermaak een soort uit de kluiten gewassen chihuahua (schrijf je dat zo?) gekocht en een bejaarde portier ingehuurd die om haar grapjes lachte en de bewuste chihuahua voor haar uitliet (at least she was in control of that). Meewarig liet ze ons onze enige avond in het hostel een film over de cultuur van sex en geweld in salvador zien. Een goede film overigens, maar het idee dat wij in een garagebox naast een bejaarde portier naar een film vol sex en travestieten zaten te kijken???  De portier moest overigens bij scènes waar wij 'open minded' nederlanders met rode oortjes naar zaten te kijken - bregjes mond stond serieus halverwege de film op stand 'totaal onbegrip' - continu vermakelijk schaterlachen. So far onze open mindedness. De vertrutting had ook ons te pakken!

's Middags dook ik  - geen fervent zwemmer en soms nog met geen stok de zee in te krijgen - vanwege de bizarre hitte maar de eerste beste golf die aanspoelde op fortaleza beach in. Lees je al druipend op je blokker strandstoel in de lonely planet: ga op iracema beach NIET het water in, het is vervuild. Tsja.. misschien had ik die zes olietankers voor de kust als een hint moeten zien. We spendeerden de dag - met de chemicaliën in mijn haar - dus maar vooral met een studie van de braziliaan als 'wezen'. En deze specifieke wezens in fortaleza waren vooral errug dik en errug gepassioneerd. Dik is hier het nieuwe dun zeg maar.. Werd tegen annemarie in belize ooit door een dikke belizeaan gezegd 'girl you should eat..!'.. Gezien het niveau van aanstaren moeten deze rich fat people hier iets in dezelfde trant hebben gedacht.. Of dat is extremely wishfull thinking van ons :-P Om dan op en top je brasilianness aan de wereld te tonen ga je vervolgens gewoon uren lang staan tongen. Waar je maar kan..! Ons gezicht wederom op stand 'Totaal onbegrip' ..uuuuren lang tongen..my god wat een topsport.. En dan ook nog eens op de blokkerstrandstoel terwijl de moeder van het gezin haar dochter en as schoonzoon trots aanschouwt, in het bushokje, in de bus, naast de bus, in de supermarkt, voor de satehut, in de zee... Het houdt niet op..Ok, het blijkt, we hadden echt niet veel te doen in Fortaleza. Maar wat zijn wij nederlanders toch eigenlijk een passieloze wezens..en wat maken wij ons druk om een vetje hier en daar en om wat hoort en wat net hoort..welkom in de caraiben!

Samba, museumpark en concrete jungle in Sao Paulo

In alle vroegte komen we aan in santa cruz om door te vliegen naar good old brasil!! Al het nieuws over de noodtoestanden in bolivia maken toch dat we gestressed reizen in dit welliswaar prachtige land en zo pikken we nog wat carnaval mee! Maar Brazilië inkomen via bolivia doe je niet zomaar..ze zijn in brazilië niet bepaald dol op arme bolivianen. Zo hebben we bij de incheckbalies in la paz en santa cruz al hele discussies zien ontstaan als bolivianen voor langere tijd brazilië willen in reizen en in santa cruz wordt je hele koffer nog eens aan een uitgebreide check blootgesteld. Voor je neus wordt met plastic handschoentjes je hele handbagage een voor een doorgesnuffeld en bij elk willekeurig object wordt er even heel moeilijk gekeken..zelfs naar je wcrol of camera.. 'mmm..su camara...mmm..es un camara verdad?' nuttige inspectie ;) In mijn tas stuitten ze op een mogelijke serieuze dreiging..een twintigtal witte pillen worden met argwaan uit mijn tas gevist. 'Que?' bromt mijn douanemacho..'Eh..contra bébé..no quiero embarrassada..' Whahaha daar gaat je jaar spaanse cursus..weet je nog net uit te stamelen dat het iets is tegen babies is..na een betekenisvolle blik gewisseld te hebben met zijn collega gelooft hij me..Ik moet erg geloofwaardig hebben gekeken bij de zin 'No quiero bébé' :P Fluitend loop ik door de douane als ik breg bij een andere douanier een dansje zie doen met een bolhoed op (????) goed...what is she doing?? Aangezien ze er nog bij lacht voorzie ik vooralsnog geen problemen..blijkt later dat de douanier serieus vroeg waarom ze een boliviaanse bolhoed wilde meenemen naar brazilie en aangezien bregjes spaans nog steeds tot si en non beperkt is, deed ze dus maar even een dansje met de bolhoed op (Als in: we gaan er thuis mee volksdansen of zo? whahaha).

Een paar uur later landen we in het altijd idyllische (not!) sao paulo en de regen klettert heerlijk op onze backpacks..! De lucht is zo grijs dat heel sao paulo - een stad waar grijs zo'n beetje een leidmotief is - tegen zijn eigen deprimerende achtergrond verdwijnt. Als we een taxi naar ons vooraf geboekte hostel willen nemen, kijkt de overigens irritant perfect gestylede dame van de peperdure taxicentrale desk - sta jij in je vieze vliegtuig met gefrituurd haar hoofd - ons vreemd aan. Niet geheel onbegrijpelijk gezien onze verwilderde look maar al snel blijkt dat ons hosteladres niet bestaat in sao paulo..Breg blijkt een hostel te hebben geboekt in een ander sao paulo in het land..nein!! Sta je dan met carnavalstijd in mega sau paulo..maar goed..we laten ons niet kisten (al heeft bregje een soort moeilijk momentje met zichzelf, haar hoofd spreekt boekdelen) en weten nog 2 dormbedden te regelen in een hostelling international in een van de veiligste wijken van sao paulo..villa madalena. Voor het schamele bedrag van omgerekend 60euro (Au, die prijzen in deze stad) betalen we de vliegtuigtaxi naar ons hostel from hell. Het is er klein, smerig, je moet je eigen bed opmaken om vervolgens te constateren dat je voorgangster er een set zwarte haren heeft achtergelaten en posters met de teksten 'be smart, use a condom' lachen ons toe..ieuw! Maar goed..we hebben een dak boven ons hoofd en boeken als de wiedeweerga een ticket naar het noorden van het land, richting caraiben. Vanwege de carnavalsdrukte moeten we echter nog drie volle dagen in ghetto sao paulo doormaken..en daar hebben we natuurlijk echt heel veel zin in....

Maar wat blijkt natuurlijk..als je verwachtingen onder het nulpunt liggen, blijkt het nog best een leuke tijd te worden..De wijk villa madalena is een soort oase van rust in deze concrete jungle met mooie villa's, kaarsrechte compounds met meterhoge hekken, stoere paulistas met te glimmende gucci zonnebrillen op in te grote landrovers en flashy boetiekjes met te europese paspoppen. Hoe onaantrekkelijk dit natuurlijk ook eigenlijk is als je reist en op zoek bent naar cultuur, ..., in een te chaotische en onveilige stad als sao paulo is het wel even prettig. Maar het is wel ontzettend typisch voor de gescheiden werelden van brazilië..arm en rijk leeft hier duidelijk NIET naast elkaar en wil ook eigenlijk het liefst niets met elkaar te maken hebben. Hekken ertussen, jezelf opsluiten in  een compound en vooral doen alsof die letterlijk bergen aan zwervers in el centro er niet zijn. Tegelijkertijd zijn er ook hele bijzondere plekken in deze stad die je hart toch weer sneller laten kloppen..zo eindigen we die avond in een louche buurt met onze die avond nog opgeduikelde vriend uit sao paulo in een fantastische sambabar met te bizar goede livemuziek..een zestigjarige braziliaan in te mooie pantalon en zeskoppige band zingt de sterren van de hemel over zijn land, de liefde, de armoede en vriendschap en zelfs wij stijve europeanen dansen hier de samba alsof we het al jaren doen en dat kan hier wel tussen jong en oud, traditioneel en modern, arm en rijk. De nodige biertjes en natuurlijk weer extreem verliefde braziliaanse stellen die niets anders doen dan heel de avond gepassioneerd zoenen maken dat zelfs bregje even uit haar laagconjunctuurtje stapt ;) met een brit met knotje..Wat een heerlijke avond! En dan maar weer hopen dat de taxi in deze megastad (20mln inwoners) je weer thuis brengt want met richtingsgevoel kom je hier nergens.

Wat wel een beetje vervelend bleef in sao paulo was de onophoudelijke regen, maar dat gaf ons een goede reden om het museumpark van sao paulo in te duiken..parque ibupreara..een prachtig park - met grijze luchten en regen dat wel - vol met musea van onze braziliaanse vrind (vrind wordt mijn nieuwe stopwoord geloof ik ) niemeyer en tropische plantages. Van concrete jungle even in een werkelijke jungle zeg maar..helaas was het museum voor moderne kunst vanwege verbouwing gesloten - mmm..sounds like home - en konden we alleen twee wisselexpo's van hedendaagse kunstenaars bewonderen. Zij reflecteerden in hun werk op de totstandkoming van de moderne staat brazilië en bekritiseerden veelal het rigide geloof daarbij in maakbaarheid en planning met uiteraard het failliet van een volledig op de tekentafel ontworpen stad als brasilia als ijkpunt. Ook bezochten we het museum voor afrobraziliaanse kunst..een fantastisch gebouw met enorme expositieruimtes waar je als tentoonstellingsmaker je lol in op kan...En dat had deze beste man of vrouw dan ook naar hartelust gedaan. Wat een overdaad aan verhalen en beelden! Zo'n beetje de hele (kunst) geschiedenis van de zwarte bewoner van deze aardbol werd in dit museum verteld, of daar werd iig een poging toe gewaagd..Kriskras door het museum zien we resten van schepen waarmee slaven naar brazilië zijn gevoerd tot kostuums van braziliaanse dames uit bahia tot stijlkamers van portugese kolonialen en de plaats die bedienden daarin innamen tot hedendaagse fotografie van een haïti na de aardbeving tot impressionistisch werk van afrikaanse schilders..aaah! Wat een overdaad! Maar misschien ook typisch voor het fenomeen wereldmuseum, museum voor nietwesterse kunst of hoe ze zich tegenwoordig ook willen
noemen..wat is niet-westers? Hoe vertel ik niet alleen een historisch verhaal maar vertel ik ook over het hier en nu? Wat betekent dit verleden nu eigenlijk voor het nu en laat ik kunst zien die zich naar westerse trends aanpast of wil ik mij beperken tot sociaalculturele objecten? Een prachtige collectie maar duidelijk een museum op zoek naar het verhaal dat zij wil vertellen.

Ook bezochten we het biennale gebouw waar de opbouw van de sao paulo fashionweek plaatsvond - shit we zijn te vroeg hier! - , de louise bourgeois spin en wandelden we vooral door het prachtige park waar zo'n
beetje heel zichzelf respecterend 'urban' jong sao paolo samen kwam om te skaten in dit niemeyer 'skatepark'..Wandelend door sp valt overigens op hoe multicultureel (irritant woord is dit eigenlijk geworden) sp eigenlijk is..sp is een grote mix van mensen uit alle delen van de wereld. Twee internationale studenten vertelden ons in een bar dat discriminatie op basis van geld vaker voorkomt dan discriminatie op basis van culturele afkomst of ras want iedereen heeft hier familie of vrienden die wel ergens een 'mix' van zijn...Rotterdam een multiculturele stad? eat your heart out! Geheel in deze traditie rondden we de avond dan ook af in een bar met een mix van mexicaanse, colombiaanse, argentijnse en canadese dames terwijl we werden voorzien van biertjes door onze costa ricaanse barman! Het is nog mogelijk..multiculturale steden zonder multiculturele issues...
's avonds pakten we tevreden de backpack in...omdat we dat hostel hol uit mochten - die laatste dag hadden we door waterproblemen met 35 hostelgasten 1 toilet en douche tot onze beschikking..gadverrr..maar ook omdat we tevreden op vier dagen sp terug keken..We doorkruisten een uur lang met 30kg bagage het metrostelsel van sp om belachelijke taxikosten te vermijden, checkten in bij tam airlines - waar we door de voltallige vrouwelijke ! crew van tam werden ondervraagd over onze prachtige haarkleur..oh my god is it real? - en stapten op het vliegtuig naar de cariben, op naar de zon!

Voor foto´s van sao paulo:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626195516468/

Crazy La Paz!

Na een dag bij de nonnen van het santa teresa klooster te hebben doorgebracht - ik moest toch een keer van die vloek van el tio uit de mijnen zien af te komen - bracht een immer prettige boliviaanse nachtbus ons naar la paz. Bij aankomst in La Paz om half zes 's ochtends op een busstation dat wederom veel weg had van een dependance van het leger des heils, kregen we vrijwel tegelijk van onze moeders uit nl het fijne bericht dat er die zelfde ochtend nog aardverschuivingen in la paz hadden plaatsgevonden..fijn..staan we dan..in la paz en in de ochtend dus..living on the edge..lekkerrr. Ons een weg banend tussen in ponchos gekleedde zwervers duiken we de eerste de beste taxi in en rijden la paz by night in..onze eerste indruk van deze megastad is niet per se een beste..wat een lelijkheid. In mijn beste spaans informeer ik bij onze taxichauffeur naar aardverschuivingen maar ook hier lacht de beste man onze zorgen weg. In bolivia zijn er elk jaar aardverschuivingen..een meer of minder schrikt hen niet af (?) We rijden in het pikkedonker - la paz
is onbedoeld ecofriendly, geen gebouw is aangelicht hier - door straten met betraliede gebouwen..we just love big cities in south america. En uiteraard is ons hostel op dit duistere tijdstip niet open..onze taxichauffeur ramt wat op de deur maar geen kik vanachter de tralies. Sta je dan in ghetto la paz, in het pikkedonker, met een
set tralies waarbij de bijlmerbajes schraal afsteekt en een taxichauffeur die je fijntjes vertelt dat er ook nog geen bar of restaurant geopend is en dus de enige oplossing is: teruggaan naar het busstation...aaargh!! Als we al weer met de staart tussen de benen terug willen gaan naar onze ponchovrinden van het station - ik heb
zelf nog een rode poncho bij me die ik ook ooit bij een buitenvoorstelling van conny janssen danst kreeg, misschien schept het een band - duikt een slaperige nachtwaker op tussen de tralies. Nu komt een anderhalve meter grote boliviaan niet per se in de buurt van mijn prins op het witte paard, maar op  zo'n moment zoen je zo'n man gewoon! En wat een godsgeschenk blijkt dat hotel..we mogen er van onze number one boliviaan ook voor de inchecktijd al in en het heeft werkelijk waar niveautje hotel driesterren..yesss..there actually is a god!! Luiken en tralies dicht en tenzij we straks met hotel en al de berg afschuiven, laten we ook de landslides even voor wat ze zijn..zzzz..en zzzz...zzzz..'and I'm slim shady'..slim shady? ja hoor onze kamer zit boven een boliviaanse variant van een belwinkel..altijd al slim shady willen ontwaken....NEIN! Als Rihanna na drie nummers ons ook nog eens verblijdt met haar relatieperikelen besluiten we la paz te gaaan verkennen...En wat een stad!!

Vanuit de koffiebar onder ons hostel hebben we een prachtige view op de straten van la paz en de san francisco kerk..alles loopt hier door elkaar heen: cholitas met bolhoeden, hordes  kinderen in schoolkostuums,
bejaarde mannetjes met statige hoeden met veer, moderne vrouwen in de laatste mode, toeristen met de waarschijnlijk nog die dag aangeschafte lama gear en zakenmannen die niet zouden misstaan op wallstreet..al
deze mensen begeven zich door deze gekke stad op 4000 meter hoogte waar oud en nieuw zich per vierkante meter lijkt af te wisselen en rijk, arm, traditioneel, modern, latino en indiaan moeiteloos naast elkaar lijkt te kunnen leven..la paz: heel veel lelijkheid, maar toch zo interessant! We wandelen direct voor ons hotel de mercado de las brujas (heksenmarkt) over en maken kennis met te lieve mensjes die ons bij een pak groene thee nog uit dank een set oorbellen voor de vruchtbaarheid cadeaugeven (yeah..die heb ik binnen ) en zien kramen met de meest bizarre middeltjes om je liefdesleven op te spicen, nare kwalen te verhelpen - een bierbuik, kletterende eierstokken, een pukkel op minder charmante plekken of een darm die in de knoop ligt,
those witches cure everything - en lama foetussen te offeren (oei wat stonken die foetussen in de felle zon)..Ook de bizar toeristische kramen met lamatruien, - mutsen, - tassen, ovenhandschoenen, en sokken
- is er serieus nog een lama over in dit land of lopen die beesten allemaal kaal rond - zijn een feest in la paz. Wat een mooie spullen voor ontzettend mooie prijzen! ´Nee breg..DRIE paar lama ovenhandschoenen is echt genoeg!´ We bezochten ook wat minder charmante delen van de stad en werden weer mateloos aangestaard en eindigden op het plein voor het presidentieel paleis waar zich werkelijk waar1000'en duiven ophielden (wander en nien, it was your living hell) en nog niet zo lang geleden een paar presidenten voor hun eigen paleis
waren verhangen, om de dag te eindigen in een restaurant met livemuziek en dans en jaja..bitterballen, hutspot en hollandse kippensoep. Toch bizar momentje..zit je midden in la paz, werk je een bitterbal naar binnen onder het genot van een song van acda en de munnik..en dan beseffen dat we de enige nederlanders in de bar zijn :-) La paz een crazy city!

Een dag later gaan we voor dag en dauw op om naar het lake titicaca af te reizen..vanaf minuut 1 was duidelijk dat we weer eens een te gaar reisbureatje hadden gekozen want we toerden eerst heel la paz door om nog 50 andere toeristen op te halen waaronder een groep die meende in alle vroegte 'I've got a feeling'

te moeten draaien op de iphone en een spaanse dame die zoveel woorden in monotone sound er in minuut naast bregjes oor wist uittekramen dat de woordsnelheid van een aantal bouwkundecollega's er bij zou verbleken.Na de buitensteden van la paz te zijn doorkruist..een en al schoonheid uiteraard..gleed onze gare bus door een prachtig landschap..De Cordillera Real. Werkelijk waar prachtige natuurwondertjes passeerden we weer!Dat beloofde wat. Al snel bleek echter dat we door een typisch Boliviaans fenomeen - de roadblock - niet via de gebruikelijke weg naar het meer konden rijden. We moesten via een andere weg door peru en de route zou anderhalf uur langer duren..maar goed..je wil toch naar dat ogenschijnlijk prachtige meer dus kiezen op elkaar. Na een lange tocht kwamen we echter aan bij de peruaanse grens en toen bleek de grensovergang overvol te zijn. Rijen en rijen mensen om peru in te mogen. Onze gids werd er nogal zenuwachtig van en bedacht spontaan het ingenieuze plan om ons samen voor een dag de peruaanse grens over te smokkelen. Hij had een vriendje bij de grens en die kon wel een oogje dicht knijpen...eh?? Of dit trucje illegaal was..? Ja dat wel natuurlijk..Daar hadden we natuurlijk direct zin in, illegaal de grens overgaan. We besloten voor eens in ons leven maar geen waaghals uit te hangen en moesten met zware tegenzin terug naar la paz. Hup..weer drie uur lang terug naar la paz..met als enige herinnering aan titicaca een streep water aan de horizon...We verdronken ons titicaca leed met een paar dure koffies en welgeteld 40 stuks souvenirs waarvoor we de jaarlijks teruglerende souvenirbag voor inrichtten. ´s Avonds aten we in la paz fantastisch indiaas..omdat het kan in la paz.

Helaas bleek de dag erna dat er ook heel veel NIET kan in la paz. Opnieuw blokkeerden boze bolivianen de wegen naar titicaca en konden we een van de mooiste meren van zuid-Amerika wederom op ons buik schrijven. Het is niet all glitter and glamour in Bolivia, for sure. Shopping bleek opnieuw onze troost en we ontdekten hoger op de berg nog een paar prachtige oude straten en musea tussen verder heel veel la paz lelijkheid en als klap op de vuurpijl werden we tijdens onze lunch nog even gefotografeerd en gefilmd door

het raam van de lunchroom (ja wij komen inderdaad van een andere planeet). We besloten de dag net met een flink glas fijn af te sluiten toen we onze zweedse vrind voorbij zagen wandelen. Bizar toeval in deze
miljoenenstad. We toasten op het gekke maar intrigerende La Paz en hoorden nog fijn een berovingsverhaal aan. Een van de vikingen was overvallen, iemand gooide een emmer modder in zijn gezicht en in no time werden zijn zakken leeggehaald. Letterlijk crazy La Paz....wij vlogen de volgende dag voor dag en dauw naar Santa Cruz Bolivia.

Voor fotos van La Paz:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626195513716/

Fotos Bolivia online!

Foto´s Uyuni:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626069338161/

Foto´s Potosi:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626195033490/

Foto´s La Paz:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626195513716/

Living hell in de mijnen van Potosi

Na Uyuni toerden we door richting de mijnwerkersstad Potosi. Dit keer eens geen geklaag over de bussen, we installeerden ons in een voor Boliviaanse begrippen alleszins luxe bus. En luxe of geen luxe bus, de afgronden langs de Boliviaanse wegen en het Boliviaanse chauffeurstemperament blijven even peligros. En net toen ik dacht in een fancy bus vol met heel degelijke toeristen te zitten, tikte een Boliviaan naast me een gekookt eitje tegen zijn tanden kapot en werden we de hele bus toegelachen door een stokoud gerimpeld maar prachtig gekleed Bolivaans dametje met bizar fietsenrek in haar mond :) Beetje bij beetje klom de bus tot grote hoogte, Potosi is naar eigen zeggen de hoogste stad ter wereld op 4000 meter hoogte. Bij aankomst in de stad werden letterlijk alle passagiers minus man met eitje en dame met fietsenrek overvallen door de enorme hoogte en het gebrek aan zuurstof in de lucht. De stad zelf was - om in de typische cheesy Lonely Planet terminologie te blijven - dan ook ´dazzling´. Overal krioelen vrouwtjes met bolhoeden, hordes kinderen op hun rug, schuifelen krom lopende mijnwerkers voorbij en sieren de meest prachtige socialistische muurschilderingen van knoestige mijnwerkers die trots hun dynamiet in de lucht heffen de muren van zowel uberlelijke grijze adobe hutjes als prachtige gekleurde koloniale gebouwen. Wat een indrukken weer na zo´n lange busrit en met zo´n zuurstofgebrek. Als makke schapen laten we  ons in collectieve taxi proppen waarvoor we ongetwijfeld met ons suffe hoofd weer te veel voor betalen, maar waarmee we wel gelijk een mooie stadstour krijgen en tussen de bolhoedjes mogen zitten.

Potosi is DE mijnwerkersstad van Bolivia. Officieel zag een Inca herder op zoek naar een ontsnapte lama als eerste een glinsterende vloeistof uit de Cerro Rico komen, maar de Spanjaarden waren de eersten die in 1545 het goedje - zilver - ook daadwerkelijk uit de Cerro Rico haalden. Enorme hoeveelheden zilver bleken verstopt in deze majesteuze dame (de berg wordt nog steeds als dame afgebeeld, verwijzing naar Pachamama) en de stad Potosi werd al snel een van de rijkste steden ter wereld in de Spaans koloniale tijd. Kerken en kloosters in een prachtige koloniale stijl en extreem rijk gedecoreerd popten dan ook als paddestoelen uit de grond. Het waren de gloriedagen van Potosi, ..., voor de Spanjaarden die daar hun intrek hadden genomen dan. De inheemse bevolking werd onder onmenselijke omstandigheden de mijnen in gestuurd. Toen de in de mijnen werkende inheemse bevolking de grote Spaanse zucht naar zilver niet aan kon, werden grote aantallen Afrikaanse slaven ingevoerd om in de mijnen de dood in te worden gejaagd. Naar verluid werd geen mijnwerker ouder dan 30 jaar als gevolg van nare longziektes, oogziektes en vallende rotsblokken en kwamen sommige slaven de mijnen soms weken lang niet eens uit. Als zij er al eens uitkwamen moesten zij lappen op hun ogen dragen om het daglicht te kunnen verdragen. Daarnaast werden er nog eens duizenden Bolivianen en Afrikaanse slaven vergiftigd in de fabrieken als gevolg van gassen die vrijkomen bij het smeltingsproces van zilver. Van het lezen van deze verhalen in de Lonely Planet werden we alleen al week, helemaal als je leest dat de leefomstandigheden van de mijnwerkers na enkele eeuwen nog amper zijn veranderd, maar we zouden een dag later een extra extra light variant van het mijnwerkersleven aan den lijve ervaren...

Na een avond pure luxe (lees; na een warme douche met een fles Boliviaanse wijn in je kingsize bed in private room naar slechte Amerikaanse televisieprogramma´s kijken, een backpack hand is snel gevuld) en tranen met tuiten na het kijken van de film Million Dollar Baby (tja, slechte wijn, grote hoogte en nog slechter Amerikaans drama zorgen gegarandeerd voor waterlanders) gingen we de dag erna op zo´n verschrikkelijke mining tour. In eerste instantie zagen we zo´n tour niet zo zitten. Het voelt wederom enorm voyeuristisch en van het idee dat we door een benauwde mijnschacht een paar kilometer moeder aarde in zouden moeten kruipen, werden we ook nog niet bepaald warm. Maar de inwoners van Potosi zijn bijna ALLEMAAL mijnwerkers en zien het bijna als een belediging als je niet kennis wilt maken met hun cultuur en hun werk. Ze zijn er dan ook beretrots op. Wat kwam je anders in Potosi doen? Dus op onze eerste dag met letterlijk stromende regen heisten ook wij ons in een mijnwerkerspak. Wederom zouden we met deze outfits - regenbroeken, oliejassen, helm inclusief lamp en rubber kaplaarzen - een ´Don´t-nominatie´ in een of andere hippe fashion rubriek krijgen en we zouden zo ook zeker geen stoere mijnwerkerszoon aan de haak slaan. We zagen er in deze XXL-outfits uit als een soort kolossen die elk moment de altijd steile wegen van Potosi konden afrollen. In deze outit - waarom moesten we die pakken al aan!!! het is me niet duidelijk - bezochten we eerst een mijnwerkersmarkt. Deze bevond zich in het minder florissante en voornamelijk grijsgrauwe gedeelte van de stad en mijnwerkers staren je - terwijl je daar in je belachelijke pakje loopt - meewarig aan (ik kon het begrijpen, dit zag er toch ook niet uit!). De mijnwerkers kopen hun gereedschap en eten ´s ochtends op deze markt voordat ze de mijnen ingaan. Denk aan dynamiet, helmen, flessen alcohol (96% alchohol, ze drinken dit vooral om zich zelf naar een andere wereld te helpen en hun misere te vergeten), sigaretten en cocabladeren. De tour verplichtte je enkele geschenken voor de mijnwerkers mee te nemen, als dank dat ze je laten meekijken in hun dagelijkse harde leven. Onze gids raadde ons ten zeerste af alcohol en sigaretten voor ze te kopen. Van de alcohol werden ze alleen nog maar meer dronken dan ze waarschijnlijk al waren en dat zou nog wel voor problemen kunnen zorgen (? Ok, don´t wanna know) en hun longen waren al zo aangetast door stof, schimmels, asbest en cyanide uit de mijn dat elke sigaret letterlijk een nagel aan hun doodskist was. Dus braaf sloegen wij dynamiet (Yeah), cocabladeren en frisdrank voor de beste heren in. Lavelozen mijnwerkers en geblakerde longen willen wij natuurlijk niet op ons geweten hebben.

Vervolgens lieten we ons braaf naar de fabrieken die bij de mijnen hoorden, verplaatsen. Als makke schapen in de stromende regen liepen we als een soort teletubbies in te grote pakken door de modder over een fabrieksterrein met hordes mannen met enorme grote, dikke wangen die vol cocabladeren zaten. Cocabladeren zijn de Boliviaanse variant van onze kauwgom, 24-7 staan de mijnwerkers te kauwen op de cocabladeren en lopen zij met een soort caviawangen rond met hele proppen met coca. Het helpt hen de hoogte en het gebrek aan zuurstof te verdragen. Elke mijnwerker die je passeerde moest je twee handen (1 mocht ook echt niet, het was bijgeloof dat er 1 hand voor de mannelijke god en 1 hand voor de vrouwelijke god moest worden gegeven) coca geven en schaapachtig toelachen. Er bekroop mij werkelijk het idee dat wij als toerist soms meer een bezienswaardigheid waren dan de mijnwerkers zelf. Bij de fabriek moesten de stofdoekjes al om de mond vanwege de chemische stoffen die vrij komen bij het smeltproces van het zilver en zink: fijne gedachte in een land waar regels en veiligheidsmaatregelen eerder uitzondering dan regel zijn. We ontmoetten een mijnwerker die als 50 jaar in die mijnen werkte (de arme man was nu 65) - het is gezien de schadelijke stoffen waaraan mijnwerkers worden blootgesteld vrij uniek dat deze man nog leeft - en uiteraard moesten we met de nodige mijnwerkers op de foto (op verzoek van die mijnwerkers dan he!). De meest bizarre seksuele grappen vlogen je om de oren, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de omstandigheden waarin deze mensen werken toch wel het een en ander goedpraat. Ik zou er ook van gaan zuipen en schunnige grappen maken, denk ik.

Na de fabriek en enkele cheesy foto´s met mijnwerkersgereedschap - duidelijk niet voor het familiealbum - werden we dan eindelijk naar de Cerro Rico gebracht. Het regende nog steeds pijpenstelen en de hele omgeving veranderde in deze kou en regen tot een grote wazige bruingrijze vlek. En dan al die mijnwerkers en die mistroostige werkomstandigheden...ai ai ai...Als je enigszins depressief van geest bent, is deze omgeving geen beste. Bij de ingang van de mijn kreeg ik het al direct Spaans - toepasselijk - benauwd. De tunnel die we in moesten was niet bepaald groot en hij stond door alle regen vol met water, YAIKS! Mijn hele lichaam schreeuwde ´Ga daar niet in, ga daar niet in, ren nu naar je warme kamer met Amerikaanse pay tv en fohn´, maar ja..daar sta je dan op 4200 meter hoogte met een aantal mijnwerkers die zo hard op hun coca staan te kauwen dat de gemiddelde lama erbij verbleekt. Dan voel je je toch een beetje een Europese aansteller. Dus hop, die helm op, die lamp op je hoofd aan en gaan! Het eerste deel moesten we half kruipend-gebogen door de mijnschacht en dat met een laag water tot je knieen - ik zeg; niet ok. Mijn hoofd knalde om de gemiddeld drie meter tegen de mijnschacht en ik keek elke keer vol ontzag naar mijn medetoeristen die als ware springbokken door deze mijnschacht leken te huppelen. Na enkele honderden meters werd het van ijskoud opeens bizar warm in de mijn en dientengevolge ook steeds benauwder. De gids vertelde ons triomfantelijk welke fijne gassen en stoffen er hier door de mijnschacht zweefden en die je longen aan konden tastten, dat de mijnschacht nog uit de zestiende eeuw stamde (ok fijn die door-en-door rotte houten spalken die die mijnschacht blijkbaar moeten stutten, NOT!) en een stel schimmels waar je u tegen zei staarde ons van het mijnplafond aan, YEAH! Des te dieper we die mijn ingingen, des te minder zuurstof was er ook beschikbaar en ik voelde een lichtelijke claustrofobie opkomen. Ai ai ai ai...je wilt je op zo´n moment echt niet aanstellen, maar het zuurstofgebrek, dikke stof in de lucht en het half kruipend door die mijn zwalken, deden toch een lichtelijke paniek in mij ontvlammen. Door mijn hoofd spookten die verdraaide lonely planet slogans ´Visiting the mines is not as visiting a museum, it is really dangerous´....zucht. In alle schachten lagen bizar veel flessen drank en het rook echt overal om je heen naar urine. Al snel bleek waarom, want twee mijnwerkers haalden triomfantelijk naast een rits toersiten hun ´koopwaar´ uit den mijnwerkersbroek om de schacht te bewateren. Nice...Gelukkig kon ik de gedachten aan mijn op dat moment niet te verdragen persoonlijke leed toch nog wel langs de lat van de mensonterende toestanden van deze mijnwerkers leggen. Wat een bizarre situatie leven deze mensen in! De mijnwerkers werken in shifts van soms 10 uur per dag in het pikkedonker in deze benauwde schachten en lopen de meest bizarre oog- en longaandoeningen op. Te gruwelijk.

Na een uur lopen - de gedachte dat ik dit alles ook nog terug moest strompelen deed mij weinig goeds - hielden we een rustpauze bij een beeld van El Tio (de ´oom´ in het spaans). De mijnwerkers geloven namelijk dat als je ´in de aarde of onder de grond´ gaat, je in het domein van de duivel terecht komt. Pacchamama is de aarde, onder de aarde heerst de duivel. Om hem te vriend te houden, vind je in nisjes in de mijn afbeeldingen van ´El Tio´ en worden offerrituelen gehouden. Zo plaatsen de mijnwerkers sigaretten in zijn mond en schenken ze alcohol voor zijn voeten (ja die tio heeft het nog niet zo slecht bekeken :P). Als bezoeker van de mijn moesten wij ook een slok van die 96% alcohol opdrinken en voor zijn voeten schenken, om hem vooral niet kwaad te maken. Die El Tio kon me wat, ik zwalkte hier hyperventilerend weet ik veel hoeveel kilometer diep in een mijnschacht vol gifstoffen en urine odeur, ik drink toch echt geen 96% alcohol. Lekker dan...ook nog vervloekt door El Tio en we moesten nog een uur verder zijn domein in.

De hoofd mijnschacht heeft om de zoveel meter allemaal zijschachten die zijn afgesloten met een hekje en slingers; ze zijn in het bezit van een familiegroep binnen de mijn. De hele mijn is in het bezit van de mijnwerkerscooperatie, de mijnwerkers zijn dus eigen baas-eigenaar. Zij werken wel in zogenaamde groepen. De opbrengst van wat zij uit de mijn halen, komt dus letterlijk in hun eigen portemonnee terecht. Dit klinkt natuurlijk als een mooi socialistisch en eerlijk verhaal, maar door de afnemende hoeveelheid zilver in de mijn en de dalende prijzen voor bijvoorbeeld het zink uit de mijn, beulen de mijnwerkers zich zelf dan ook genadeloos af om hun gezinnen met de opbrengst van hun mijnbrokken te kunnen voorzien in hun levensonderhoud. Bij een familiegroep mochten we de mijnschacht in en daar zagen we echt in de meest bizarre kleine tunneltjes en gaten in het plafond kleine mensjes volledig onder het gruis en volledig uitgeleefd met pikhouweeltjes en manden met gruis in de weer. Mijn god...sprakeloos...wat een arbeidsethos, wat een misere, wat een kracht en energie, wat een lieve mensen ook nog. Je voelt je echt een ouwe zeur en vooral erg verwend. Ik wilde het liefst onze hele zak met frisdrank, coca en dynamiet bij deze mensen lozen. Wat een hel op aarde in deze mijnen....En dan het ergste van alles;  de brokken die deze mensen uit de mijnen halen worden in Bolivia alleen omgezet tot ruw zilver en vervolgens in het buitenland verder bewerkt. Dan pas wordt er echt geld met het zilver verdiend, de buitenlanders profiteren dus het meest van het harde werk van deze mensjes. En de Boliviaanse regering weigert de machines aan te schaffen waardoor deze mijnwerkers ook echt ZELF geld aan de bewerking en toepassing van het zilver kunnen verdienen. De mijnwerkers zelf verdienen te weinig om deze machines uit hun opbrengsten te kunnen kopen. Al dat werk en de Chilenen en Amerikanen verdienen er het meest aan...Tragisch...

Sprakeloos, verdrietig, maar toch ook vol liefde voor deze hardwerkende mensen moesten we het hele ellendige eind weer terug door de mijnschacht, op zoek naar een streep licht en teug zuurstof zonder stof en asbest. Er leek geen einde aan te komen, bij elke stap nam ik me weer voor mijn eigen fijne leventje eens niet voor lief te nemen. Stap - oh wat waardeer ik mijn fijne huisje - stap - yes wat hoef ik eigenlijk niet hard te werken voor mijn geld - stap - wat heb ik fijne mensen om mij heen die allemaal niet zo hard voor hun centen hoeven te werken - stap - wat hebben wij toch een fijne regeltjes in ons land die dit soort erbarmelijke werkomstandigheden uitbannen - stap - wat heb ik zin in een flinke copa de vino blanco - stap - ik ga zo ook meteen een hele fles vino blanco naar binnen werken. We sloten de dag af met een typische mijnwerkerslunch - no way, deze lunch was nog veel te chique voor die arme mensjes - met caviasoep en gebakken lama. Smaakt beide naar kip btw...De dag werd nog heel deprimerend afgesloten, onze gids vertelde dat de mijnen van potosi binnen vijftien jaar leeg zouden zijn. Nu al was Potosi van een van de rijkste steden van het koloniale spaanse rijk veranderd in een van de armste steden van zuid-amerika, en het zou alleen nog maar erger worden. Mijnwerkers moesten meer en langer gaan werken, kinderen zouden door hun ouders eerder de mijn in worden gestuurd om te werken en uiteindelijk zou Potosi binnen enkele decennia tot een spookstad verworden. En dan heb je als mijnwerker ook niets aan een president van het volk - Evo Morales - die voor zijn verkiezingen de mijnwerkers nog vol goede moed in de mijnen toesprak, maar nu angstvallig weinig doet voor de mijnwerkers van Potosi en de stad langzaam laat opdrogen en leeglopen. Vraag een gemiddelde mijnwerker naar Evo Morales en zijn weigering om machines voor de bewerking van zilver aan te schaffen en je ziet diepe verbittering. Over geen toekomstperspectief hebben gesproken...

Voldaan en vol indrukken stonden we daarna weer onder onze warme douche en wasten de ranzigheid van de mijnen van ons af. We namen een fijne cappucino in de koffiebar om de hoek, verzamelden onze was voor de lavanderia en die fles wijn namen we ook maar...omdat het kan...en omdat we het voortaan zo waarderen.

Bienvenidos a Bolivia: vikings, noodtoestand en Salar

Het is al weer een tijd geleden dat we onze laatste blog hebben geplaatst, maar dat past helemaal in het plaatje bij reizen in Bolivia. In Bolivia gaat net alles even anders dan anders. Bussen rijden niet, je ligt een uur op de grond op een grensovergang tussen zwervers en toeristen, je zit 10 uur in een chickenbus en onderweg moet de band twee keer worden vervangen, mensen piesen hier af en toe gewoon op straat - als in broek omlaag wanneer dat kan - en de internetverbinding is hier - sorry het regent - altijd ´down´. Maar wat een land, een land van bizarre extremen! Een update...

Na op de wederom crappy bus te zijn gestapt naar Quiaca-Villazon, de grensovergang tussen Argentinie en Bolivia, kwamen we 2 uur eerder dan gepland aan bij de grens. Is hier normaal gesproken altijd alles te
laat, opeens waren we twee uur te vroeg bij de grens. Niet fijn, want de grens ging pas 2 uur later open. Resultaat - de vermoeidheid deed al mijn angst voor vuil en smerigheid verdwijnen - we lagen 2 uur lang op de grond in de vrieskou tussen zwervers, toeristen en bejaarde boliviaanse vrouwtjes in een klein bushokje. Mijn profi beversport slaapzak - ja ik heb ook eens een keer geinvesteerd in mijn backpack life- tot over mijn hoofd opgetrokken. Heerlijk! Het typeerde letterlijk de overgang van het redelijk georganiseerde en vaak heel westerse Argentinie naar het totaal chaotische en vooral nog altijd heel traditionele Bolivia.

Na twee uur als een bevroren visstick in het bewuste bushok te hebben gelegen, mochten we het fantastisch mooie grensdorp Villazon doorkruisen. Een typisch grensdorp, een verlaten, depressief en grijs grensdorp waar je via een grote brug - het grote niemansland - de grens oversteekt naar Bolivia. Aangezien dit niet per
se een der hotspots van deze aarde was, haakten we aan bij twee Zweedse toeristen die eruit zagen als spirituele vikings (oke die komen uit Noorwegen, maar het klonk goed). Lang haar, mutsen, baardjes, - knalblauwe ogen dat wel ;) - en een soort leggings die de mannelijke Zweden blijkbaar in het noorden van Zweden dragen. ´You think that my pants look sexy´, aldus de ene Zweed tegen Bregje. Whahahahaha... In de hoop dat deze woeste mannen ons het gevaarlijke wilde westen van de grensovergang overbrachten, ontstond een nieuwe tijdelijke backpack vriendschap.Maar zoals al vaker is gebleken bij pogingen om mannen voor ons het werk te laten opknappen tijdens verre reizen, bleek dat wij als vrouwen toch weer zelf de kastanjes uit het vuur moesten halen. Na een schamele tien minuten bleek dat onze zweden namelijk erg zen en relaxed waren: ´I don´t have a plan in life´, ´I don´t use a lonely planet, I just see what comes around´ en ´I don´t speak spanish, I just let everything happen´..Mijn god, Where would this world be without women...

Maar goed...we hebben twee dagen doorgemaakt met onze vikings. De een was elk jaar zes maanden adventure guide in het noorden van zweden en reisde de rest van het jaar. De andere reisde
het hele jaar en waarvan hij dat deed is ons nog steeds niet duidelijk. Nergens een adres, geen vriendin, geen
toekomstplannen...gewoon ´maar zien wat het leven brengt´. Al snel hing een exemplaar aan Bregjes lippen toen hun gezamenlijke passie voor yoga naar voor kwam en moest ik - Bregje had as usual natuurlijk weer niets door - mijn grensovergang en daaropvolgende bustocht in chickenbus alle meditatietechnieken en yogavarianten tot in den treuren aanhoren. Ik hoopte nog indruk te maken en riep dat ik ook echt wel een heel jaar lang hatha yoga had beoefend, maar ik riep wat in het luchtledige ;P.

Maar goed we stonden met 4 Zweedse en 4 Nederlandse benen op Boliviaanse grond en Evo Morales lachte ons in inheemse outfit van alle kanten vriendelijk toe. Bienvenidos en Bolivia! En wat is die overgang naar het bizarre Bolivia direct zichtbaar. Overal prachtige dames in mooi gekleurde jurken, overal de meest exotische etenswaren op straat en die fantastische bolhoeden! Te indrukwekkend. We stapten als makke schapen in de meest crappy bus ever - ok ik val in herhaling met die bussen, maar ik neem spontaan alles terug wat ik over eerdere Argentijnse bussen heb gezegd. Bij binnenkomst in onze eerste Boliviaanse bus moesten we over zakken mais en graan heen kruipen en werden we attacked door een leger van vliegen. Daarnaast zaten we met onze stoelen in 30 graden vastgeplakt op de achterband (nee je leest het goed, daar staat achterbanD ipv achterbanK) van deze bus uit de vorige eeuw, dus dat was zeker wel 9 uur dolle pret.

Maar...eerlijk is eerlijk, wat is Bolivia prachtig. De landschappen die we doorkruisten, maakten dat we alle rauwe randjes vergaten. Wat een leegte, wat een bergen, wat een schoonheid, wat een natuur en wat een lama´s (hahaha, wat een mooie beesten). Je vergeet spontaan de kilometers diepe afgronden en het schamele houten paaltje dat zich tussen jou en die fijne afgrond bevindt. De man naast je die een cavia verorbert - lekker - bestaat voor even niet meer en dat de rechterband van onze bus tot twee keer toe tijdens onze reis moest worden vervangen...ach ja, het hoort er spontaan gewoon bij. Bolivia is een en al schoonheid! Toen onze Zweedse mickey blue eyes ook nog eens zijn laptop openklapte - beetje cultuurshock in die bus - en een panfluit muziekje aanzette (serieus!), leek het toch echt of we in de soundtrack van bolivia waren beland.

Na een reis van maar liefst 16,5 uur reden we het dorp Uyuni binnen. Speciaal daar ´neergeplempt´ voor de Salar Uyuni en dus overladen met toeristen. Desondanks had het dorp zeker zijn charme. De lucht is er ijl, het is er hoog, de hemel kraakhelder en het is er ijskoud, maar de mensen zijn vriendelijk en je ontmoet veel leuke reizigers. Ons hostel was heerlijk, de douche warm en we aten ook nog eens de beste pizza van onze vakantie. Pats..en toen kwam opeens de hoofdpijn. Alsof er iemand inwendig met een hamer mijn hersenpan aan het bewerken was. Au au au...Als georganiseerd reiziger - ´Yes I do have a plan in life´ and ´yes I do use the lonely planet´ - had ik natuurlijk elke letter uit de Boliviaanse variant van de bijbel al tot mij genomen en teksten als ´Je hersen zwellen op in de hersenpan´, ´Je krijgt vocht achter je longen´ en ´Ga onmiddellijk de berg af, en niet op´ spookten als echte hypochonder continu door mijn hoofd. Ok... gewoon slapen en gaan. Maar vijf uur ´s nachts lag ik nog wakker en wilde ik letterlijk met mijn hoofd tegen de muur rennen, zo´n bizarre hoofdpijn! Alsof je hersenpan explodeert. Kijk je in de spiegel, rooddoorlopen ogen, ook niet het toppunt van sexyness :P En als je denkt dat je je misere momentje wel hebt gehad na in de plaatselijke farmacia te zijn verdoofd met de meest wilde combinaties van chemicalien en cocabladeren, krijg je te horen dat de noodtoestand in Bolivia is uitgeroepen! NEIN! Blijkbaar is het hele centrum van het land overstroomd, zijn er grote aardverschuivingen, zijn er veel doden gevallen en vele bolivianen dakloos geworden. Wat erg voor deze lieve mensen en erg om te zeggen, maar ook voor ons een moreel dieptepuntje...De Bolivianen om ons heen maakten zich echter nergens druk om en lachten onze zorgen weg, ´hier regent het in deze maanden altijd, geen zorgen´. Mmm..what to do?

Eerst maar op tour naar de Salar Uyuni, dan hebben we die nog maar even snel meegepikt. Completely sedated (ik dan, ik heb zoveel coca bladeren en chemicalien in mijn lichaam, het zou me niet verbazen als er spontaan cocaine in mijn lichaam zou ontstaan) stappen we met 1 viking in een 4WD - de andere is zijn paspoort kwijt en is daar op zijn dooie gemak in het dorp naar op zoek - want ach..it is only a piece op paper - eeehh...serieus! In de stralende zon - geen spatje regen te bekennen hier - rijden we na een stukje mijnbouwgeschiedenis en treinenkerkhof naar de beroemde Salar Uyuni. Wat een natuurschoon! De Salar stonden deels onder water, maar het bedierf de schoonheid niet. Het aantal toeristen viel door de tijd van het jaar bijzonder mee, al zagen we her en der de toeristen de beroemde Salar pic´s maken met kleine voorwerpen die zij in Uyuni hadden gekocht. Door de luchtspiegelingen van de kraakheldere blauwe lucht en de witte vlaktes kan je de meest gekke foto´s maken waardoor het lijkt alsof je door een plastic dinosaurus wordt opgegeten of door een speelgoedambulance wordt aangereden. We waren echt even stil van de kleuren, de stilte, de luchtspiegelingen, de andes, wederom een WNF momentje! Ook wij konden het natuurlijk niet laten om gewapend met dinosaurus en speelgoed auto gekke foto´s te maken en ja daar hadden wij in tegenstelling tot onze spirituele vrinden geen moeite mee, we did the tourist pic! Sterker nog, ik instrueerde onze viking zelfs zo dat hij de foto´s van ons maakte! Vervolgens wandelden we een enorm stuk over de Salar om te eindigen bij een te lelijk kamp - BOINK midden op de Salar - met restaurant en middeleeuwse bano. Onze viking ging op in de natuur en spuwde nog enkele ´ik ben zo een met mijzelf en natuur´ teksten, ik kon het bijna niet meer aan. Zo was hij zijn verrekijker kwijt. Ik ´balen joh, dat je die verrekijker kwijt bent´, hij ´nee hij is niet kwijt, he´s just in anyone elses possesion´ (??? DUDE!). Na een verhaal dat hij in Peru een hallucinerend medicijn ging nemen om tot zijn diepere zelf te komen, waarvan hij vervolgens vier dagen ging overgeven, had ik het gehad. Ik had echt zin om te zeggen dat ik hield van Mc Donalds, de Verenigde Staten, Law & Order op tv en dat ik mijn fohn in mijn backpack had zitten, of tewel alle verderfelijke dingen in dit leven, maar ik hield natuurlijk wijselijk mijn mond! Na een Boliviaanse lunch vanuit de achterbak van onze 4WD en een uurtje zonnen - geen goed idee bleek later, de hoge mate van UV heeft mij letterlijk gefrituurd en Bregje vreemd genoeg een verbrande snor bezorgd - keerden we terug naar Uyuni. De tour was wat kort, we hadden er liever 2 dagen over gedaan, maar met mijn hoogteziekte toch echt de beste keuze, denderden we naar huis. We raakten nog in gesprek met onze medepassagier Martin die al 3 jaar aan het reizen was per fiets. Hij was begonnen in Alaska en reisde zo heel de ´Amerika´s´ door met tent en fiets. Over back to basic gesproken. Hij had een beetje vaag verhaal over een sponsor in Italie die dit alles voor hem betaalde en in de dorpen waar hij kwam gaf hij lezingen over kinderarbeid, maar wat een leven! Onze Scandinavische yogi kon dit alles natuurlijk erg waarderen, mij bekroop vooral doodsangst (no way dat ik zo iets ooit ga doen) en respect (wat een ontberingen!). Maar dit soort ontmoetingen maakt het backpaken natuurlijk wel meer dan bijzonder. Voldaan, zwaar onder de indruk en vooral stoned en burnt gingen we nog uit eten met twee zwaar beschonken vikings (drinken op grote hoogte, geen aanrader, en daarnaast dronk onze vrind normaal gesproken zen-like nooit alcohol...arme jongen). Bizarre bekentenissen van de mannen vlogen over tafel. ´Ik wil 1 ding zeggen, ik heb nooit echt met je vriendin gezoend´ en ´Toen we naakt sigaren aan het roken waren in een rivier in Cordoba...´ (??) De Zweed die godzijdank zijn paspoort weer had teruggevonden vertelde bovendien doodleuk dat hij tijdens zijn middagwandeling een cactus met naalden en al had opgegeten en dat hij nu toch wel een zere mond had (???? can this get any worse)...Wat een dag, wat een natuur, wat een hoofdpijn, wat een bizarre verhalen, op naar nieuwe mooie dagen in Bolivia! Besos!

Foto´s op Flickr volgen later!