Bienvenidos a Bolivia: vikings, noodtoestand en Salar

Het is al weer een tijd geleden dat we onze laatste blog hebben geplaatst, maar dat past helemaal in het plaatje bij reizen in Bolivia. In Bolivia gaat net alles even anders dan anders. Bussen rijden niet, je ligt een uur op de grond op een grensovergang tussen zwervers en toeristen, je zit 10 uur in een chickenbus en onderweg moet de band twee keer worden vervangen, mensen piesen hier af en toe gewoon op straat - als in broek omlaag wanneer dat kan - en de internetverbinding is hier - sorry het regent - altijd ´down´. Maar wat een land, een land van bizarre extremen! Een update...

Na op de wederom crappy bus te zijn gestapt naar Quiaca-Villazon, de grensovergang tussen Argentinie en Bolivia, kwamen we 2 uur eerder dan gepland aan bij de grens. Is hier normaal gesproken altijd alles te
laat, opeens waren we twee uur te vroeg bij de grens. Niet fijn, want de grens ging pas 2 uur later open. Resultaat - de vermoeidheid deed al mijn angst voor vuil en smerigheid verdwijnen - we lagen 2 uur lang op de grond in de vrieskou tussen zwervers, toeristen en bejaarde boliviaanse vrouwtjes in een klein bushokje. Mijn profi beversport slaapzak - ja ik heb ook eens een keer geinvesteerd in mijn backpack life- tot over mijn hoofd opgetrokken. Heerlijk! Het typeerde letterlijk de overgang van het redelijk georganiseerde en vaak heel westerse Argentinie naar het totaal chaotische en vooral nog altijd heel traditionele Bolivia.

Na twee uur als een bevroren visstick in het bewuste bushok te hebben gelegen, mochten we het fantastisch mooie grensdorp Villazon doorkruisen. Een typisch grensdorp, een verlaten, depressief en grijs grensdorp waar je via een grote brug - het grote niemansland - de grens oversteekt naar Bolivia. Aangezien dit niet per
se een der hotspots van deze aarde was, haakten we aan bij twee Zweedse toeristen die eruit zagen als spirituele vikings (oke die komen uit Noorwegen, maar het klonk goed). Lang haar, mutsen, baardjes, - knalblauwe ogen dat wel ;) - en een soort leggings die de mannelijke Zweden blijkbaar in het noorden van Zweden dragen. ´You think that my pants look sexy´, aldus de ene Zweed tegen Bregje. Whahahahaha... In de hoop dat deze woeste mannen ons het gevaarlijke wilde westen van de grensovergang overbrachten, ontstond een nieuwe tijdelijke backpack vriendschap.Maar zoals al vaker is gebleken bij pogingen om mannen voor ons het werk te laten opknappen tijdens verre reizen, bleek dat wij als vrouwen toch weer zelf de kastanjes uit het vuur moesten halen. Na een schamele tien minuten bleek dat onze zweden namelijk erg zen en relaxed waren: ´I don´t have a plan in life´, ´I don´t use a lonely planet, I just see what comes around´ en ´I don´t speak spanish, I just let everything happen´..Mijn god, Where would this world be without women...

Maar goed...we hebben twee dagen doorgemaakt met onze vikings. De een was elk jaar zes maanden adventure guide in het noorden van zweden en reisde de rest van het jaar. De andere reisde
het hele jaar en waarvan hij dat deed is ons nog steeds niet duidelijk. Nergens een adres, geen vriendin, geen
toekomstplannen...gewoon ´maar zien wat het leven brengt´. Al snel hing een exemplaar aan Bregjes lippen toen hun gezamenlijke passie voor yoga naar voor kwam en moest ik - Bregje had as usual natuurlijk weer niets door - mijn grensovergang en daaropvolgende bustocht in chickenbus alle meditatietechnieken en yogavarianten tot in den treuren aanhoren. Ik hoopte nog indruk te maken en riep dat ik ook echt wel een heel jaar lang hatha yoga had beoefend, maar ik riep wat in het luchtledige ;P.

Maar goed we stonden met 4 Zweedse en 4 Nederlandse benen op Boliviaanse grond en Evo Morales lachte ons in inheemse outfit van alle kanten vriendelijk toe. Bienvenidos en Bolivia! En wat is die overgang naar het bizarre Bolivia direct zichtbaar. Overal prachtige dames in mooi gekleurde jurken, overal de meest exotische etenswaren op straat en die fantastische bolhoeden! Te indrukwekkend. We stapten als makke schapen in de meest crappy bus ever - ok ik val in herhaling met die bussen, maar ik neem spontaan alles terug wat ik over eerdere Argentijnse bussen heb gezegd. Bij binnenkomst in onze eerste Boliviaanse bus moesten we over zakken mais en graan heen kruipen en werden we attacked door een leger van vliegen. Daarnaast zaten we met onze stoelen in 30 graden vastgeplakt op de achterband (nee je leest het goed, daar staat achterbanD ipv achterbanK) van deze bus uit de vorige eeuw, dus dat was zeker wel 9 uur dolle pret.

Maar...eerlijk is eerlijk, wat is Bolivia prachtig. De landschappen die we doorkruisten, maakten dat we alle rauwe randjes vergaten. Wat een leegte, wat een bergen, wat een schoonheid, wat een natuur en wat een lama´s (hahaha, wat een mooie beesten). Je vergeet spontaan de kilometers diepe afgronden en het schamele houten paaltje dat zich tussen jou en die fijne afgrond bevindt. De man naast je die een cavia verorbert - lekker - bestaat voor even niet meer en dat de rechterband van onze bus tot twee keer toe tijdens onze reis moest worden vervangen...ach ja, het hoort er spontaan gewoon bij. Bolivia is een en al schoonheid! Toen onze Zweedse mickey blue eyes ook nog eens zijn laptop openklapte - beetje cultuurshock in die bus - en een panfluit muziekje aanzette (serieus!), leek het toch echt of we in de soundtrack van bolivia waren beland.

Na een reis van maar liefst 16,5 uur reden we het dorp Uyuni binnen. Speciaal daar ´neergeplempt´ voor de Salar Uyuni en dus overladen met toeristen. Desondanks had het dorp zeker zijn charme. De lucht is er ijl, het is er hoog, de hemel kraakhelder en het is er ijskoud, maar de mensen zijn vriendelijk en je ontmoet veel leuke reizigers. Ons hostel was heerlijk, de douche warm en we aten ook nog eens de beste pizza van onze vakantie. Pats..en toen kwam opeens de hoofdpijn. Alsof er iemand inwendig met een hamer mijn hersenpan aan het bewerken was. Au au au...Als georganiseerd reiziger - ´Yes I do have a plan in life´ and ´yes I do use the lonely planet´ - had ik natuurlijk elke letter uit de Boliviaanse variant van de bijbel al tot mij genomen en teksten als ´Je hersen zwellen op in de hersenpan´, ´Je krijgt vocht achter je longen´ en ´Ga onmiddellijk de berg af, en niet op´ spookten als echte hypochonder continu door mijn hoofd. Ok... gewoon slapen en gaan. Maar vijf uur ´s nachts lag ik nog wakker en wilde ik letterlijk met mijn hoofd tegen de muur rennen, zo´n bizarre hoofdpijn! Alsof je hersenpan explodeert. Kijk je in de spiegel, rooddoorlopen ogen, ook niet het toppunt van sexyness :P En als je denkt dat je je misere momentje wel hebt gehad na in de plaatselijke farmacia te zijn verdoofd met de meest wilde combinaties van chemicalien en cocabladeren, krijg je te horen dat de noodtoestand in Bolivia is uitgeroepen! NEIN! Blijkbaar is het hele centrum van het land overstroomd, zijn er grote aardverschuivingen, zijn er veel doden gevallen en vele bolivianen dakloos geworden. Wat erg voor deze lieve mensen en erg om te zeggen, maar ook voor ons een moreel dieptepuntje...De Bolivianen om ons heen maakten zich echter nergens druk om en lachten onze zorgen weg, ´hier regent het in deze maanden altijd, geen zorgen´. Mmm..what to do?

Eerst maar op tour naar de Salar Uyuni, dan hebben we die nog maar even snel meegepikt. Completely sedated (ik dan, ik heb zoveel coca bladeren en chemicalien in mijn lichaam, het zou me niet verbazen als er spontaan cocaine in mijn lichaam zou ontstaan) stappen we met 1 viking in een 4WD - de andere is zijn paspoort kwijt en is daar op zijn dooie gemak in het dorp naar op zoek - want ach..it is only a piece op paper - eeehh...serieus! In de stralende zon - geen spatje regen te bekennen hier - rijden we na een stukje mijnbouwgeschiedenis en treinenkerkhof naar de beroemde Salar Uyuni. Wat een natuurschoon! De Salar stonden deels onder water, maar het bedierf de schoonheid niet. Het aantal toeristen viel door de tijd van het jaar bijzonder mee, al zagen we her en der de toeristen de beroemde Salar pic´s maken met kleine voorwerpen die zij in Uyuni hadden gekocht. Door de luchtspiegelingen van de kraakheldere blauwe lucht en de witte vlaktes kan je de meest gekke foto´s maken waardoor het lijkt alsof je door een plastic dinosaurus wordt opgegeten of door een speelgoedambulance wordt aangereden. We waren echt even stil van de kleuren, de stilte, de luchtspiegelingen, de andes, wederom een WNF momentje! Ook wij konden het natuurlijk niet laten om gewapend met dinosaurus en speelgoed auto gekke foto´s te maken en ja daar hadden wij in tegenstelling tot onze spirituele vrinden geen moeite mee, we did the tourist pic! Sterker nog, ik instrueerde onze viking zelfs zo dat hij de foto´s van ons maakte! Vervolgens wandelden we een enorm stuk over de Salar om te eindigen bij een te lelijk kamp - BOINK midden op de Salar - met restaurant en middeleeuwse bano. Onze viking ging op in de natuur en spuwde nog enkele ´ik ben zo een met mijzelf en natuur´ teksten, ik kon het bijna niet meer aan. Zo was hij zijn verrekijker kwijt. Ik ´balen joh, dat je die verrekijker kwijt bent´, hij ´nee hij is niet kwijt, he´s just in anyone elses possesion´ (??? DUDE!). Na een verhaal dat hij in Peru een hallucinerend medicijn ging nemen om tot zijn diepere zelf te komen, waarvan hij vervolgens vier dagen ging overgeven, had ik het gehad. Ik had echt zin om te zeggen dat ik hield van Mc Donalds, de Verenigde Staten, Law & Order op tv en dat ik mijn fohn in mijn backpack had zitten, of tewel alle verderfelijke dingen in dit leven, maar ik hield natuurlijk wijselijk mijn mond! Na een Boliviaanse lunch vanuit de achterbak van onze 4WD en een uurtje zonnen - geen goed idee bleek later, de hoge mate van UV heeft mij letterlijk gefrituurd en Bregje vreemd genoeg een verbrande snor bezorgd - keerden we terug naar Uyuni. De tour was wat kort, we hadden er liever 2 dagen over gedaan, maar met mijn hoogteziekte toch echt de beste keuze, denderden we naar huis. We raakten nog in gesprek met onze medepassagier Martin die al 3 jaar aan het reizen was per fiets. Hij was begonnen in Alaska en reisde zo heel de ´Amerika´s´ door met tent en fiets. Over back to basic gesproken. Hij had een beetje vaag verhaal over een sponsor in Italie die dit alles voor hem betaalde en in de dorpen waar hij kwam gaf hij lezingen over kinderarbeid, maar wat een leven! Onze Scandinavische yogi kon dit alles natuurlijk erg waarderen, mij bekroop vooral doodsangst (no way dat ik zo iets ooit ga doen) en respect (wat een ontberingen!). Maar dit soort ontmoetingen maakt het backpaken natuurlijk wel meer dan bijzonder. Voldaan, zwaar onder de indruk en vooral stoned en burnt gingen we nog uit eten met twee zwaar beschonken vikings (drinken op grote hoogte, geen aanrader, en daarnaast dronk onze vrind normaal gesproken zen-like nooit alcohol...arme jongen). Bizarre bekentenissen van de mannen vlogen over tafel. ´Ik wil 1 ding zeggen, ik heb nooit echt met je vriendin gezoend´ en ´Toen we naakt sigaren aan het roken waren in een rivier in Cordoba...´ (??) De Zweed die godzijdank zijn paspoort weer had teruggevonden vertelde bovendien doodleuk dat hij tijdens zijn middagwandeling een cactus met naalden en al had opgegeten en dat hij nu toch wel een zere mond had (???? can this get any worse)...Wat een dag, wat een natuur, wat een hoofdpijn, wat een bizarre verhalen, op naar nieuwe mooie dagen in Bolivia! Besos!

Foto´s op Flickr volgen later!

Cerillos - village life en cactus knuffelen

Na een busrit met bizar aardige but so so gay bus steward die 24 uur lang muziekvideo´s van Beyonce - je leert haar waarderen - en Celine Dion met continu om haar heen cirkelende pierrot - dit leer je zelfs na 24 uur Argentijnse bus NIET waarderen, opzette, kwamen we aan in Salta. We dreven zo´n beetje het busstation binnen, het had echt uren achter elkaar alleen maar geregend. Hoe goed waren wij eigenlijk op deze reis voorbereid? We hadden het regenseizoen in het Noorden van Argentinie, Bolivia en Peru maar even door de vingers gezien of zo??? Bregje was allang blij dat ik ontwaakte uit een soort comateuze toestand. Uit pure ellende van mijn voedselvergiftiging schijn ik 16 uur lang van de wereld te zijn geweest - hoe heb ik die celine en beyonce dan nog kunnen waarnemen? - compleet met lijkwit gezicht en zo uitgedroogd dat zelfs van mijn lippen de vellen hingen (fijn dat jullie me wellicht zo nu visualiseren). Het idee dat mijn heerlijke bed and breakfast nog slechts `a matter of time´ was, deed mij spontaan naar het bagagevak huppelen om er achter te komen dat mijn COMPLETE backpack zeiknat uit het bergruim van de bus kwam. Ok...ik heb denk ik denkbeeldig tot 100 geteld in plaats van 10 om niet tegen die fijne gay bus steward of Bregje - beide uitvallen zouden uiteraard totaal onterecht zijn geweest - uit mijn stekker te gaan. Gelukkig (voor Bregje) geeft adrenaline mij een ontzettend boost met mijn Spaans want in mijn meest verhitte Spaans heb ik bij de ticket office geklaagd over die zeiknatte backpack en even al mijn woede gebotvierd op deze arme Argentijnse man. Resultaat; ik mocht de factuur voor de lavanderia naar de busmaatschappij opsturen. Pfff...geen cent waard, maar ik was mijn frustratie kwijt.

Onze bed and breakfast bleek best nog ver buiten de stad Salta te liggen, zelfs in een compleet ander dorp, genaamd Cerillos. Toen zelfs onze taxichauffeuse - een van de weinige taxi dames in Argentinie, she rocked - niet meer wist waar ze ons naar toe moest brengen, besprong ons weer even de gedachte dat we met onze keuze voor dit idyllische B&B weer flink eigenwijs waren geweest. Waarom luisteren wij ook nooit naar tips van andere mensen en nemen we ook niet gewoon die crappy Hostelling INternational variant in het centrum van Salta. Maar eenmaal aangekomen was het toch best heaven on Cerillos earth. De B&B werd gerund door een Argentijnse dame en haar Britse man en we hadden een TE FIJNE kamer met aparte bedden (ja Breg en ik liggen al weken intiem in crappy tweepersoonsbedjes, wat privacy kan geen kwaad), bizar zachte lakens en kussen met fijne ruitprints (totale non-informatie, maar voor ons was het echt even een bare essential), eigen kraakheldere badkamer, een tuim met zwembad, een te cute zoontje genaamd Callisto - het beeld van in wasbakken piesende vieze kinderen verdween weer - en last but not least een vette kanariepiet in kooi, named Pipi...wat wil een mens nog meer. Er stond ons maar 1 ding voor ogen, urenlang douchen. De slaapkleding van de bewuste zompige dorm kelder stonk zelfs naar die mannendorm van daarvoor, dus dat werd hop in een vuilniszak gegooid. Never again!!!

Vervolgens het dorpje Cerillos in. Dat was wel weer een hele belevenis, vooral voor de bewoners van Cerillos, want daar kwam echt letterlijk NOOIT een toerist. Ik kan me zo voorstellen dat het zoiets is als er twee punkers de dorpstraat van Staphorst binnenlopen of twee Marokkanen de hoofdstraat op Ameland (ik meen mij te herinneren dat Ameland het grootste aantal Wilders stemmers had ;P). Er reden nog net geen vrachtwagens de berm in. We vonden dat al een highlight genoeg voor deze slopende dag en rondden de dag af met een boek, een heerlijk Argentijnse boerderij en een denkbeeldig waterballongevecht met Callisto. Wijn uit de regio erbij en zzzzz....

Na verdiend te hebben uitgeslapen stapten we dag 2 dapper de lokale bus in, wederom een bijzondere gebeurtenis. Maar het heeft toch ontzettend veel charme om de dorpsgek op te halen voor zijn huis en tussen (over ons) roddelende oude Argentijnse omaatjes in bloemetjesjurken in de bus te zitten. De bus nam ons in een half uur mee naar Salta. Het dorp Cerillos is nog best idyllisch op zijn eigen manier, maar de outskirts van Salta waar we met deze bus ook doorheen moesten, waren niet best. Weg idylle, hallo deprimerende grijze blokkendozen (lees; huizen) en milieuvervuilende industrie. Het centrum van Salta is daarentegen wel erg charmant. Salta heeft een oud koloniaal centrum en zoals elke zich zelf respecterende Zuid-Amerikaanse stad veel pleinen (in het noorden van Argentinie standaard allemaal met de naam ´Plaza 9 Julio´, de dag dat het noorden in navolging van buenos aires werd bevrijd) en parken. Aan het Plaza de Independencia sierde een fijne suikerspin kathedraal - hij was daadwerkelijk roze - en een enorm stadhuis. We gunden onszelf een natuurlijk te duur terrasje aan dit plein en kwamen nog aan de praat met een Nederlands stel uit Utrecht. Leuk, maar we kregen wederom een reality check met onze naiviteit tijdens het reizen. Zij waren op klaarlichte dag beroofd in Mendoza en ratelden in rap tempo - en ook nog eens met Doetinchems accent, daar kwam ze oorspronkelijk vandaan - allemaal nare ´ik ben backpacker en wordt continu beroofd´ verhalen op. Mmmm...echt bang werden we er niet van, maar misschien toch maar iets minder die camera en portemonnees laten slingeren, leek nuttig. Al wandelend over de plaza werd Breg nog gregrepen door een Britse toeriste die haar tatoeage op de foto wilde nemen zodat ze ´m thuis door haar tattoo man kon laten kopieren en zagen we door alle nare verhalen opeens overal boemannen die ons potentieel wilden beroven. ´Heb jij de camera,..., nee die had jij toch, ..., ja maar jij had die toch net voor die kathdraal, ja maar toen nam jij mij toch op de foto...´ Mmm...een lesje in oplettendheid kan wellicht toch echt geen kwaad. We bezochten verder op 1 dag alle toeristische highlights van Salta - zijn er niet bijster veel dus was een peuleschil - en gingen dus onder andere met een kabelbaan naar een berg met view over Salta. Het wachten tot we in het bakje mochten stappen aan de hand van een 80 jarige Melkertbaan opa die de kabelbaan bestuurde, duurde zo´n beetje langer dan het zitten in de kabelbaan zelf, maar ach..manana manana...In het bloedverziekend hete bakje werden we verblijd met een muziekje van het niveau Eye of the Tiger (???) en een heroisch klinkende meneer die op repeat door de luidsprekers schalde ´Salta preserves history and traditions´. YEAH...we stijgen al rockend omhoog - ik pak nog net mijn luchtgitaar er niet bij, swingen de pan uit in dat bakje om vervolgens.....weh weh...een Salta in de wolken te kunnen zien. Mmmm... De view over de stad was ook niet bijster spannend, behalve dat we een fijn recht toe recht aan grid in het stratenpatroon ontdekten en het groeipatroon van de lelijke outskirts van de stad konden analyseren. Maar goed....kabelbaan salta, check! ´s Avonds werden we door onze Argentijnse B&B dame Salta ingestuurd - in het pikkedonker in een local bus door outskirts, YES - voor een carnavals corso. Klonk goed. Eerst een hapje gegeten in een te corny restaurant waar het eten overigens voor het eerst sinds lange tijd weer eens goed was. Voor 15 pesos kregen we er een show met folkloristische dans bij. Het klonk wat cheesy, maar zelfs de lonely planet - of dat wat zegt is een tweede - raadde het aan en we werden ook fijn met onze tafel zo´n beetje OP het podium geplaceerd. De show was eerlijk gezegd best leuk om te zien. Koppeltjes dansten heel de avond in traditionele kledij, vooral de mannen waren meer dan ´fierce´ en staarden en stampten woest in gaucho outfits en versierden ter plekke hun danspartners op het podium. Passie is echt the middle name van die Argentijnen, zucht! Het hele restaurant begon uit volle borst mee te zingen, wat mij toch wel deed vermoeden dat we hier in een soort smartlappen cafe zaten niveautje marco borsato of andre hazes (dat laatste is tegenwoordig natuurlijk dan wel weer verantwoord). Ik ontcijferde met mijn beste Spaans teksten als ´Op de grond ligt een vertrapte roos´ (symboliek waar je u tegen zegt), ´mijn hart slaat alleen voor jou´ (vrij lastige eigenschap lijkt me) en ´je doet een vuur in mijn buik ontbranden´ (dat is nog best zen, serieeeeuus, mijn yogadocent had het ooit over een vuur in je lendenen ontketenen). Daarna gingen we radeloos op zoek - kriskras door die stad - naar een carnavals corso. We vroegen allerlei mensen waar dat corso dan moest zijn, maar we werden vreemd aangekeken. Een man van de toeristen politie wist dat er ergens in de salta ghetto´s (ok, nu overdrijf ik) een corso was, maar of wij ons wel helemaal lekker voelden om daar heen te gaan. Mmm..aangezien we inmiddels zo werden attacked door muggen - onze benen hadden inmiddels print polkadot - besloten we maar lekker burgerlijk dat heerlijke bedje weer in te duiken. Party animals als we zijn (we ARE getting old).

De dag daarna werden we fijn om 08.00 uur opgepikt door onze tourguide Paolo (20 en te schattig omdat hij uberbezorgd om lettelijk alles was) om de Valle Calchaquies in te rijden. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want door de vele regen die er ´s nachts was gevallen waren de bergpieken waar we door heen moesten rijden om in die vallei te komen, zwaar verregend met als resultaat bizarre land slides en hele rivieren aan water die van de bergen over de wegen stroomden. De bergen zelf waren op ongeveer 3200 meter hoogte en dikke wolken hingen in die bergpassen. Resultaat; een view van letterlijk 1 meter. We reden letterlijk een paar uur door die wolk. Saai en bovendien ook redelijk gevaarlijk. Om de kilometer stonden we in een klein filetje om onder woeste gebaren van een wegwerker door een kolkende rivier (ok..ik was op dat moment vrij angstig, dus het kolken is misschien wat aangedikt) die over de weg heen stroomde te rijden. Fijn dat je dan op rechs of links een afgrond van 2000 meter ziet. Na de bergpieken te hebben overleefd kwamen we in de Valle Chalchaquies en dit was een bizar surrealistische vallei met grote rotsformaties, zand, zand en nog eens zand en echt duizenden cactussen. Wat een desolate vlakte, en dan af en toe een huis, mijn god...echt totale afzondering hier. We mochten van onze Paolo een paar minuten onze kooi (lees minibus) uit om met cactussen te knuffelen. Ondanks het hoge niveau aan grijstinten was het toch wel echt prachtig en zowaar kwam de zon tevoorschijn! YES! Als malloten gingen bij ons ook die leggings en lange mouwen uit. We kwamen uiteindelijk aan in het bergdorpje Cachi, eveneens op 3200 meter. Het was inmiddels bloedheet - we loved it - en de lunch stond op het programma. In tegenstelling tot onze gids en medetoeristen die allemaal voor de schaduw kozen, en we installeerden ons pal in de zon en bestelden maar vast een copa de vino blanco. Ole! De gids kwam ons nog waarschuwen voor de killing UV straling hier, of we echt niet even binnen kwamen zitten. Eigenwijs bleven wij natuurlijk zitten met onze barbecue steaks inmiddels voor ons neus. Om vervolgens na een uur te concluderen dat mijn hoofd niveau tomaat had bereikt en Bregje declameerde dat ze nu al dronken was (mmm..meenden wij ons niet te herinneren dat onze chauffeur had gezegd dat je op grote hoogte tranquilo moest zijn met de alcohol). Eigenwijs...again! Om de beschonkenheid uit de benen te lopen, wandelden we door Cachi dat enorm schattig was, maar uit niet heel veel meer bestond dan een kerk, begraafplaats, een ijscowinkel en drie schapen. Bregjes plattelandsidylle die in haar hoofd was genesteld sinds ze met varkentjes, kippetjes en woeste argentijn op paard in Bariloche was, werd toch lichtelijk bijgesteld. Platteland betekende hier toch vooral dat je leefde in totale isolatie in een adobe hut en je vooral spannende gesprekken met een lama moest voeren. Minderrrrr...De alcohol in Bregjes benen had wel 1 voordeel. Bregje - normaal besluiteloosheid ten top bij haar toeristische aankopen - kocht in minder dan een minuut een zilveren armband waarvan ze inmiddels al betwijfelt of ze ´m wel waardeert en zilveren lepel om groene thee door te drinken. Duidelijk geef ik haar voortaan voor elke shopping middag een stevige borrel. Na onze tipsy afternoon in Cachi werden we teruggereden door wederom die ellendige bergpassen en land slide files - dat duurde echt UREN pffff - om vervolgens de bustickets naar Bolivia te boeken in Salta. Op naar Bolivia!

Voor foto´s van onze dagen in Cerillos:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157625977780515/

Misere in Mendoza

Soms heb je van die steden, daar klikt het gewoon niet mee. Je krijgt de vibe niet te pakken, je ontmoet net geen leuke mensen of - zoals in ons geval - woont er in een shithole, wordt opgelicht en loopt een fijne voedselvergifting op. Ik begrijp dat dit nadere uitleg vraagt, bij deze.

Na een werkelijk verschrikkelijke busrit - het besluit een ticket te boeken voor de laagste prijsklasse bus was duidelijk geen beste, er zijn dingen waar je dus NIET op moet bezuinigen - waarin we letterlijk 24 uur lang kaarsrecht en in het afval van onze voorgangers zaten, kwamen we volledig geradbraakt aan in Mendoza. Onze homemade pastasalade in een uit het vorige hostel gestolen tupperware bak was werkelijk waar de highlight van het etmaal. En 24 uur zonder stop voor toilettage - meneer mag ik alstublief even naar deze busterminal om te plassen, NO! YA VAMOS, deze argentijn had duidelijk geen zwak voor blond - is gewoon mensonterend. Als absolute klap op de vuurpijl was mijn eerste ontmoeting met Mendoza: een mevrouw die haar zoontje naast me in het toilettenblok laat plassen in de wasbak terwijl er achter haar een rij toiletten vrij is. GOOR, dag dag kinderwens. Ok, ok, ignore ignore, we zijn tenslotte in de fijne wijnstreek Mendoza. In de taxi naar ons netjes vantevoren gereserveerde hostel.  Bij aankomst krijgen we echter te horen dat - ai ai ai - het hostel overbooked is. NEIN! Maar de eigenaar had nog wel een ´vriendje´ (van die zinnetjes die je hier toch verdacht veel hoort) met een prachtig aparthostel waar we een nog mooiere kamer konden krijgen voor dezelfde prijs. Midden in het centrum. Dubieus natuurlijk, maar voor we het wisten stond er al een jeep met dikke argentijn voor de deur en werden onze backpacks tegen ons zin in ingeladen. Weinig keus dus. Eenmaal bij dat aparthostel aangekomen, oh my god, zakte de moed ons in de schoenen. Wat een dikke depressie dat aparthostel. Maar na zo´n busreis ben je gewoon volledig murw geslagen en laat je je nogal makkelijk om de tuin leiden. Het aparthostel en de kamers waren letterlijk van niveau ´Oostblok depressie´, een gemiddelde portiekwoning in Rotterdam-Zuid heeft nog meer sfeer dan deze kamers. ´s Middags besloten we daarom maar Mendoza in te gaan op zoek naar een nieuw hostel, van beton en stalen luiken voor de ramen wordt niemand namelijk vrolijk en geraak je al helemaal niet in de stemming om aan Argentijnse wijntjes te sippen. Bleek elk hostel in Mendoza zo´n beetje vol te zitten. Resultaat na een middag in 35 graden hostels zoeken: een wederom stalen stapelbed in een 12persoons dorm waarvan 10 kerels en wij (oei) in een soort zompige kelder onder een bar. Het hostel zelf had gelukkig wel een tuin, ruime woonkamer en zwembad, dus we gingen toch maar voor die 12p dorm. Een ware 12 persoons dorm ontmaagding, mijn god wat een ramp. Om de dorm ellende te ontvluchten zijn we ´s middags in Mendoza in een fijn park gaan zitten en bestelden gewoon 1,5 liter bier (typisch. bier in wijnstad mendoza), we don´t give a shit, at least we are not in that shithole (thanks australian people, dat woord dekt gewoon zo goed de lading). Highlight van de dag, ´s avonds belandden we op een hilarisch muziekfestival in een groot park. Eerst mooie electrotango, maar daarna startte een missverkiezing met ´misses´ van alle dorpen in Mendoza regio. Compleet met tiara en ´I´d like to save all homeless children´, ´I want more nature´ en ´I hate violence´-achtige quotes. Fantastisch! Elke miss-presentatie werd bovendien afgesloten met een optreden met de lokale muziek en dans. Pure folklore met cowboys en boerinnetjes, meesterlijk. Onder het genot van een vaso wijn - na gevraagd te hebben of ze ook iets anders hadden dan hele flessen wijn, kregen we spontaan een pul wijn a 600 cc - bekeken we lekker tipsy heel de avond mannen in cowboypakken en poncho-achtige gewaden die ubermannelijk al dansend vrouwen met geruite boerinnenhoofddoekjes schaakten. Heerlijk.

Na a hell of a night met 10 stinkende mannen in de bewuste zompige kelder stapten we de dag erna op de fiets voor een wijntour door de Maipu wijnregio. Minpuntje was dat ik fijn geveld werd door wazige buik- en maagklachten. Ideaal, wijnproeven terwijl je last heb van je maag. Maar goed, paar zakjes ORS naar binnengewerkt en gaan op die fiets. Niets zal mij die gedroomde wijntjes ontnemen. We ontmoetten een heel leuk stel (Colombiaanse dame en Australische heer) waarmee we de wijngaarden doorkruisten. Met een temperatuurtje van 35 graden best een pittige opgave, bovendien was de helft van de hoofdweg die door de wijngaarden slingerde, opgebroken. Resultaat, al shakend fietsten we door grote gaten in het wegdek - een cellulitus treatment is er niets bij - en weren om de zoveel meter nagezwaaid en geroepen door minder sexy wegwerkers. Flirten is hier sowieso een bizar ding. Er wordt hier bizar veel en vooral heel grof geflirt. Een opmerking als ´schatje, wij gaan nu met elkaar naar bed´ is hier een compliment en allerminst een belediging (???) Het schijnt dat de Argentijnse dames dat zelfs fijn vinden om te horen, mmm..cultuurverschilletje, bij mij gaan mijn haren toch echt overeind staan als ik een tandeloze wegwerker met 1 hersencel zoiets naar me hoor slingeren als ik woest zwetend door gaten in het wegdek aan het ploeteren ben. We ondernamen eerst nog een dappere poging om samen op een tandem te gaan, maar na al binnen tien minuten tijd voor levensbedreigende situaties te hebben gezorgd - ´links, nee ik ga rechts, trap niet zo hard, ik trap niet, je moet wel meeremmen, ja maar ik rem´... besloten we terug te gaan naar de rental en die tandem in te ruilen voor normale fietsen. We zitten al 3 maanden op elkaars lip, die tandem was even te veel van het goede ;) Totally uitgeput - met een vochttekort op zo´n brakkige fiets door de wijngaarden is geen beste - kwamen we aan bij een wijngaard van Italiaanse eigenaren, de familie Di Tomasso. Tegen de wijngaard aan lag  een fantastisch idyllisch terras met ligstoelen, Italiaans brood en olijfolie, broodjes en salade en natuurlijk superlekkere wijntjes. Alle Mendoza ellende viel van ons af, languit in die stoelen en ontspannen. Wat wil je nog meer. Daarna volgde bij dezelfde familie een wijnproeverij en tour door de wijnkelders. Mmmm...van cabernet sauvignons tot malbecs tot dessertwijn, we tasted it all :) Toch enigszins zwabberend over een weg met vrachtwagens en auto´s die met 120 km per uur langs ons scheurden, op naar de volgende wijngaard. Deze keer een hypermoderne variant, midden in een wijngaard was een soort modernistische blokkendoos neergeplempt. Minder charming en authentiek, maar eerlijk is eerlijk, ook weer zalige wijntjes. Na een heerlijke rosado zaten wij letterlijk aan die stoelen op dat dakterras in de wijngaard vastgeplakt en moesten we nog het hele eind terug naar de fietsrental. Maar goed, met een paar wijntjes op, is zelfs de file - denk: grote stinkende vrachtwagens in een rij en twee blondjes in minirokjes op een mountainbike ertussen - nog een mooie ervaring. Maar al die wijntjes doen een uitdroging en maagproblemen natuurlijk helemaal geen goed, dus ´s avonds stortte ik helaas helemaal in. Wat een dikke ellende en toen was ook het hostel nog eens stampesvol geboekt en konden de schoonmaakdames letterlijk die stinkende mannen niet meer aan en veranderde onze shit hole letterlijk in een shit hole (oh my god, you don´t wanna know). Niet echt ok als je zelf kotsend boven die shithole wc´s moet hangen. Op zo´n moment vraag je je echt hardop af waarom je ook al weer had besloten te gaan backpacken, wat een dikke ellende. Je kan nergens heen, moet alles delen met andere mensen en voelt je echt zwaar beroerd tussen partyende backpackers...pffff...De vraag ´Where are you from?´ kan je letterlijk niet meer aan. GRRRR...not from this shit hole, dude! Oordoppen in, oogmasker op, slaappil in je mik en poging tot slapen in die dorm.

De volgende ochtend was het echter nog steeds dikke ellende en besloot Bregje dat een dokter toch echt op zijn plaats was. In tegenstelling tot dokters die ik in Marokko, Costa Rica, Nicaragua and wherever heb gezien - ja ik spaar buitenlandse dokters - heb ik dit keer maar niet eigenwijs gedaan en mijzelf alles laten ondergaan. Conclusie, voedselvergifting...OOWWW..niet fijn. Net hebben we weer spannende medicijnen opgehaald in een apotheek met Spaanse bijlage, interesante!!! (toch maar even googlen aangezien ik in Marokko met uitdrogingsverschijnselen met een antidpressivum ben platgespoten, de kenners herinneren het zich nog wel). So far onze fijne ervaringen met Mendoza, vanavond rijden we 22 uur in een luxe bus - dat overkomt ons geen tweede keer - naar de stad Salta. Uit pure ellende - ja we nemen onszelf erg serieus - hebben we daar een heerlijke Bed and Breakfast net buiten de stad gehuurd bij een Brits stel. Boerderij, zwembad, grote, zachte bedden...It must be heaven. Op doktersadvies blijven we daar tot ik beter ben, want daarna staat Bolivia op de planning, niet per se een land waar je met voedselvergiftiging doorheen wil reizen. Wat jullie met deze misere blog moeten, helemaal niets...Snel weer vergeten. Maar misschien biedt het troost na al die uberfantastische verhalen - ik heb al aardig wat mailtjes met als subject ´jaloerssss´gehad  - backpacken is not all glitter and glamour, ´dat is duidelijk!

Bekijk hier de foto´s van Mendoza, als jullie nog zin hebben ;) :

http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626074164328/

Nature lovers in Bariloche

Ola guapo/as!

We hebben net 3 dagen Bariloche Argentina achter de rug. San Carlos Bariloche is een kleine stad midden in Argentinie bij de Chileense grens. Het ligt in een gebied dat bekend staat als het Lake District. De busrit vanuit Buenos Aires was wel weer killing. Vanaf het busstation van BA begon de ellende. Onze bus verscheen fijn niet op de vertrekschermen, we werden door de policia aangesproken op het feit dat we onze tassen niet in de gaten hielden - en dan niet op een vriendelijke manier -, de mannelijke bewoners van het busstation gaapten ons wederom urenlang aan en tot overmaat van ramp liep er een fijn exemplaar kakkerlak over ons tafeltje nadat ik net aan dat zelfde tafeltje een broodje kaas had genuttigd (serieus). These animals are hunting me, ik meen het. Eenmaal in de bus viel het comfort van onze 'cama' niet tegen, maar de servicios waren bepaald niet van het niveau viersterren hotel. Voor ons neus hing een televisie waarop twee uur lang een video werd afgespeeld met 'The best of 80's - The Party'. Nu kan ik best een goede depeche mode of madonna waarderen, maar na urenlang corny balletpakjes, roze lippenstift en stijve permanentjes ben je dat toch echt wel zat. Na de achtste keer ´She´s a maniac´, normaal een nummer waar ik met een paar borreltjes in Vibes op uit mijn plaatje kan gaan, werden we letterlijk A MANIAC. Gelukkig werden onze gebeden verhoord, want we kregen vervolgens - in het spaans dat wel - een marathon van films met acteur Robert Pattinson. Never heard of the guy before en zeker nog niet aan de beurt voor een oscar, maar wat een god en wat zalig zo vier uur lang. Samen met Robert, een dioxinekip als maaltijd en de free whiskey en champagne overleefden we onze 22 uur en kwamen we aan in San Carlos Bariloche. 

Eerste indruk - totale deceptie. Wat een lelijkheid bij elkaar. In een soort 'Zwitserland chique' zijn hier allemaal hostels en hotels uit de grond gestampt die ogen als een chalet van een good old ravensburg puzzel. Rode geraniums, aangeharkte tuintjes, blokhutten met kaasfondues en niet te vergeten European style tuinkabouters in de tuin. Gelukkig lag ons hostel net buiten het centrum in een buurt voor de rijken der Argentijnse aarde. Pure jetset maar met tuinkabouters, dat dan weer wel. Ons hostel bleek wederom een fijn spiritueel verantwoord hippiehostel te zijn. Rasta achter de balie, boedhistische matten aan de muren en veel foto´s van bob marley en jimmi hendrix aan de muur. Onze private room bleek zijn naam waar te maken, errug private en intiem. De kamer besloeg nog geen 8 m2 en ik kan je zeggen dat er dan absoluut GEEN sprake meer van privacy is als je bij elke tas die je oppakt met je achterwerk in het gezicht van je reispartner draait en bij elke draai in je bed een te intiem moment in bed beleeft. Krap dus!!! Maar goed, the little Switzerland feeling maakte veel goed. Ons hostel zat in een te cute groen blokhutje met puntdak met lake view, bizar mooi! We namen de zen-spirit dus wederom voor lief. 

Bariloche zelf hebben we op het verplichte pinnen - het geld blijft hier uit de portemonnee vliegen, AU - na, maar zoveel mogelijk achter ons gelaten en we hebben onze dagen gevuld met het bezichtigen van de PRACHTIGE omgeving hier. Een met de natuur zijn krijgt hier pas echt een invulling. De acht bizar mooie meren, de vreselijk mooie pijnboombossen, de bergen, de gletsjers....Maxima girl, you rock (onze princesa heeft hier met manlief een mooi stukje land en dat kunnen wij nu een stuk beter begrijpen). Ik wist niet dat het ik in me had, maar bij deze naturaleza krijg je echt bijna tranen in de ogen. Het water in de meren varieert hier van groen tot glimmend grijs tot azuurblauw, overal vind je velden vol met gekleurde bloemen en de bossen zijn hier gewoon 'machtig' (beetje corny woord, maar waar!). 

De eerste echte dag besloten we de natuur per raft te ervaren. Na een busrit van een paar uurtjes arriveerden we bij het vertrekpunt van de rafting. Een wederom ravensburger proof plaatje: een houten boerderijtje omgeven door bloemenvelden waar te cute varkentjes, kalfjes, kippen en kittens vrij rondliepen en er een tafel met geruit kleedje onder een pruimenboom stond te wachten met ons ontbijt. En als kers op de taart: loopt er zo'n goddelijk Argentijns exemplaar in traditioneel pekske op een supermooi paard het erf op. Bregje was voor een paar minuten even in de zevende hemel en besloot zich voorgoed met man op paard in deze sprookjeswereld te vestigen. Ook ik - nooit echt het plattelandstype geweest - kon niet ontkennen dat bij zo'n sprookjesomgeving je even de gedachte bespringt om je als campesina te vestigen in Argentinie. Gelukkig pieste er een kitten op mijn sweater, kwam er uit het kippenhok een lucht waarmee je heel Rotterdam kan platleggen en bleek de eigenaar van de boerderij een tandeloze Argentijnse anciano te zijn, zodat ik in ieder geval back to reality kwam, Bregje bleef nog wat langer in dit gedroomde paradijsje op aarde. Na het ontbijt werden we door woeste ´back to nature argentijnen´ geinstrueerd over onze rafting. Haute couture was included, altijd al gedacht dat wetsuits, waterschoenen, helmpjes en reddingsvesten mij minder goed zouden doen afsteken. Weg flirtage met woeste Argentijnse adventure sports boys (nou ja bregje was vooral lekker bezig) en 'hallo' plompe en seksloze logge lichamen. Al kon het onze tandeloze bejaarde campesino niets schelen, hij werd wel blij toen hij zijn badkamer binnenliep en tegen een set blonde dames in bikini - worstelend met de wet suit dat dan weer wel - aantrof. Desculpa, of we even ergens anders moesten omkleden. 'No no no, no problema, bienvenidos', aldus de man. Bij de instructie van de raft was ik natuuuurlijk weer de sjaak om als 'model' te fungeren en werd ik voor het oog van zowel camera als groep rafters in meerdere fictieve reddingsacties aan mijn helm en zwemvest de boot ingetrokken om op zijn kop en met helm scheef in een raft te belanden. De usual heldhaftige praat kwam ook weer voorbij. Horrorverhalen waarin rafters in whirlpools, water balls (?) en rapids muy peligrosos terecht kwamen en de benodigde heroische reddingstactieken werden ons ingepeperd. Bregjes gezicht veranderde langzaam van rood (sexy adventure sports guys) naar groen (mijn god, ik word misselijk ) tot lijkwit (ik wil echt niet meer), maar er was geen weg meer terug. De rapids waren van level 3 en level 4 en vooral de level 4 rapids waren serieus pittig. Na een rapid was ik gelijk aan de beurt en besloot de Rio Manson te verblijden met een duik, oi oi oi..waar is waterproof mascara als je het nodig hebt. En dan de sexy omhoog hijs truc, altijd fijn om aan je zwemvest in het kruis van je mederafter te worden gehesen. Maar mijn duik bleek achteraf niets bij Bregjes nearly death ervaring. In een van de zwaarste rapids werd het arme schaap wild de rapid ingeslingerd en doodsangst was van haar hoofd af te lezen. Als een lappenpop schoot ze door die rapid, maar werd ze gelukkig een paar meter verderop door en woeste adventure guy in kayak gered. 'Kick kick' riep hij, want Bregje trok uit pure angst die volledig kayak onder water en het was de bedoeling dat ze zou meezwemmen met de kayak. Maar blinde paniek maakte haar tot een aangespoelde walrus en met het laatste beetje kracht klemde ze zich aan de kayak vast. Onze raft instructor stond klaar om ook zijn heldhaftige tricks voor de dag te brengen en stond al met een lasso (serieus) klaar om haar binnen te halen, maar geen haar op bregjes hoofd die er aan dacht om die kayak los te laten. Resultaat, na vijftien minuten weer terug in de raft met 1 uitdrukking op haar gezicht: IK WIL NIET MEER. Maar goed, natuurlijk geen weg meer terug, dus weerstonden we de 8 rapids in de 2,5 uur die volgden. En dan die gids, die na elke rapid besloot dat het wel leuk was om NOG een keer terug te gaan in die ´water ball´ of ´whirlpool´, ´just for fun´. AARGH. Het laatste stuk met rapids mochten we bovendien zwemmend ervaren, bizar mooi in die canyons rondom de Rio Manson. Minpuntje is dat sexy Argentijnse adventure guys ook denken je heel 'adventure-like' te moeten versieren (uberhaupt roemenswaardig dat ze je uberhaupt nog willen versieren met helmpjes en wet suits) door je continu kopje onder te duwen met de tekst 'you are in a whirlpool, you are in a whirlpool'. GAST! De omgeving waarin de raft eindigde, maakte echter alles goed. Bizar hoge bergpieken, de prachtige rio manson en kilometers ver alleen maar bossen. Het eindpunt was tevens in Chili, hadden we ook nog een beetje Chili meegepikt. Deze fantastische dag werd afgesloten met een bizar goede Argentijnse barbeque met de bekene wijntjes en biefstukjes, we just love Argentine farm-adventure life!

Ook de dag erna zijn we diehard de natuur in gegaan. Een busje met de meeste leipe argentijnen en een koreaan - tijdens de tour was hij of aan het slapen of aan het gamen op zijn iphone of plaatjes van koreaanse dames aan het bekijken ? - bracht ons tot diep in het national park Nahuel Hapi. Wederom adembenemende plaatjes. We bezochten onder andere de Tronador, een 3500 meter hoge piek met een gletsjer. Alles wat we daar zagen was bizar mooi. Ik val in herhaling, maar zie de foto´s op de Flickr Stream in de map Bariloche om ons Argentijnse Canada momentje te delen. Onze chauffeur die ons van plek naar plek bracht was een afstammeling van de Mapuche en wist bizar veel te vertellen over de geschiedenis en de bomen en planten in het park. Sta je ergens in een veld vol kamillebloemen, komt onze lieve Mapuche meneer met verse bosbessen en aardbeitjes aan...NEIN, paradise is actually here on earth!  Zoals in alle landen in Midden- en Zuid-Amerika waar ik ben geweest weer niet de meest chique geschiedenis. Het is bizar hoe de indianen in al deze landen zijn uitgemoord, verdrongen of tot de armste klassen van de samenleving behoren. Wel weer even een back to earth moment. Onze chauffeur was natuurlijk weer dol op zijn blonde dames in de bus en ratelde hele verhalen in het Spaans af over indianen vrouwen, het ontstaan van gletsjers en vruchtbare planten. Ok, mijn Spaans is aardig, maar hier heb ik toch af en toe mijn hersens over moeten kraken. Trots vertelde hij bij elke stop aan bekenden die hij onderweg tegen kwam dat hij op stap was met zijn blonde nichtjes (en dan was ik nog blij dat we t

ot nichtje werden gebombardeerd en niet tot vriendin of vrouw). Eenmaal bij de gletsjer aangekomen hoorden we waarom de berg met gletsjer ´El Tronedar´ wordt genoemd, bizar mooi om te horen hoe het ijs van de berg stort met een donderend geluid. Ok....duidelijk zo´n natuur-emo momentje als je daar staat in complete stilte, bizar schone boslucht en je hoort zo´n ijsschots vallen. In gedachten heb je al je hele salaris overgemaakt naar Greenpeace en WNF en besluit je thuis nu echt je eigen composthoop te beginnen en die laatste lampen door spaarlampen te vervangen. We sloten de dag af met een bergpiek waar allemaal watervallen vanaf kwamen en waar we even een uurtje een zenmoment hebben gepakt. Again, we just love it here!

Nu op weg naar wijnstreek Mendoza - na wederom een 20 uur durende busreis - maar check de foto´s van het raften:

http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626043584410/

En de foto´s van Bariloche en omgeving:

http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626043918620/

Besos!

Foto's van Buenos Aires online!!!

check de foto's van buenos aires:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157625902188067/

besos!

Hippies en tango

Lieve allemaal!

Hoe zwaar is ons leven. We ruilen wereldstad Rio de Janeiro gewoon even voor wereldstad nummer 2, Buenos Aires. Met een piepje te dure vliegtickets landen we na een paar uurtjes in Buenos Aires. Shit, wolken en regen, niet per se wat we in gedachten hadden. Maar goed we zijn uberhaupt safe and sound en dat laatste is zeker bijzonder gezien er een stewardess bij aanvang van de vlucht met een uit de kluiten gewassen deodorantspray en knijper op de neus door het middenpad van het vliegtuig liep en de piloot daarbij fijntjes door de luidsprekers galmde dat deze spray schadelijk is voor de gezondheid, maar dat ze dit verplicht zijn volgens de World Health Orgnanization te melden aan de passagiers. Eeeeehhh...weird, ook niet meer echt een weg terug als je al ingegespt als een rollade in je gol AKA ryan air quality bloemetjesbehang vliegtuig met mensonterende beenruimte zit.

We hebben hier de afgelopen dagen in de wijk San Telmo gezeten. Een wat meer authentiekere wijk van Buenos Aires, waar het barst van de leuke cafeetjes en tangobarren. De websitebeschrijving van ons hostel was ´hippie sfeer´ en daar was dan ook niets aan gelogen. Wander en ik vallen nogal uit de toon, Bregjes geschoren driehoek en rasta is hier allang geen hardcore meer. De sfeer is zo - I wanna be a hippy - dat mijn haar hier spontaan in rasta springt. Het hostel blijkt een flinke hoeveelheid vaste bewoners te hebben die elkaar al jaren kennen en vooral uitblinken in interessante haarcoupes, etherische muziekjes opzetten, wiet roken en ons als een soort aliens from outer space aanstaren. Tja je haar fohnen (ja jongens, ik heb ´m weer meegenomen) is ook niet back to nature natuurlijk. Onze kamer is er eentje van het kaliber stalen stapelbedden en het eveneens stokoude en zo wat rechtopstaande douchegordijn heeft afbeeldingen waar de kama sutra niets bij is (serieus, bizarre technieken, ik ben tot nieuwe inzichten gekomen). De wijk San Telmo zelf is echt fantastisch leuk. Een beetje vergelijkbaar met Rotterdam Noord. De ene straat vraag je je af waarom je in godsnaam in deze wijk zit en de andere straat is weer superrrr met onwijs mooie oude gebouwen en leuke cafeetjes en wijnbarretjes. Die cafeetjes en wijnbarretjes zijn dan ook onze main activiteit geworden hier. Ai ai ai...van tapas naar wijn naar bier naar wijn naar steak. De dinero.s vliegen hier letterlijk de portemonnee uit. Bregje was eerst nog geveld door een vaag virus en bleef wat achter, maar heeft zich inmiddels ook bij onze schrans- en drankmarathons aangesloten. Buenos Aires is eigenlijk - zeker in vergelijking met Rio - een hele behapbare stad om in een paar dagen te bezichtigen. Het centrum met aansluitende wijken hebben wij eigenlijk in 3 dagen allemaal te voet gedaan. Ok, we hebben er een paar blaren aan overgehouden, maar we hebben er ook flink wat argentijnse wijncalorietjes weer afgelopen. De eerste dag hebben we vooral in San Telmo doorgebracht en de dagen erna de meer centrale wijken Centro, Congreso en Retiro bezocht. Het officiele centrum is zoals in vele grote steden wat minder interessant. Veel blokkendozen, veel schreeuwerige proppers voor tangoshows en een dozijn burger kings en macdonalds. Maar alles om het centrum heen is heerlijk en vooral heel Europees. Na een uitgebreide lunch in de wijk Retiro bezochten we het beroemde cementario de ricoleta. Echt bizar...een hele ´stad´ bestaande uit metershoge sarcofagen, kapellen en graftombes. Compleet met barokke engelen die ter aarde storten, marmeren heiligen met betraande wangen en militair eervertoon. Zelf vond ik het wat luguber om hier te zijn. Toeristen nemen achter elkaar foto´s van die grafkapellen en sommige deuren van tombes stonden gewoon open en dan keek je in meters diepe schachten vol lijkkisten. Soms rook je - of was het psychisch - ook wat dubieuze geuren en vonden we interessante ontluchtingsapparaten op kapellen. Door de iets te uitgebreide lunch liep Wander na zijn paar biertjes ook half beschonken over die begraafplaats en stond bij elke tombe weer vol verbazing te roepen hoeveel kisten er wel niet in lagen en hoe bizar slecht onderhouden al die tombes waren. `Nee Wander, die deur van die graftombe hoeft niet per se open.` Het was ook wel een beetje weird om te zien hoe hordes amerikaanse toeristen met camera´s met megatelelenzen foto´s namen van die schachten met lijkkisten (ja ja, de telelens ging letterlijk door de spijlen van die graftombes om dat vast te kunnen leggen). En dan poseren voor een kist of kapel, mmm...het had voor mij wel iets lugubers. Tegelijkertijd mega interessant om te zien hoe belangrijk deze families het vinden om iets zo tastbaars van zichzelf op aarde achter te laten. Hele praalgraven aan generaties na je achterlaten, het heeft iets moois, maar ook iets treurigs en misschien zelfs wel megalomaans...sommige graven werden ook letterlijk niet meer onderhouden (de laatste telg van het geslacht overleden, ruzie in de familie, geld verdampt na de crisis???) en dat toont dan ook wel weer heel mooi aan dat je zelfs met zo´n praalgraf niet voor eeuwig op aarde blijft. Zie de foto´s op onze flickr stream voor de begraafplaats, binnen enkele dagen plaats ik die online.

Na een bizar lange tour door de stad, kan het niet anders dat je die afsluit met steak en wijn en....tango....Op een klein pleintje ergens in San Telmo hebben we lekker heel de avond op het terras gezeten met emmers wijn (ja glazen zijn hier fijn muy grande) en tango en live muziek. Wander waagde zelfs nog een tangodansje op de dansvloer, al was de tango dame in kwestie nog niet erg impressed door zijn moves. Leven als een god in Buenos Aires, het was heerlijk. Na een aantal copas vino koppelde wander - die jongen wordt hilarisch na een paar copas - bovendien de accordeonist aan Bregje (beiden hadden weggeschoren haar, het schept een band). Vervolgens zag het hele tangogezelschap aanleiding om bij ons aan tafel te komen zittten, leuk! De conversaties na zoveel copas en met drie woorden engels sprekende accordeonisten zijn niet per se meer van het niveau ´filosofische hoogstandjes´ (of misschien toch ook wel juist heeeel filosofisch - het leven is als rode wijn....), maar wat geeft het. Als echte wing man (dat heet toch zo mannen) werd ik opgezadeld met een levensgrote gitarist met sik - dat is pas vriendschap Bregje, you owe me big time - en wander met een bejaarde cantator, maar het was zeker een mooie en memorabele avond. En na zoveel copas vind je het ook heel logisch om daarna 20 smsen naar nederland te sturen en zelfs te bellen (minderrrrr....).

Vandaag nog een bezoekje gewaagd aan de wijk La Boca. De busrit ernaar toe - de bussen hier zijn een soort opgepimpte kermisattracties - door de wijk La Boca was eigenlijk bijna spannender dan de bezienswaardigheid zelf - de straat camisita met gekleurde huisjes. In de bus werden we bijna continu aangesproken door bejaarde dametjes die ons vroegen wat we in godsnaam als toersiten in dat ´ghetto´gingen doen. Superlief, maar ik was iets te enthousiast met spaans terugspreken, resultaat: een tour door la boca met hoogbejaard commentaar. Aqui esta el hopital, muy bonito muy bonito (lees: grjis beton, Oostblok look). Maar wel geestig om zo in de bus te zitten met van die lieve mensjes. Eenmaal aangekomen bij La Camisita showde ze me nog een techniek om je tas te beschermen tegen pickpockers en we namen afscheid van onze grande dame. Maar wat een deceptie was La Camisita in La Boca. Reisde je net nog een half uur door een soort ghetto - sorry meiden maar die charme uit de IFFR film Tetro zag ik toch echt niet terug, wellicht hielp die zwart wit filter - eindigde je in een ware toeristenefteling samengeperst in drie kleine straatjes aan de haven. Ok, die golfplaten hadden leuke kleurtjes, maar die hele golfplaten waren out of reach door de hordes proppers met slogans als - you want to get drunk very fast - en houten borden waar je je hoofd doorheen moest proppen om vervolgens op het lichaam van een tangodanser te worden geplakt voor een memorabel en authentiek fotomoment. Wander werd door de meest lelijke tangodanseres van het stel gekaapt (na ons gevraagd te hebben of hij niet onze novio was) en bregje werd met een post-kater bijna claustrofobisch van al die proppers die op haar afvlogen. Het meest authentiek was geloof ik nog de prachtige bloesemboom die ik aan het einde van dei straatjes vond, maar goed..´we did La Boca´. Snel weer terug in onze vertrouwde pimp your ride bus naar onze fijne wijk San Telmo. Supermarktje in, wijntje mee naar huis en relaxen in ons ´oh so hippie hostel´....One love....! Besos...

Cooked and boiled in Rio

Ola!!! Hier een oververhit bericht vanuit Rio de Janeiro waar de thermometer vandaag maar liefst op 41 graden stond. Van een tropisch klimaat worden wij natuurlijk altijd blij, maar na twee dagen liters zweet te hebben geproduceerd, het straatbeeld te hebben ontsierd met pluizend pannekoekhaar, aan minstens 20 bus- en tramstoeltjes te zijn vastgeplakt en te hebben uitgevonden dat zelfs oksels en tenen kunnen verbranden, ben je toch toe aan een wat milder klimaat. Maar je hoort ons verder niet klagen ;)

Gisteren bezochten we een halve dag een aantal favela´s in Rio. In principe stond het idee van een favela tour ons nogal tegen. Het voelt toch een beetje als aapjes kijken. Maar we gingen na enthousiaste verhalen toch overstag en we bezochten in een busje o.a de favela Rocinha. Mijn eerste gedachte was direct: die favela is natuurlijk al lang hartstikke safe, anders sturen ze er geen minibusjes met toeristen op af. Onze gids Axel vertelde ons fijn dat hij slechts enkele maanden hier in Rio woonde en aan het werk was (yes, experienced guide...NOT) en dat we vooral geen foto´s van mensen mochten maken, omdat dat problemen zou opleveren met de drugsdealers die in Rocinha actief waren. Want, aldus Axel, die liepen daar gewoon rond op straat, hij wist wel wie het waren en zag ze tijdens zijn tours regelmatig tussen de mensen lopen (????). Of Axel nu gewoon te vaak op repeat Cidade de Deus had bekeken of in zijn enthousiasme als kersverse guide nog te veel de standaardpromopraatjes hield, het werd ons niet duidelijk. Axel was echter helemaal in zijn element en vertelde ons zonder enige trilling in zijn stem dat we bij het betreden van de favela vooral de raampjes van de bus open moesten zetten zodat de drugsdealers – die ogenschijnlijk met walkie talkies op de wegen in de favela´s stonden - vooral konden zien wie we waren (met helm of raam dicht = blijkbaar geen entrée tot de favela). Nog steeds bekroop ons een beetje het Walt Disney gevoel – alsof je een soort pretpark binnentreedt waarin de grens tussen ´echt´ en ´niet-echt´ niet echt meer te achterhalen was. Maar goed, ramen open, vriendelijke lach op en telelens vooral gericht op ruines, vuilniszakken en motorfietsen in plaats van mensen.

Bizar aan Rio is dat de favela´s dwars door de stad slingeren. Rijke wijken en favela´s gaan hier zij aan zij en dit lijkt verbazingwekkend genoeg niet voor heel veel problemen te zorgen. Op weg naar de favela Rocinha passeerden wij een luxe villawijk waar politici en Braziliaanse celebs wonen en nog geen paar honderd meter verder rijd je de favela Rocinha binnen. Schaamteloos rijk en bizar arm bestaan hier overduidelijk vlak naast elkaar. De huizen in de favela zijn echt zoals op de favela ansichtkaarten die je in uber rich Ipanema kan kopen: alle huizen zijn metershoog bovenop elkaar gestapeld, met kleine trappetjes tot de hoogste woningen en zo is door de jaren heen een bizarre wirwar van woningen ontstaan. Geen stadsplanning, geen architecten, in the favela everyone is an architect. In alle eerlijkheid moeten wij bekennen...het was echt prachtig om Rocinha te bezoeken. De manier waarop de inwoners hier een soort eigen ministad met bizarre bijbehorende cultuur hebben gecreeerd, is enorm intrigerend. De favela oogt tegelijkertijd overweldigend en packed - overal huizen, overal mensen, overal kakkerlakken :( - maar tegelijkertijd zijn de mensen vrolijk, is er een ongekende energie en - dit klinkt wel schraal om te zeggen - de ligging en views over rio zijn adembenemend. Gelukkig had de tour weing met aapjes kijken van doen, we kregen veel uitleg over het nieuwe beleid van de stad Rio de Janeiro ten aanzien van de favela´s. De stad wil de favela´s niet meer koste wat kost van de kaart vegen, maar vooral integreren in de rest van de stad (de favela´s voorzien van elektriciteit, riolering, scholen, ziekenhuizen, maar ook zoiets simpels als straatnamen en huisnummers, zodat de inwoners een geregistreerd adres hebben). Ook werd ons verteld over de inspanningen van de stad om de favela´s ´schoon te vegen´, met grote invallen wordt nu geprobeerd de drugsdealers te verdrijven uit de favela´s. En de overheid is er niet vies van deze invallen als heroische veldtochten door de media te laten portretteren. In elk nieuwsbulletin zie je wel een item waarin macho militairen en politiemannen jonge drugsbendeleiders geboeid laten poseren voor de camera met hun drugspakketjes en mitrailleuren voor zich op de grond. Het bleek echter dat het grootste deel van de drugshandel zich na zo´n inval in een favela gewoon weer naar een andere favela verplaatste, dus de effectiviteit van het beleid valt nog te betwijfelen. Saillant detail is ook dat deze strijd tegen de drugsdealers vooral nu plaatsvindt omdat Rio de Janeiro de Olympische Spelen en World Cup mogen organiseren en het stadsbestuur de hele wereld natuurlijk wel een voorbeeldig Rio willen kunnen voorspiegelen. Maar ook al kleven er allerlei cliches aan de favela tour en moesten we natuurlijk ook weer naar een gesponsord schooltje – ja ik bleef weer hangen bij die kindjes - en voetbalveldje, de tour was ontzettend boeiend en zeker aan te raden mits je alles wat je daar ziet en hoort met eigen kritische bril blijft bekijken.

De vrijdagavond bracht ons verder natuurlijk een avond stappen in Lapa. Met temperaturen van 35+, veel Braziliaanse ´bums´(met of zonder bilimplantaten) en caipirinha´s en caipivodka´s in alle smaken is Lapa gegarandeerd feest tot in de late uurtjes. Dus ook wij lieten ons met 18-jarige hostelgenootjes (ai ai ai...tien jaar leeftijdsverschil gaat je niet in de koude kleren zitten, we feel old!!!!) droppen bij de Arcos de Lapa en verorberden een liter milkshake met tic alvorens de straten van Lapa door te gaan. Je kunt van Lapa zeggen wat je wilt (denk aan: veel zatte Australiers, veel te blote Braziliaanse dames en heeeeul veel drank), maar het is onvoorstelbaar dat er in een stad letterlijk elk weekend zo´n groot feest op straat plaatsvindt. Jong, oud, lelijk, incredibly handsome, te kleine jurkjes, te hoge hakken, liefhebbers van samba en bossanova of heerlijk ordinaire bailefunk...feest is er zeker in Lapa. In deze ongelooflijk bizarre mensenmassa presteerden we het nog om onze Italiaanse tourgenoot van de favelamiddag tegen te komen en besloten met hem en zijn Braziliaanse vriend onze Lapa-avond in te gaan.

De zaterdag werden we letterlijk ons hostel uit gebrand door de verzengende hitte. Met 41 graden haalden wij het in ons hoofd om de Cristo Redentor te bezoeken, god knows why. Eerst super survival in een bus die met 100 km per uur door de meest bizarre straten knalde naar het startpunt van mega-attrachtie corcovado: een trammetje dat je voor het luttele bedrag van 20 euro (pfff...waar zijn die goede oude backpack prijzen) in 20 minuten naar de top van corcovado bracht. En voor die fijne prijs mag je ook nog eens 1,5 uur wachten tot je uberhaupt aan de beurt bent om in de tram te stappen om vervolgens met 100 andere mensen in een soort klamme sandwich in die tram naar boven te kruipen. We brachten de 1,5 uur wachten door met een wandeling door de wijk Cosmo Velho en  renden vervolgens het eerste de beste cafe restaurant  met airconditioning in om aan die 41 graden te ontsnappen. Bij Wander brandde de zon inmiddels door zijn t-shirt heen om aldaar zijn rug te grillen, Bregjes geschoren driehoek werd met die zonnesterkte letterlijk een gevarendriehoek en ik stond – hoe kan het ook anders – inmiddels al weer op het punt om een ware zonnesteek op te lopen, maar we bleven bikkelen. Na in die eerder genoemde sandwich naar de top van corcovado te zijn gegaan – toegegeven de views waren prachtig – kwamen we dan aan in een volledig aan het toerisme overgeleverde christus. Poor guy. Inclusief liften naar de top, roltrappen en souvenirshops. Maar het panaroma blijft adembenemend vanaf corcovado en de temperatuur was op zo´n grote hoogte zowaar aangenamer dan we die dag nog hadden meegemaakt. We namen de hordes australiers – ´this guy (cristo redentor – RED) is fucking amazing´ - 50 man nors kijkende security guys, glimmende roltrappen, woest klapperende toeristenhelikopter (bekijk de corcovado voor het zachte prijsje van 200 euro per helikopter...:S) en voor de sokkel van cristo ter aarde stortende gelovigen voor lief. Na twee uur gingen we in rap tempo weer met de tram naar beneden om in ons beste Portugees aan de taxichauffeur uit te leggen dat we ´ergens´ in Santa Teresa (portugees koloniale wijk) wilden worden gedropt zolang er maar schaduw, eten en bier was. Maar eenmaal in Santa Teresa vergeet je letterlijk de hitte, want wat is Santa Teresa FIJN!!! Prachtige gebouwen – soms gerenoveerd, soms vergane glorie – de heuvels, het uitzicht, het eten!!!, de bossanova en de mannen met rasta die voor Breg voorbij kwamen paraderen...We just love Santa Teresa. By far de mooiste en meest karakteristieke wijk van Rio. Je waant je hier letterlijk niet meer in Rio, het is er zowaar stil, het is er niet megalomaan druk, er rijdt weinig verkeer, het is groen en dan rijdt er natuurlijk nog die fantastische historische tram die wij ook uiteindelijk heuvelafwaarts richting centrum namen terwijl de zon onderging boven Rio. Dit klinkt zowaar als een heel erg slechte reisbrochure tekst, maar Santa Teresa is betoverend. Bekijk de foto´s van Santa Teresa in de map ´Rio de Janeiro´ op onze flickr account: http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157625849063181/
Enjoy! Besos, Anne, Bregje en Wander

Foto´s Rio de Janeiro

Vast wat eerste kiekjes uit Rio:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/


x An en Breg

Girls from Ipanema

Lieve allemaal,

Hier een eerste korte berichtje van ons uit Rio de Janeiro. Alleen om iedereen te laten weten dat we safe and sound zijn aangekomen in Rio. Na 13 uur genieten van haute cuisine vliegtuigvoedsel - tonijnsalade heeft een hele nieuwe betekenis voor ons gekregen - , een slaappil waar we absoluut NIET knock out van gingen, een flesje vliegtuig witte wijn (chateau migraine) en een man die in ons vliegtuig onwel werd en moest worden opgelapt door 1 van de andere passagiers, kwamen we aan in een stralend Rio met temperatuur 30 graden. Voor mij een wederzien - hoe verwend om binnen een half jaar tijd al weer terug te zijn in deze heerlijke stad - met la cidade maravillosa. Ondanks dat heeeeeul veel Brazilianen en te ernstige - ik wil graag zo puur en back to basic mogelijk backpacken als maar kan dus lig ik liever op een stromat dan in een bed  -backpackers vinden dat Sao Paolo echt een veel inspirerender stad is dan Rio, word ik nog steeds blij van deze stad. Mensen zijn blij, het strand is overal, de natuur is dichtbij, het weer is goed, de mooie wijk Santa Teresa, de caipirinhas ;) (Jitty jouw eerste reals zijn verzilverd ;)....love it!!! In ons hostel aangekomen was het natuurlijk wel weer even wennen aan de backback spirit (100 x uitleggen waar je vandaan komt en waar je vooral allemaal nog heen gaat, je meest life threatening back pack perikelen delen, en je toilet en douche delen met dronken party crashers). Maar we verwachten na een week al in die flow te geraken en al blij te kunnen worden van warm water uit de douche en een habitacion con bano privado. Eerste dagje hebben we het oude gedeelte van de stad bezichtigd, ons laten oplichten bij een kiosk - 15 reals voor een stratenkaart is niet per se een koopje - heldhaftig de hele stad doorkruist met metro en daarna gebakken op het strand van Ipanema. Breg was nog wat overmoedig met de Braziliaanse zon en heeft inmiddels status ´muy rojo´ en ook ik kom in de buurt van ´poco rosado´ (tja...die overgang van grijs, regen en kou naar 32 graden en volle zon op het midden van de dag is misschien wat heftig), maar het geeft niet, we zijn in riooooo! Nu snel unser globetrotter Wander opwachten, die komt na een reis langs de /Braziliaanse kust aan in Rio om nog een paar dagen met ons door te maken....Tot het volgende bericht met meer verhalen! Kussen voor iedereen!