Sodom en Canoa

Na our first stop in brasilian heaven op naar de tweede halte... Na zes uur in de bus arriveren we voor onze overstap toch weer in 'god's little mistake' Fortaleza om vervolgens op het busstation 3 uur lang te wachten op een bus die ons naar het plaatsje Canoa Quebrada (wat zoveel betekent als kapotte
kano) brengt. Niks geen Lonely Planet highlight dit keer: 'the beaches aren't that special' vertelt de bijbel ons, en 'some bars can get pretty loud'. Maar we laten ons niet kisten door deze matige Lonely Planet lofzang, want dit dorp werd ons getipt als ´party place all over´ door het illustere partyduo M&M (lees: de gezusters Van Prooijen). Hun review van Canoa las als een garantielabel voor feest: 'het dorp is niet heel spannend, maar de caipifruta's zijn er heerlijk en de strandfeesten zijn te gek'. Na sleepy Jeri waren wij wel toe aan wat actie in de tent en klonk deze beschrijving ons als muziek in de oren, dus wij boekten ons ticket naar dit sodom en gomorra.

Bij aankomst in de avond was meteen duidelijk dat verdwalen in Canoa vrijwel onmogelijk was: Canoa bestond wel geteld uit tien straten waarvan de hoofdstraat - que horrible - 'Broadway' heette. Ons hostel bleek een prachtige view op zee te hebben, we vonden enkele restaurants met het beste eten dat we tot dan toe in brazilië hadden gegeten en het strand was meer dan bijzonder - die Lonely Planet kan ook echt een keer op de brandstapel - omdat ze werden geflankeerd door enorm mooie oranje-rode rotsformaties. Het zand was er parelwit en het water azuurblauw…we zagen nog geen wolkje aan de Canoa Quebrada lucht. We genoten een dag lang van een flinke frituurbeurt in de zon - ja het zweet loopt in stralen van ons lichaam maar we blijven stoïcijns liggen in die 32 graden - en aten verse vis van de bbq op het strand..uiteraard met een paar caipirinhaatjes 'on the side'. Om de een of andere vreemde reden misten wij echter het stempel 'uitgaansmekka' totaal: na twee avonden struinen over dit schreckliche broadway zakte de moed ons in de schoenen. De helft van de barren hield de luiken dicht vanwege het laagseizoen en in de andere helft zaten twee verdwaalde Duitsers met  'I love canoa quebrada' tshirt (en dan in de ´I love New York, Rio, London style..tja. .what's in a name..') en pet met Braziliaanse vlag. Mmm.. vanzelfsprekend werd onze uitgaansbehoefte nog niet bepaald door deze stimuli geprikkeld. Zelfs drie caipirinha's in een half uur tijd naar binnen gieten, vormde hier geen remedie.

Na twee avonden met de staart tussen de benen naar ons appartement te zijn terug gekeerd, besloten we de derde avond dat we onze maatstaven moesten bijstellen - ai daar gaat het altijd mis, het had een voorbode moeten zijn - en dus namen we plaats in de bar met Duitsers en dronken. Uit pure ellende koppelde ik Bregje aan de zestienjarige barman die daar uiteraard wel brood in zag (letterlijk, want tijdens hun gesprek werkte hij nog heel onsmakelijk een kaasbroodje naar binnen..charming). Het contact met deze barman bleek echter om duistere redenen een voorbode van dubieuze mannenaandacht, Bregje werd ongevraagd belaagd door een tandeloze man, maar we eindigden uiteindelijk wel op een feest in het appartement van twee Nederlandse meiden en vier Zweden en heel jeugdig canoa met rasta bleek zich daar op te houden ipv in dat nare Broadway. Het feestje was het betere werk: gebronsde Brazilianen die op slechte R&B dansten en een - jaja - ´mix your own free caipirinha bar´ - wat wil een mens nog meer. We kletsten wat met de Nederlandse dames afkomstig uit Castricum die, hoe onaardig dat ook klinkt, tot het categorietje 'in Nederland regel ik niets maar hier in brazilië ben ik god's gift to men' behoorden. Vorig jaar waren ze op reis door brazilië en kwamen in dit dorp terecht. Ze waren hun hele geplande maand reizen echter niet verder gekomen dan canoa (God, ik zou mijn schoen opeten van verveling). Wij houden ook best van strand en een feestje op zijn tijd, maar dit oord en deze actie kan je vergelijken met een verblijf van een maand in Renesse. Gooeed Dit jaar wilden ze carnaval gaan vieren in salvador of olinda maar ja..de aantrekkingskracht van Canoa slash Renesse was wederom te groot en dus hadden ze olinda en salvador uiteindelijk alleen weer in de reisgids gezien. Ze waren weer in 1 ruk naar canoa doorgereisd om daar nu al weer een paar weken te bivakkeren… Gooeedd. Vol trots showden ze hun Braziliaanse lovers die wat weg hadden van Kris Kross (je weet wel, die van die hit ´Jump jump´) en ongevraagd hun torso aan ons toonden bij hun introductie. Een van de meiden werd spontaan uit ons gezichtsveld gerukt om ergens in een plantenbak te worden aangerand (oke, passie is 1 ding, maar dit?), het vriendje van de andere dame wilde zijn ´castricum catch´ direct voor een van ons inruilen (eh..nee bedankt). Het feest verplaatste zich al snel naar een bar op het eerder genoemde cheesy broadway waar Bregje door werkelijk waar het oudste exemplaar man (Ok hij had dit keer nog tanden) in de limbo werd gezet.. Wanhopig werd het schaap met inmiddels een paar caipi's in de maag over de dansvloer geveegd. Gelukkig stond de tent vol met heldhaftige mannen om haar naar de volgende danstalentenshow te manoeuvreren. Ik hield het dansen tot dat moment nog voor gezien en probeerde na de self service caipi bar de oorlog in Libië te bespreken met een rasta naast me. Na de opmerkingen 'mmm..don't know man' en 'war is not my thing' voelde ik mij echter toch al snel lichtelijk onbegrepen. De hele meute zette na een uurtje vol slechte dansmoves pas richting strand, want  het wekelijkse strandfeest stond op het punt te beginnen. Het moet gezegd worden: dat feest was werkelijk waar erg oké.. De prachtige stranden op de achtergrond, blije mensen en eens een keer niet alleen toeristen en goede muziek (ok teveel bob marley natuurlijk maar wat wil je in de reggae beach bar). We dansten de limbo tot in de vroege uurtjes en ik dacht spontaan dat ik Shakira's new little twin sister was en Breg waande zich een reïncarnatie van Bob himself (oei..geen beeldmateriaal beschikbaar..zou een schok voor humanity zijn). Op een gegeven moment ging het lichtje letterlijk uit op dit wauwse strandfeest…..en een dag bijkomen was het resultaat.

 

En dan lig je bij te komen met de fijne man met de hamer in het hostel met tl licht en een kamer die het uiterlijk heft van een WO II bunker...Mmmm..dan voel je je beduidend minder Shakira en Bob. Na een hersteldag besloot breg dat ze het dorp door deze ervaring mentaal niet meer aankon omdat ze overal meende te worden aangestaard door mannen bij wie ze mogelijk Bobs levensmotto 'One love´ te letterlijk had genomen en in uitvoering had gebracht. In ons favo resto wilde ze alleen nog een tafel aan de straatzijde als ze achter een grote bananenplant mocht zitten en toen een jongen in het internetcafé ons met big smile aankeek en zei 'you girls beach party' was de maat vol.. Weg uit dit oord! In no time waren de bustickets geboekt en de volgende ochtend stonden we om vijf uur 's ochtends naast ons bunkerbedje om de bus van zes uur te halen (met het idee: lekker vroeg, dan kom je ook niemand onderweg tegen..lekker rustig). We strompelen richting busstation met onze lichtgewicht (NOT) tasjes als we notabene in de laatste steeg voor het busstation onze Nederlandse dames uit Castricum tegenkomen. Al loensend van de drank weten ze er nog uit te kramen dat ze ons op het strandfeest ineens kwijt waren (ja klopt..was een reden voor, meid) en dat zij nu net weer teruggingen naar een afterparty die helemaal 'te gek' was... We wensen ze ONTZETTEND veel plezier en doen hun vriendjes nog de groeten (evil..we know) en rennen zo'n beetje naar de bushalte... Weg uit dit drankgelag! Bij het busstation ploffen we neer - als ware superhelden zijn we door deze warzone getijgerd - als er een dronken Braziliaan voorbij kuiert. En ja..die vind het nodig om naast ons op een bankje te gaan zitten en ondanks ons - ´no falla portugues´ - een soort oratie houdt over de energieke vibe in canoa en de ´festas´. Of we er geweest zijn..eh..we houden ons maar even zwijgend over het feit dat wij die blondjes waren die een karaokeversie van ´Single ladies´ van beyoncé deden, INCLUSIEF dansje waarbij je met je haar rondzwaait (mm….) . Uit alle hoeken en gaten van het dorp komen plots ook zijn zuiplap vrinden te voorschijn en dralen met het kwijl om hun mond of de bilspleet in het zicht om ons heen. We voelen ons enigzins aangeschoten wild. Nee!! Het is hier geen AA meeting en geen bruine kroeg, dus opzouten!!! Bregje trekt de dronkenschap in dit dorp niet meer en wil zo'n beetje ter plekke worden geteletransporteerd naar een donker hol, maar haar mentale hel is nog niet voorbij. Als klap op de vuurpijl wordt het hele schouwspel compleet als de Zweed (de tweede Zweed in dit grote reisverhaal) waar bregje ook daadwerkelijk 'One love' mee heeft gepraktiseerd (als in een kusje), maar waar ze zich inmiddels de ogen voor uit haar hoofd schaamt, lallend en met een rondborstige Braziliaanse aan zijn zijde tevoorschijn komt uit een bosje en de straat inloopt waar wij braaf op de bus wachten. Als hij zo'n beetje over Bregjes benen struikelt heeft hij pas door met wie hij hier oog in oog staat en zwaait wat ´akward´ naar onze Breg.. Ik zie de grond in gedachten onder haar openslijten en zie haar spreekwoordelijk door de grond zakken...nein...wat een sodom en gomorra.. En dat alles speelt zich af om half zes 's ochtends hè!!! De bus rijdt de straat in en we vliegen de chauffeur bijna om zijn nek.. Weg uit deze verdoemenis, terug naar paradise..Praia da pipa, next stop!