Onze eerste stop in het paradijs dat Noord-Brazilië heet - we rekenen Fortaleza even tot het weeffoutje van de regio - is Jericoacoara. Een busreis van zes uur en daaropvolgende reis per gaar openluchtbusje over een kilometers verlaten strand brengt ons dan uiteindelijk in de stromende regen - tropical showers are just ´it´ - in 'jeri' (zoals het dorp liefkozend ook wel wordt genoemd). Onze verwachtingen waren gespannen: dit dorp draagt namelijk het Lonely Planet stempel 'brasil highlight' en dat belooft niet altijd wat. We zijn er inmiddels al achter dat dat een soms wat twijfeltachtige dan wel willekeurige eer is. En als je dan met je backpackje - laat het 'je' maar weg als je bedenkt dat we met souvenirs per persoon inmiddels 30kg meezeulen - in de stromende regen en tot je enkels in de blubber - jeri kent geen verharde wegen - in een dorp arriveert, dan begin je daadwerkelijk aan de geloofwaardigheid van dat vermaledijde boek te twijfelen. Bij het busstationnetje van Jeri - daar arriveert dagelijks welgeteld 1 bus - worden we opgewacht door onze hosteleigenaar. Hij spreekt voor de verandering ook weer eens nul engels of spaans en heeft ook lichtelijke autistische trekjes, maar we zijn gaar en levere ons volledig aan hem over. En wat blijkt, hij neemt ons mee naar een werkelijk paradijselijk stel luxeappartementjes in een bizar mooie tuin met vlinders. Voor nog geen 7euro per nacht meer dan we betaalden in ons smerige sau paulo ´hol´ hebben we hier een twee etagehutje met eigen keuken, veranda en kingsize bed met flatscreen! Bregje beleeft onmiddels een zoals ze dat zelf noemt ´genietmomentje´, we zijn in de zevende hemel!
De volgende dag worden we helaas toch echt wel weer wakker in de stromende regen...mmm..so much for paradise. En dan zit er dus eindelijk deze reis echt niets anders op dan ontbijten op je veranda, een boek lezen en een beetje filosoferen over de zin des levens. Iets waar wij beide natuurlijk over het algemeen EXTREEM veel moeite mee hebben. Ontspannen dan hè..teveel nadenken over de zware dingen des levens is natuurlijk zo'n beetje our middle name en diegenen die ons ook maar een beetje kennen, zullen ook wel begrijpen dat wij deze reis wat te stellen hebben gehad met onze mood swings en zware filosofiemomentjes. Denk aan variaties van 'oi wat een vieze bus, ik ga kapot' tot 'wat zit mijn haar toch kut in dit land' aan de lichtzinnige zijde van het spectrum tot 'oei waarom reis ik?' tot 'wat is mijn doel in dit leven' aan de zwaardere zijde. Vol goede moed besluiten we dus vooral NIET te ontspannen maarrrrr.......we gaan hardlopen op het strand in de regen (ja je leest het goed!). Op blote voeten (lekker voor de enkels en knieschijven) rennen we een ruime vier kilometer door de branding over verlaten stranden. We komen werkelijk geen kip tegen en de stranden zijn prachtig. Toch weer een genietmomentje en dat met regen :P Langzaam klaart de lucht bovendien ook nog eens op. Een verdwaalde visser kijkt ons bevreemd aan als hij twee blonde rood aangelopen blondines in korte broekjes voorbij ziet strompelen..het zal geen dagelijkse kost voor de beste man zijn geweest, but we feel fierce! Voldaan lopen we tussen de ezels en koeien die hier idyllisch los door de duinen lopen naar onze viersterren hut met autistische eigenaar. En dan na deze sportieve sessie mogen we van onszelf in de spontaan opgekomen zon met 35graden op het sprookjesachtige strand neervleien en we werken om 14.00 uur de eerste caipirinha naar binnen.
Het strand van Jericoacoara is mooi, maar wordt sinds de Lonely Planet op bezoek is geweest inmiddels NIET meer bevolkt door hippies - of ze bedoelen die vijf rasta armbandverkopers die er dagelijks rondstruinen en bonding voelen met bregje vanwege haar ene uitgegroeide rasta en tatoeage - maar door steenrijke Brazilianen. Er zijn hier zelfs geen verdwaalde backpackers te vinden. Op elke paar honderd meter bevindt zich een surfshop of restaurant met internationale keuken en de prijzen zijn hier zelfs boveneuropees. Maar het kan ons allemaal niet schelen want er is geen modderstroom of landverschuiving te bekennen en de zon brandt met noodsnelheid in onze huidjes - worden we eindelijk eens bruin - en er prijkt een glinsterend glas cachaca met limoen en ijs in ons hand (ok ik draaf door met deze beschrijvingen). Wat wil een mens nog meer. Aan het einde van de dag beklimmen we een van de bizarre stuifduinen waar deze regio bekend om staat...metershoge duinen die iets weg hebben van de woestijn rond erg chebbi in marokko bevolken hier de omgeving en geven tezamen met de moerasachtige wateren en de kilometers lange desolate stranden deze streek een heel bizarre sfeer. Alsof je door een soort maanlandschap loopt. 's Avonds koken we ons gezonde low carb prutje in onze casa en wisselen welgeteld 5 woorden met onze hostelvrind om op onze veranda in slaap te vallen...de dagen daarna zijn veel van hetzelfde en weinig inspirerend voor een blog..strand strand strand boeken lezen slapen koken strand strand hardlopen en caipirinha en soms een hoofdbreken over het leven. Toch eindelijk ontspanning!
Uitgaan en te diep in het glaasje kijken was in dit oord zelfs uit den bozen, want de gemiddelde bezoeker van Jeri is daar als onderdeel van een twee-eenheid. Couples all over. We waren echt de enige combinatie van mensen die niet in mindere of meerdere mate een liefdesrelatie met elkaar onderhouden en vervolgens om 23.00 uur de koffer induiken. Dus zijn we 'gedoemd' tot een boek, een kaars op de veranda en een biertje (ja jullie lezen het goed, bier is hier een noodzakelijk kwaad aangezien brazilianen echt geen kaas hebben gegeten van wijn).
De derde dag stonden we voor dag en dauw op om de enige toeristische bezigheid naast een strandbezoek te ondergaan: een dag met een sand buggy door de enorme duinlandschappen rondom jeri. Terwijl de wekker nog maar amper is gegaan en we net op onze buggy willen stappen vertelt onze vrind van het hostel - althans dat maken we op uit zijn gebrabbel- dat hij was vergeten dat wij nog in zijn huisje zaten en dat er binnen een paar uur een ander stel in moet. Oftewel, of we binnen een kwartier die hut wilden ontruimen en wilden opzouten. Of het alle opgekropte frustratie van de oplichtingsacties, onaardige brazilianen, boliviaanse aardverschuivingen, vieze dorms of voedselvergiftiging was....ik zou het werkelijk waar niet weten, maar er maakte zich een lichtelijke agressie van mij meester bij het idee dat ik 1 minuut voor mijn tour deze viersterren hut moest verlaten omdat deze lichtelijke apaat vergeten was op hostelworld de beschikbaarheid van zijn casa uit te zetten en gisteravond bovendien zijn hangmat niet was uitgestapt om ons dat vooral even op tijd te laten weten. Het is geen staatsgeheim dat brazilianen vrijwel geen spaans spreken en verstaan maar ik ontvlamde
in een betoog - stoicijns in het spaans, je moet wat - over schuldvraag en de verschuiving van problemen in andermans schoenen (die van ons dus wel te verstaan) en dat leek onze vrind prima te kunnen verstaan. Om mijn betoog kracht bij te zetten herhaalde ik meerdere malen - de kracht van herhaling gaat ook prima op in bananenspaans- een zin die niet misplaatst zou zijn in een spaanse variant van een arnold schwarznegger movie: su problema no es nuestra problema'. Onze vrind leek enigzins onder de indruk gezien hij langzaam achterwaarts zijn hut in kroop en zijn tshirt inmiddels een hele maat groter had opgerekt uit pure stress van deze spaanse furie. Als klap op de vuurpijl wilde ik hem nog wel even de totale explosie aan kleding laten zien die zich in onze hut had voorgedaan en of hij die anders zelf even binnen tien minuten in die miniscule en elke zichtzelf respecterende vrouw beledigende kleine backpack wilde proppen...'Has visto todas las ropas? ah..es una problema, verdad?' Of de stoere blik die Bregje naast mij opzette om ook een aandeel in deze strijd te hebben of mijn totaal overreacted relaas hielp hem over de streep..Hij stamelde uiteindelijk dat het inderdaad 'Su problema' was. We mochten blijven in onze veilige luxe hut. Totaal uitgeblust van deze assertiviteitstraining stapten we vervolgens met de shampoo nog in onze haren op onze te corny knalroze buggy met macho driver...de duinen in. Ook al klinkt dit als een zwaar heroische aftocht na deze enorme krachtmeting....we waren nog maar net om de hoek of er knalde een tropical shower waar je u tegen zegt
op onze kop...mweh mweh...Er werd nog ergens een poncho tevoorschijn gehaald maar als je op een buggy zonder afdak zit en met 100km per uur en windkracht tien en een driver met opspelende mannelijkheid over een strand scheurt, zet zo'n zeeman quality poncho ook geen zoden aan de dijk. Met mijn ogen dicht vanwege de striemende regen en de minst aantrekkelijke wet tshirt look die je je maar kan bedenken, scheurden we over de stranden om vervolgens overgeladen te worden in een boot waar we mee in een mangrovebos werden gemanouvreerd. Dat mangrovebos maakte veel goed want door het brakke water in dit bos bevond zich daar in de monding van de rivier een prachtig natuurleven..Bizar mooie krabben in prachtige kleuren en vooral: heel veel zeepaardjes! Te mooie beestjes! De regen verdween bovendien zelfs en de ponchos konden uit en de wetlook kon worden gedroogd. We scheurden verder met ons roze gevaarte en we moesten twee keer met hele buggy en al op een soort pontje om diep het duinlandschap in te gaan. Het weer was inmiddels veranderd van tropical shower naar heteluchtoven en we scheurden over metershoge duinen waar onze driver al zijn testosteron de vrije loop kon laten gaan. Bregje klampte zich met de doodsangst in haar ogen vast aan de buggy terwijl we zo'n beetje 90 graden gedraaid langs de zijkant van het duin scheurden en in de berm een total loss buggy zagen liggen. Maar na al deze actie kwamen we aan in een oase van rust en aten we verse vis van de bbq aan een meertje. Na al dat gescheur waren wij wel weer klaar met die snelheidsduivel acties maar onze driver had zijn dagelijkse portie adrenaline nog niet binnen, dus ook de terugweg scheurde hij weer als een maniak door die duinen. Ik vraag me toch serieus af wat dat met die duinen doet als er dagelijks twintig buggies met 100km per uur door die duinen heen scheuren. Maar dat blijft toch altijd een hamvraag bij het bezoeken van de meest prachtige natuurgebieden tijdens dit soort reizen.
Bij terugkomst stond onze hostelvrind ons op te wachten met een tropische bloem op onze veranda, het speet hem zo. Ik voelde me uiteraard spontaan een ubererge heks na mijn furie van die dag en bregje voelde zich zo´n beetje een nog grotere heks dat ze er alleen al bij had gestaan. Maar we genoten nog wel een avond lang van onze viersterren hut, de vlinders in de tuin, de hangmat, het heerlijke ontbijt, de flatscreen met te foute afleveringen van Law & Order, onze haute cuisine gemaakt in ons eigen keukentje en ons kingsize bed. En oh ja...die twee huge kakkerlakken die over onze veranda liepen, dat dan weer wel.. Tot the next stop in paradise!
Voor foto~s van Jeri:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626259285904/
De volgende dag worden we helaas toch echt wel weer wakker in de stromende regen...mmm..so much for paradise. En dan zit er dus eindelijk deze reis echt niets anders op dan ontbijten op je veranda, een boek lezen en een beetje filosoferen over de zin des levens. Iets waar wij beide natuurlijk over het algemeen EXTREEM veel moeite mee hebben. Ontspannen dan hè..teveel nadenken over de zware dingen des levens is natuurlijk zo'n beetje our middle name en diegenen die ons ook maar een beetje kennen, zullen ook wel begrijpen dat wij deze reis wat te stellen hebben gehad met onze mood swings en zware filosofiemomentjes. Denk aan variaties van 'oi wat een vieze bus, ik ga kapot' tot 'wat zit mijn haar toch kut in dit land' aan de lichtzinnige zijde van het spectrum tot 'oei waarom reis ik?' tot 'wat is mijn doel in dit leven' aan de zwaardere zijde. Vol goede moed besluiten we dus vooral NIET te ontspannen maarrrrr.......we gaan hardlopen op het strand in de regen (ja je leest het goed!). Op blote voeten (lekker voor de enkels en knieschijven) rennen we een ruime vier kilometer door de branding over verlaten stranden. We komen werkelijk geen kip tegen en de stranden zijn prachtig. Toch weer een genietmomentje en dat met regen :P Langzaam klaart de lucht bovendien ook nog eens op. Een verdwaalde visser kijkt ons bevreemd aan als hij twee blonde rood aangelopen blondines in korte broekjes voorbij ziet strompelen..het zal geen dagelijkse kost voor de beste man zijn geweest, but we feel fierce! Voldaan lopen we tussen de ezels en koeien die hier idyllisch los door de duinen lopen naar onze viersterren hut met autistische eigenaar. En dan na deze sportieve sessie mogen we van onszelf in de spontaan opgekomen zon met 35graden op het sprookjesachtige strand neervleien en we werken om 14.00 uur de eerste caipirinha naar binnen.
Het strand van Jericoacoara is mooi, maar wordt sinds de Lonely Planet op bezoek is geweest inmiddels NIET meer bevolkt door hippies - of ze bedoelen die vijf rasta armbandverkopers die er dagelijks rondstruinen en bonding voelen met bregje vanwege haar ene uitgegroeide rasta en tatoeage - maar door steenrijke Brazilianen. Er zijn hier zelfs geen verdwaalde backpackers te vinden. Op elke paar honderd meter bevindt zich een surfshop of restaurant met internationale keuken en de prijzen zijn hier zelfs boveneuropees. Maar het kan ons allemaal niet schelen want er is geen modderstroom of landverschuiving te bekennen en de zon brandt met noodsnelheid in onze huidjes - worden we eindelijk eens bruin - en er prijkt een glinsterend glas cachaca met limoen en ijs in ons hand (ok ik draaf door met deze beschrijvingen). Wat wil een mens nog meer. Aan het einde van de dag beklimmen we een van de bizarre stuifduinen waar deze regio bekend om staat...metershoge duinen die iets weg hebben van de woestijn rond erg chebbi in marokko bevolken hier de omgeving en geven tezamen met de moerasachtige wateren en de kilometers lange desolate stranden deze streek een heel bizarre sfeer. Alsof je door een soort maanlandschap loopt. 's Avonds koken we ons gezonde low carb prutje in onze casa en wisselen welgeteld 5 woorden met onze hostelvrind om op onze veranda in slaap te vallen...de dagen daarna zijn veel van hetzelfde en weinig inspirerend voor een blog..strand strand strand boeken lezen slapen koken strand strand hardlopen en caipirinha en soms een hoofdbreken over het leven. Toch eindelijk ontspanning!
Uitgaan en te diep in het glaasje kijken was in dit oord zelfs uit den bozen, want de gemiddelde bezoeker van Jeri is daar als onderdeel van een twee-eenheid. Couples all over. We waren echt de enige combinatie van mensen die niet in mindere of meerdere mate een liefdesrelatie met elkaar onderhouden en vervolgens om 23.00 uur de koffer induiken. Dus zijn we 'gedoemd' tot een boek, een kaars op de veranda en een biertje (ja jullie lezen het goed, bier is hier een noodzakelijk kwaad aangezien brazilianen echt geen kaas hebben gegeten van wijn).
De derde dag stonden we voor dag en dauw op om de enige toeristische bezigheid naast een strandbezoek te ondergaan: een dag met een sand buggy door de enorme duinlandschappen rondom jeri. Terwijl de wekker nog maar amper is gegaan en we net op onze buggy willen stappen vertelt onze vrind van het hostel - althans dat maken we op uit zijn gebrabbel- dat hij was vergeten dat wij nog in zijn huisje zaten en dat er binnen een paar uur een ander stel in moet. Oftewel, of we binnen een kwartier die hut wilden ontruimen en wilden opzouten. Of het alle opgekropte frustratie van de oplichtingsacties, onaardige brazilianen, boliviaanse aardverschuivingen, vieze dorms of voedselvergiftiging was....ik zou het werkelijk waar niet weten, maar er maakte zich een lichtelijke agressie van mij meester bij het idee dat ik 1 minuut voor mijn tour deze viersterren hut moest verlaten omdat deze lichtelijke apaat vergeten was op hostelworld de beschikbaarheid van zijn casa uit te zetten en gisteravond bovendien zijn hangmat niet was uitgestapt om ons dat vooral even op tijd te laten weten. Het is geen staatsgeheim dat brazilianen vrijwel geen spaans spreken en verstaan maar ik ontvlamde
in een betoog - stoicijns in het spaans, je moet wat - over schuldvraag en de verschuiving van problemen in andermans schoenen (die van ons dus wel te verstaan) en dat leek onze vrind prima te kunnen verstaan. Om mijn betoog kracht bij te zetten herhaalde ik meerdere malen - de kracht van herhaling gaat ook prima op in bananenspaans- een zin die niet misplaatst zou zijn in een spaanse variant van een arnold schwarznegger movie: su problema no es nuestra problema'. Onze vrind leek enigzins onder de indruk gezien hij langzaam achterwaarts zijn hut in kroop en zijn tshirt inmiddels een hele maat groter had opgerekt uit pure stress van deze spaanse furie. Als klap op de vuurpijl wilde ik hem nog wel even de totale explosie aan kleding laten zien die zich in onze hut had voorgedaan en of hij die anders zelf even binnen tien minuten in die miniscule en elke zichtzelf respecterende vrouw beledigende kleine backpack wilde proppen...'Has visto todas las ropas? ah..es una problema, verdad?' Of de stoere blik die Bregje naast mij opzette om ook een aandeel in deze strijd te hebben of mijn totaal overreacted relaas hielp hem over de streep..Hij stamelde uiteindelijk dat het inderdaad 'Su problema' was. We mochten blijven in onze veilige luxe hut. Totaal uitgeblust van deze assertiviteitstraining stapten we vervolgens met de shampoo nog in onze haren op onze te corny knalroze buggy met macho driver...de duinen in. Ook al klinkt dit als een zwaar heroische aftocht na deze enorme krachtmeting....we waren nog maar net om de hoek of er knalde een tropical shower waar je u tegen zegt
op onze kop...mweh mweh...Er werd nog ergens een poncho tevoorschijn gehaald maar als je op een buggy zonder afdak zit en met 100km per uur en windkracht tien en een driver met opspelende mannelijkheid over een strand scheurt, zet zo'n zeeman quality poncho ook geen zoden aan de dijk. Met mijn ogen dicht vanwege de striemende regen en de minst aantrekkelijke wet tshirt look die je je maar kan bedenken, scheurden we over de stranden om vervolgens overgeladen te worden in een boot waar we mee in een mangrovebos werden gemanouvreerd. Dat mangrovebos maakte veel goed want door het brakke water in dit bos bevond zich daar in de monding van de rivier een prachtig natuurleven..Bizar mooie krabben in prachtige kleuren en vooral: heel veel zeepaardjes! Te mooie beestjes! De regen verdween bovendien zelfs en de ponchos konden uit en de wetlook kon worden gedroogd. We scheurden verder met ons roze gevaarte en we moesten twee keer met hele buggy en al op een soort pontje om diep het duinlandschap in te gaan. Het weer was inmiddels veranderd van tropical shower naar heteluchtoven en we scheurden over metershoge duinen waar onze driver al zijn testosteron de vrije loop kon laten gaan. Bregje klampte zich met de doodsangst in haar ogen vast aan de buggy terwijl we zo'n beetje 90 graden gedraaid langs de zijkant van het duin scheurden en in de berm een total loss buggy zagen liggen. Maar na al deze actie kwamen we aan in een oase van rust en aten we verse vis van de bbq aan een meertje. Na al dat gescheur waren wij wel weer klaar met die snelheidsduivel acties maar onze driver had zijn dagelijkse portie adrenaline nog niet binnen, dus ook de terugweg scheurde hij weer als een maniak door die duinen. Ik vraag me toch serieus af wat dat met die duinen doet als er dagelijks twintig buggies met 100km per uur door die duinen heen scheuren. Maar dat blijft toch altijd een hamvraag bij het bezoeken van de meest prachtige natuurgebieden tijdens dit soort reizen.
Bij terugkomst stond onze hostelvrind ons op te wachten met een tropische bloem op onze veranda, het speet hem zo. Ik voelde me uiteraard spontaan een ubererge heks na mijn furie van die dag en bregje voelde zich zo´n beetje een nog grotere heks dat ze er alleen al bij had gestaan. Maar we genoten nog wel een avond lang van onze viersterren hut, de vlinders in de tuin, de hangmat, het heerlijke ontbijt, de flatscreen met te foute afleveringen van Law & Order, onze haute cuisine gemaakt in ons eigen keukentje en ons kingsize bed. En oh ja...die twee huge kakkerlakken die over onze veranda liepen, dat dan weer wel.. Tot the next stop in paradise!
Voor foto~s van Jeri:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626259285904/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten