Het is al weer een tijd geleden dat we onze laatste blog hebben geplaatst, maar dat past helemaal in het plaatje bij reizen in Bolivia. In Bolivia gaat net alles even anders dan anders. Bussen rijden niet, je ligt een uur op de grond op een grensovergang tussen zwervers en toeristen, je zit 10 uur in een chickenbus en onderweg moet de band twee keer worden vervangen, mensen piesen hier af en toe gewoon op straat - als in broek omlaag wanneer dat kan - en de internetverbinding is hier - sorry het regent - altijd ´down´. Maar wat een land, een land van bizarre extremen! Een update...
Na op de wederom crappy bus te zijn gestapt naar Quiaca-Villazon, de grensovergang tussen Argentinie en Bolivia, kwamen we 2 uur eerder dan gepland aan bij de grens. Is hier normaal gesproken altijd alles te
laat, opeens waren we twee uur te vroeg bij de grens. Niet fijn, want de grens ging pas 2 uur later open. Resultaat - de vermoeidheid deed al mijn angst voor vuil en smerigheid verdwijnen - we lagen 2 uur lang op de grond in de vrieskou tussen zwervers, toeristen en bejaarde boliviaanse vrouwtjes in een klein bushokje. Mijn profi beversport slaapzak - ja ik heb ook eens een keer geinvesteerd in mijn backpack life- tot over mijn hoofd opgetrokken. Heerlijk! Het typeerde letterlijk de overgang van het redelijk georganiseerde en vaak heel westerse Argentinie naar het totaal chaotische en vooral nog altijd heel traditionele Bolivia.
Na twee uur als een bevroren visstick in het bewuste bushok te hebben gelegen, mochten we het fantastisch mooie grensdorp Villazon doorkruisen. Een typisch grensdorp, een verlaten, depressief en grijs grensdorp waar je via een grote brug - het grote niemansland - de grens oversteekt naar Bolivia. Aangezien dit niet per
se een der hotspots van deze aarde was, haakten we aan bij twee Zweedse toeristen die eruit zagen als spirituele vikings (oke die komen uit Noorwegen, maar het klonk goed). Lang haar, mutsen, baardjes, - knalblauwe ogen dat wel ;) - en een soort leggings die de mannelijke Zweden blijkbaar in het noorden van Zweden dragen. ´You think that my pants look sexy´, aldus de ene Zweed tegen Bregje. Whahahahaha... In de hoop dat deze woeste mannen ons het gevaarlijke wilde westen van de grensovergang overbrachten, ontstond een nieuwe tijdelijke backpack vriendschap.Maar zoals al vaker is gebleken bij pogingen om mannen voor ons het werk te laten opknappen tijdens verre reizen, bleek dat wij als vrouwen toch weer zelf de kastanjes uit het vuur moesten halen. Na een schamele tien minuten bleek dat onze zweden namelijk erg zen en relaxed waren: ´I don´t have a plan in life´, ´I don´t use a lonely planet, I just see what comes around´ en ´I don´t speak spanish, I just let everything happen´..Mijn god, Where would this world be without women...
Maar goed...we hebben twee dagen doorgemaakt met onze vikings. De een was elk jaar zes maanden adventure guide in het noorden van zweden en reisde de rest van het jaar. De andere reisde
het hele jaar en waarvan hij dat deed is ons nog steeds niet duidelijk. Nergens een adres, geen vriendin, geen
toekomstplannen...gewoon ´maar zien wat het leven brengt´. Al snel hing een exemplaar aan Bregjes lippen toen hun gezamenlijke passie voor yoga naar voor kwam en moest ik - Bregje had as usual natuurlijk weer niets door - mijn grensovergang en daaropvolgende bustocht in chickenbus alle meditatietechnieken en yogavarianten tot in den treuren aanhoren. Ik hoopte nog indruk te maken en riep dat ik ook echt wel een heel jaar lang hatha yoga had beoefend, maar ik riep wat in het luchtledige ;P.
Maar goed we stonden met 4 Zweedse en 4 Nederlandse benen op Boliviaanse grond en Evo Morales lachte ons in inheemse outfit van alle kanten vriendelijk toe. Bienvenidos en Bolivia! En wat is die overgang naar het bizarre Bolivia direct zichtbaar. Overal prachtige dames in mooi gekleurde jurken, overal de meest exotische etenswaren op straat en die fantastische bolhoeden! Te indrukwekkend. We stapten als makke schapen in de meest crappy bus ever - ok ik val in herhaling met die bussen, maar ik neem spontaan alles terug wat ik over eerdere Argentijnse bussen heb gezegd. Bij binnenkomst in onze eerste Boliviaanse bus moesten we over zakken mais en graan heen kruipen en werden we attacked door een leger van vliegen. Daarnaast zaten we met onze stoelen in 30 graden vastgeplakt op de achterband (nee je leest het goed, daar staat achterbanD ipv achterbanK) van deze bus uit de vorige eeuw, dus dat was zeker wel 9 uur dolle pret.
Maar...eerlijk is eerlijk, wat is Bolivia prachtig. De landschappen die we doorkruisten, maakten dat we alle rauwe randjes vergaten. Wat een leegte, wat een bergen, wat een schoonheid, wat een natuur en wat een lama´s (hahaha, wat een mooie beesten). Je vergeet spontaan de kilometers diepe afgronden en het schamele houten paaltje dat zich tussen jou en die fijne afgrond bevindt. De man naast je die een cavia verorbert - lekker - bestaat voor even niet meer en dat de rechterband van onze bus tot twee keer toe tijdens onze reis moest worden vervangen...ach ja, het hoort er spontaan gewoon bij. Bolivia is een en al schoonheid! Toen onze Zweedse mickey blue eyes ook nog eens zijn laptop openklapte - beetje cultuurshock in die bus - en een panfluit muziekje aanzette (serieus!), leek het toch echt of we in de soundtrack van bolivia waren beland.
Na een reis van maar liefst 16,5 uur reden we het dorp Uyuni binnen. Speciaal daar ´neergeplempt´ voor de Salar Uyuni en dus overladen met toeristen. Desondanks had het dorp zeker zijn charme. De lucht is er ijl, het is er hoog, de hemel kraakhelder en het is er ijskoud, maar de mensen zijn vriendelijk en je ontmoet veel leuke reizigers. Ons hostel was heerlijk, de douche warm en we aten ook nog eens de beste pizza van onze vakantie. Pats..en toen kwam opeens de hoofdpijn. Alsof er iemand inwendig met een hamer mijn hersenpan aan het bewerken was. Au au au...Als georganiseerd reiziger - ´Yes I do have a plan in life´ and ´yes I do use the lonely planet´ - had ik natuurlijk elke letter uit de Boliviaanse variant van de bijbel al tot mij genomen en teksten als ´Je hersen zwellen op in de hersenpan´, ´Je krijgt vocht achter je longen´ en ´Ga onmiddellijk de berg af, en niet op´ spookten als echte hypochonder continu door mijn hoofd. Ok... gewoon slapen en gaan. Maar vijf uur ´s nachts lag ik nog wakker en wilde ik letterlijk met mijn hoofd tegen de muur rennen, zo´n bizarre hoofdpijn! Alsof je hersenpan explodeert. Kijk je in de spiegel, rooddoorlopen ogen, ook niet het toppunt van sexyness :P En als je denkt dat je je misere momentje wel hebt gehad na in de plaatselijke farmacia te zijn verdoofd met de meest wilde combinaties van chemicalien en cocabladeren, krijg je te horen dat de noodtoestand in Bolivia is uitgeroepen! NEIN! Blijkbaar is het hele centrum van het land overstroomd, zijn er grote aardverschuivingen, zijn er veel doden gevallen en vele bolivianen dakloos geworden. Wat erg voor deze lieve mensen en erg om te zeggen, maar ook voor ons een moreel dieptepuntje...De Bolivianen om ons heen maakten zich echter nergens druk om en lachten onze zorgen weg, ´hier regent het in deze maanden altijd, geen zorgen´. Mmm..what to do?
Eerst maar op tour naar de Salar Uyuni, dan hebben we die nog maar even snel meegepikt. Completely sedated (ik dan, ik heb zoveel coca bladeren en chemicalien in mijn lichaam, het zou me niet verbazen als er spontaan cocaine in mijn lichaam zou ontstaan) stappen we met 1 viking in een 4WD - de andere is zijn paspoort kwijt en is daar op zijn dooie gemak in het dorp naar op zoek - want ach..it is only a piece op paper - eeehh...serieus! In de stralende zon - geen spatje regen te bekennen hier - rijden we na een stukje mijnbouwgeschiedenis en treinenkerkhof naar de beroemde Salar Uyuni. Wat een natuurschoon! De Salar stonden deels onder water, maar het bedierf de schoonheid niet. Het aantal toeristen viel door de tijd van het jaar bijzonder mee, al zagen we her en der de toeristen de beroemde Salar pic´s maken met kleine voorwerpen die zij in Uyuni hadden gekocht. Door de luchtspiegelingen van de kraakheldere blauwe lucht en de witte vlaktes kan je de meest gekke foto´s maken waardoor het lijkt alsof je door een plastic dinosaurus wordt opgegeten of door een speelgoedambulance wordt aangereden. We waren echt even stil van de kleuren, de stilte, de luchtspiegelingen, de andes, wederom een WNF momentje! Ook wij konden het natuurlijk niet laten om gewapend met dinosaurus en speelgoed auto gekke foto´s te maken en ja daar hadden wij in tegenstelling tot onze spirituele vrinden geen moeite mee, we did the tourist pic! Sterker nog, ik instrueerde onze viking zelfs zo dat hij de foto´s van ons maakte! Vervolgens wandelden we een enorm stuk over de Salar om te eindigen bij een te lelijk kamp - BOINK midden op de Salar - met restaurant en middeleeuwse bano. Onze viking ging op in de natuur en spuwde nog enkele ´ik ben zo een met mijzelf en natuur´ teksten, ik kon het bijna niet meer aan. Zo was hij zijn verrekijker kwijt. Ik ´balen joh, dat je die verrekijker kwijt bent´, hij ´nee hij is niet kwijt, he´s just in anyone elses possesion´ (??? DUDE!). Na een verhaal dat hij in Peru een hallucinerend medicijn ging nemen om tot zijn diepere zelf te komen, waarvan hij vervolgens vier dagen ging overgeven, had ik het gehad. Ik had echt zin om te zeggen dat ik hield van Mc Donalds, de Verenigde Staten, Law & Order op tv en dat ik mijn fohn in mijn backpack had zitten, of tewel alle verderfelijke dingen in dit leven, maar ik hield natuurlijk wijselijk mijn mond! Na een Boliviaanse lunch vanuit de achterbak van onze 4WD en een uurtje zonnen - geen goed idee bleek later, de hoge mate van UV heeft mij letterlijk gefrituurd en Bregje vreemd genoeg een verbrande snor bezorgd - keerden we terug naar Uyuni. De tour was wat kort, we hadden er liever 2 dagen over gedaan, maar met mijn hoogteziekte toch echt de beste keuze, denderden we naar huis. We raakten nog in gesprek met onze medepassagier Martin die al 3 jaar aan het reizen was per fiets. Hij was begonnen in Alaska en reisde zo heel de ´Amerika´s´ door met tent en fiets. Over back to basic gesproken. Hij had een beetje vaag verhaal over een sponsor in Italie die dit alles voor hem betaalde en in de dorpen waar hij kwam gaf hij lezingen over kinderarbeid, maar wat een leven! Onze Scandinavische yogi kon dit alles natuurlijk erg waarderen, mij bekroop vooral doodsangst (no way dat ik zo iets ooit ga doen) en respect (wat een ontberingen!). Maar dit soort ontmoetingen maakt het backpaken natuurlijk wel meer dan bijzonder. Voldaan, zwaar onder de indruk en vooral stoned en burnt gingen we nog uit eten met twee zwaar beschonken vikings (drinken op grote hoogte, geen aanrader, en daarnaast dronk onze vrind normaal gesproken zen-like nooit alcohol...arme jongen). Bizarre bekentenissen van de mannen vlogen over tafel. ´Ik wil 1 ding zeggen, ik heb nooit echt met je vriendin gezoend´ en ´Toen we naakt sigaren aan het roken waren in een rivier in Cordoba...´ (??) De Zweed die godzijdank zijn paspoort weer had teruggevonden vertelde bovendien doodleuk dat hij tijdens zijn middagwandeling een cactus met naalden en al had opgegeten en dat hij nu toch wel een zere mond had (???? can this get any worse)...Wat een dag, wat een natuur, wat een hoofdpijn, wat een bizarre verhalen, op naar nieuwe mooie dagen in Bolivia! Besos!
Foto´s op Flickr volgen later!
Na op de wederom crappy bus te zijn gestapt naar Quiaca-Villazon, de grensovergang tussen Argentinie en Bolivia, kwamen we 2 uur eerder dan gepland aan bij de grens. Is hier normaal gesproken altijd alles te
laat, opeens waren we twee uur te vroeg bij de grens. Niet fijn, want de grens ging pas 2 uur later open. Resultaat - de vermoeidheid deed al mijn angst voor vuil en smerigheid verdwijnen - we lagen 2 uur lang op de grond in de vrieskou tussen zwervers, toeristen en bejaarde boliviaanse vrouwtjes in een klein bushokje. Mijn profi beversport slaapzak - ja ik heb ook eens een keer geinvesteerd in mijn backpack life- tot over mijn hoofd opgetrokken. Heerlijk! Het typeerde letterlijk de overgang van het redelijk georganiseerde en vaak heel westerse Argentinie naar het totaal chaotische en vooral nog altijd heel traditionele Bolivia.
Na twee uur als een bevroren visstick in het bewuste bushok te hebben gelegen, mochten we het fantastisch mooie grensdorp Villazon doorkruisen. Een typisch grensdorp, een verlaten, depressief en grijs grensdorp waar je via een grote brug - het grote niemansland - de grens oversteekt naar Bolivia. Aangezien dit niet per
se een der hotspots van deze aarde was, haakten we aan bij twee Zweedse toeristen die eruit zagen als spirituele vikings (oke die komen uit Noorwegen, maar het klonk goed). Lang haar, mutsen, baardjes, - knalblauwe ogen dat wel ;) - en een soort leggings die de mannelijke Zweden blijkbaar in het noorden van Zweden dragen. ´You think that my pants look sexy´, aldus de ene Zweed tegen Bregje. Whahahahaha... In de hoop dat deze woeste mannen ons het gevaarlijke wilde westen van de grensovergang overbrachten, ontstond een nieuwe tijdelijke backpack vriendschap.Maar zoals al vaker is gebleken bij pogingen om mannen voor ons het werk te laten opknappen tijdens verre reizen, bleek dat wij als vrouwen toch weer zelf de kastanjes uit het vuur moesten halen. Na een schamele tien minuten bleek dat onze zweden namelijk erg zen en relaxed waren: ´I don´t have a plan in life´, ´I don´t use a lonely planet, I just see what comes around´ en ´I don´t speak spanish, I just let everything happen´..Mijn god, Where would this world be without women...
Maar goed...we hebben twee dagen doorgemaakt met onze vikings. De een was elk jaar zes maanden adventure guide in het noorden van zweden en reisde de rest van het jaar. De andere reisde
het hele jaar en waarvan hij dat deed is ons nog steeds niet duidelijk. Nergens een adres, geen vriendin, geen
toekomstplannen...gewoon ´maar zien wat het leven brengt´. Al snel hing een exemplaar aan Bregjes lippen toen hun gezamenlijke passie voor yoga naar voor kwam en moest ik - Bregje had as usual natuurlijk weer niets door - mijn grensovergang en daaropvolgende bustocht in chickenbus alle meditatietechnieken en yogavarianten tot in den treuren aanhoren. Ik hoopte nog indruk te maken en riep dat ik ook echt wel een heel jaar lang hatha yoga had beoefend, maar ik riep wat in het luchtledige ;P.
Maar goed we stonden met 4 Zweedse en 4 Nederlandse benen op Boliviaanse grond en Evo Morales lachte ons in inheemse outfit van alle kanten vriendelijk toe. Bienvenidos en Bolivia! En wat is die overgang naar het bizarre Bolivia direct zichtbaar. Overal prachtige dames in mooi gekleurde jurken, overal de meest exotische etenswaren op straat en die fantastische bolhoeden! Te indrukwekkend. We stapten als makke schapen in de meest crappy bus ever - ok ik val in herhaling met die bussen, maar ik neem spontaan alles terug wat ik over eerdere Argentijnse bussen heb gezegd. Bij binnenkomst in onze eerste Boliviaanse bus moesten we over zakken mais en graan heen kruipen en werden we attacked door een leger van vliegen. Daarnaast zaten we met onze stoelen in 30 graden vastgeplakt op de achterband (nee je leest het goed, daar staat achterbanD ipv achterbanK) van deze bus uit de vorige eeuw, dus dat was zeker wel 9 uur dolle pret.
Maar...eerlijk is eerlijk, wat is Bolivia prachtig. De landschappen die we doorkruisten, maakten dat we alle rauwe randjes vergaten. Wat een leegte, wat een bergen, wat een schoonheid, wat een natuur en wat een lama´s (hahaha, wat een mooie beesten). Je vergeet spontaan de kilometers diepe afgronden en het schamele houten paaltje dat zich tussen jou en die fijne afgrond bevindt. De man naast je die een cavia verorbert - lekker - bestaat voor even niet meer en dat de rechterband van onze bus tot twee keer toe tijdens onze reis moest worden vervangen...ach ja, het hoort er spontaan gewoon bij. Bolivia is een en al schoonheid! Toen onze Zweedse mickey blue eyes ook nog eens zijn laptop openklapte - beetje cultuurshock in die bus - en een panfluit muziekje aanzette (serieus!), leek het toch echt of we in de soundtrack van bolivia waren beland.
Na een reis van maar liefst 16,5 uur reden we het dorp Uyuni binnen. Speciaal daar ´neergeplempt´ voor de Salar Uyuni en dus overladen met toeristen. Desondanks had het dorp zeker zijn charme. De lucht is er ijl, het is er hoog, de hemel kraakhelder en het is er ijskoud, maar de mensen zijn vriendelijk en je ontmoet veel leuke reizigers. Ons hostel was heerlijk, de douche warm en we aten ook nog eens de beste pizza van onze vakantie. Pats..en toen kwam opeens de hoofdpijn. Alsof er iemand inwendig met een hamer mijn hersenpan aan het bewerken was. Au au au...Als georganiseerd reiziger - ´Yes I do have a plan in life´ and ´yes I do use the lonely planet´ - had ik natuurlijk elke letter uit de Boliviaanse variant van de bijbel al tot mij genomen en teksten als ´Je hersen zwellen op in de hersenpan´, ´Je krijgt vocht achter je longen´ en ´Ga onmiddellijk de berg af, en niet op´ spookten als echte hypochonder continu door mijn hoofd. Ok... gewoon slapen en gaan. Maar vijf uur ´s nachts lag ik nog wakker en wilde ik letterlijk met mijn hoofd tegen de muur rennen, zo´n bizarre hoofdpijn! Alsof je hersenpan explodeert. Kijk je in de spiegel, rooddoorlopen ogen, ook niet het toppunt van sexyness :P En als je denkt dat je je misere momentje wel hebt gehad na in de plaatselijke farmacia te zijn verdoofd met de meest wilde combinaties van chemicalien en cocabladeren, krijg je te horen dat de noodtoestand in Bolivia is uitgeroepen! NEIN! Blijkbaar is het hele centrum van het land overstroomd, zijn er grote aardverschuivingen, zijn er veel doden gevallen en vele bolivianen dakloos geworden. Wat erg voor deze lieve mensen en erg om te zeggen, maar ook voor ons een moreel dieptepuntje...De Bolivianen om ons heen maakten zich echter nergens druk om en lachten onze zorgen weg, ´hier regent het in deze maanden altijd, geen zorgen´. Mmm..what to do?
Eerst maar op tour naar de Salar Uyuni, dan hebben we die nog maar even snel meegepikt. Completely sedated (ik dan, ik heb zoveel coca bladeren en chemicalien in mijn lichaam, het zou me niet verbazen als er spontaan cocaine in mijn lichaam zou ontstaan) stappen we met 1 viking in een 4WD - de andere is zijn paspoort kwijt en is daar op zijn dooie gemak in het dorp naar op zoek - want ach..it is only a piece op paper - eeehh...serieus! In de stralende zon - geen spatje regen te bekennen hier - rijden we na een stukje mijnbouwgeschiedenis en treinenkerkhof naar de beroemde Salar Uyuni. Wat een natuurschoon! De Salar stonden deels onder water, maar het bedierf de schoonheid niet. Het aantal toeristen viel door de tijd van het jaar bijzonder mee, al zagen we her en der de toeristen de beroemde Salar pic´s maken met kleine voorwerpen die zij in Uyuni hadden gekocht. Door de luchtspiegelingen van de kraakheldere blauwe lucht en de witte vlaktes kan je de meest gekke foto´s maken waardoor het lijkt alsof je door een plastic dinosaurus wordt opgegeten of door een speelgoedambulance wordt aangereden. We waren echt even stil van de kleuren, de stilte, de luchtspiegelingen, de andes, wederom een WNF momentje! Ook wij konden het natuurlijk niet laten om gewapend met dinosaurus en speelgoed auto gekke foto´s te maken en ja daar hadden wij in tegenstelling tot onze spirituele vrinden geen moeite mee, we did the tourist pic! Sterker nog, ik instrueerde onze viking zelfs zo dat hij de foto´s van ons maakte! Vervolgens wandelden we een enorm stuk over de Salar om te eindigen bij een te lelijk kamp - BOINK midden op de Salar - met restaurant en middeleeuwse bano. Onze viking ging op in de natuur en spuwde nog enkele ´ik ben zo een met mijzelf en natuur´ teksten, ik kon het bijna niet meer aan. Zo was hij zijn verrekijker kwijt. Ik ´balen joh, dat je die verrekijker kwijt bent´, hij ´nee hij is niet kwijt, he´s just in anyone elses possesion´ (??? DUDE!). Na een verhaal dat hij in Peru een hallucinerend medicijn ging nemen om tot zijn diepere zelf te komen, waarvan hij vervolgens vier dagen ging overgeven, had ik het gehad. Ik had echt zin om te zeggen dat ik hield van Mc Donalds, de Verenigde Staten, Law & Order op tv en dat ik mijn fohn in mijn backpack had zitten, of tewel alle verderfelijke dingen in dit leven, maar ik hield natuurlijk wijselijk mijn mond! Na een Boliviaanse lunch vanuit de achterbak van onze 4WD en een uurtje zonnen - geen goed idee bleek later, de hoge mate van UV heeft mij letterlijk gefrituurd en Bregje vreemd genoeg een verbrande snor bezorgd - keerden we terug naar Uyuni. De tour was wat kort, we hadden er liever 2 dagen over gedaan, maar met mijn hoogteziekte toch echt de beste keuze, denderden we naar huis. We raakten nog in gesprek met onze medepassagier Martin die al 3 jaar aan het reizen was per fiets. Hij was begonnen in Alaska en reisde zo heel de ´Amerika´s´ door met tent en fiets. Over back to basic gesproken. Hij had een beetje vaag verhaal over een sponsor in Italie die dit alles voor hem betaalde en in de dorpen waar hij kwam gaf hij lezingen over kinderarbeid, maar wat een leven! Onze Scandinavische yogi kon dit alles natuurlijk erg waarderen, mij bekroop vooral doodsangst (no way dat ik zo iets ooit ga doen) en respect (wat een ontberingen!). Maar dit soort ontmoetingen maakt het backpaken natuurlijk wel meer dan bijzonder. Voldaan, zwaar onder de indruk en vooral stoned en burnt gingen we nog uit eten met twee zwaar beschonken vikings (drinken op grote hoogte, geen aanrader, en daarnaast dronk onze vrind normaal gesproken zen-like nooit alcohol...arme jongen). Bizarre bekentenissen van de mannen vlogen over tafel. ´Ik wil 1 ding zeggen, ik heb nooit echt met je vriendin gezoend´ en ´Toen we naakt sigaren aan het roken waren in een rivier in Cordoba...´ (??) De Zweed die godzijdank zijn paspoort weer had teruggevonden vertelde bovendien doodleuk dat hij tijdens zijn middagwandeling een cactus met naalden en al had opgegeten en dat hij nu toch wel een zere mond had (???? can this get any worse)...Wat een dag, wat een natuur, wat een hoofdpijn, wat een bizarre verhalen, op naar nieuwe mooie dagen in Bolivia! Besos!
Foto´s op Flickr volgen later!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten