Na ons losgeweekt te hebben van paradijs Pipa, op naar een meer cultureel verantwoorde bestemming: Olinda. Olinda is de stad met de langste koloniale geschiedenis van Brazilie, in 1535 werd de stad door de Portugezen gesticht. Naast een stukje Portugees koloniale geschiedenis, hebben ook de Nederlanders hier de nodige sporen achter gelaten. In 1631 staken onze fijne voorouders de stad volledig in brand na haar eerst te hebben leeggeroofd (populaire jongens, die Nederlanders). Pas halverwege de negentiende eeuw kwam Olinda de klap te boven en begon men weer aan de wederopbouw van de stad. In 1982 werd het historisch centrum vanwege de rijke geschiedenis uitgeroepen tot Unesco Werelderfgoed. Historisch gezien is Olinda dus een van de interessantere plekken van Brazilië, echter vreemd genoeg raakt geen enkele Braziliaan bij het noemen van onze volgende bestemming echt heel opgewonden. 'Mmm...yes it is history, but fun???' en 'Only one day, but then you get really bored' zijn de meest juicy reviews die we krijgen. Yes! Van die kritieken krijgen wij wel zin om zeven uur in een bus te zitten.. NOT! Maar toch hijsen we die ochtend na een week totale relaxing en de hersenen op stand 'uit' (nieuwe ervaring!) de 30kg weer op onze rug en worden we door een heel comité - inclusief bejaarde hosteleigenaar Ed (ja die mij met een bad dolfijnenkarma opzadelde), Bregjes pipa romance en Israelische reisvrinden - uitgezwaaid... Nog geen kwartier later staan we met dertig graden in een minibus gepropt en hangt mijn neus in de klotsende oksel van een Braziliaanse en hebben we al spijt dat we Pipa hebben verlaten. Maar we laten ons niet kisten, we need some culture!
Na toeristisch Pipa toert onze minibus het binnenland in. Wat een schoonheid en wat een leegte vinden we hier weer! Eindeloze groene velden en bossen en af en toe kom je een paard en wagen tegen en een verdwaalde schuur die dienst doet als kerk... Wat een ruimte... dat kunnen wij ons in overbevolkt nederland NIET voorstellen! We zoeven door deze velden en dromen weg als er denkbeeldig een plaat blijf hangen als we voor onze overstap worden gedumpt bij een te lelijke snelweg met te lelijke wegrestaurants. Weg landelijke idylle. Voor ons is dat Brazilië op en top: bizarre contrasten. Heel erg rijk en schrijnend arm, bizar natuurschoon en enorme natuurschending, megasteden en totale leegte, een zucht naar westerse consumptiecultuur en hang naar tradities, ontwikkeling en totale achterstand... Het wisselt elkaar hier in rap tempo af. We stappen in de volgende bus - openbaar vervoer is echt een immense operatie in zo'n megaland - die ons in een paar uur naar Recife brengt en waar we onszelf vervolgens weer overhevelen in een taxi die naar Olinda scheurt. Temidden van de concrete jungle van lelijk Recife duikt dan opeens op een heuvel Olinda op. Wat een prachtige view op deze historische stad... Daar WIL je gewoon heen!
Ons hostel blijkt wel aan de lelijkste straat van Olinda te zitten (serieus hoe kiezen we het weer uit) en onze reservering is weer eens niet doorgekomen dus we worden gedumpt in een stapelbed in een ware sauna (zonder airco en met gebrekkige ventilator). Een leger aan mieren marcheert bij binnenkomst bovendien door de kamer. Maar hé..dan slaap je wel in een historische villa die zich zelf onderdeel van Unesco World Heritage mag noemen (en dus in een wurggreep van regeltjes over welk kozijn je vooral wel en niet mag schilderen en welke deur je wel en niet van een nieuwe deurknop mag voorzien, maar dat terzijde). De charme van dit hostel zit overduidelijk niet in onze sauna, maar in de gemeenschappelijke ruimtes. Een fantastische binnentuin met hangmatten en zwembad siert de stokoude slaapgebouwen. Binnen no time hebben we hier contact met de ´bewoners´. Dat wordt dus een paar dagen ´ouderwets backpack socializen´ hier.
Zo ontmoeten we Vincent, een 21-jarige Sloveen die zijn hele leven leefde voor voetbal en op zijn 18e werd gecontracteerd door het Sloveense Feijenoord of Ajax (mooi dat ik die hier in 1 adem noem :-P Ik weet de naam van die Sloveense ploeg natuurlijk al lang niet meer). Een succesvolle voetbalcarrière lag in het verschiet tot een fijne oostblokvrind (hij had een hekel aan zo'n beetje elk menswezen afkomstig uit het gebied tussen Rusland en Tsjechië) met gestrekt pootje op zijn knie landde. 'Like your big friends Van Bommel and De Jong like to do'...eh..moet ik me aangesproken voelen? Na drie operaties in een jaar tijd vertelde de arts hem dat als hij niet zou stoppen met voetbal hij waarschijnlijk in drie jaar tijd niet meer zou kunnen lopen. Daar verdween zijn voetbaldroom als sneeuw voor de zon. Na jaren van hard trainen, voetbalscoutings en geheelonthouding stond hij op straat en zijn vrinden gingen wel door met hun voetbalcarrière. Hij besloot een jaar lang knetterhard te drinken en te blowen en dat kon ook makkelijk want zijn contract liep nog een paar jaar door dus zijn oude club moest braaf zijn salaris doorbetalen. Na een jaar besloot hij dit gedrag voort te zetten in een ander land en ging hij op reis. Zonder bestemming en met een doorbetaald salaris... Waar het lot hem bracht, want een doel in het leven had hij niet meer. En daar lag hij in de hangmat, met een iets te corny oostblok hanenkam, een fles cachaca in de ene, een 500 ml blik bier in de andere hand en een nog steeds goddelijk afgetraind lichaam, ..., dat dan weer wel. Deze laatste details scheppen natuurlijk enigzins het beeld van een nare dronken gast maar onze 'op leeftijd zijnde harten' smolten voor deze arme jongen.. Want hij was duidelijk depressief en gaf dat zelf ook nog eens ruiterlijk toe. Maar zijn lot werd nog erger. Hij reisde samen met een Sloveense dame die hij had ontmoet via een oproep die zij in een Sloveense krant had geplaatst. Gezocht: reispartner voor Zuid-Amerika, omdat ik niet alleen wil reizen. Hij was de enige reactie op haar advertentie, want hij had toch niets beters te doen, aldus onze Sloveense vrind. Vervolgens mochten ze elkaar totaal niet en gingen ze kibbelend door Zuid-Amerika... ´I hate Slovenian women, they just make life difficult´, vertelde hij ons bij de eerste kennismaking, oei.... Vanwege een soort masculien plichtsbesef voelde het nu echter alsof hij haar niet meer alleen kon laten en was hij in zijn ogen nu ook nog eens gedoemd tot het reizen met een vrouw die hij niet kon uitstaan. His life felt like hell... Na tien bier waren de complimenten voor Nederlandse vrouwen dan ook niet van de lucht: ´You know, Dutch women are just intelligent AND beautiful... Dutch women just don't complain'... En wij lieten deze getergde jongen natuurlijk maar al te graag in deze waan :P
Daarnaast werd hij geflankeerd door de Canadees David die op zijn 33e al kon zeggen dat hij de halve wereld had gezien. Hij was nooit van het 'serieuze' leven geweest en was na zijn eerste reis naar Azië verslaafd geraakt aan reizen. Hij raakte zo mogelijk nog meer verslaafd aan 'absoluties' zoals hij dat zelf noemde. En dus voelde hij zich genoodzaakt zich vooral op te houden in landen waar de mensenrechten met handen en voeten werden getreden: landen waar extreme honger, armoede, criminaliteit, ziekte, oorlog of onderdrukking voorkwam. Zo zwierf hij naar eigen zeggen maanden door Afghanistan (there was a time that as long as you were not Russian, you were safe), had hij een vriendin in Iran en bezocht hij daar anti-government parties en voer hij vanuit Thailand illegaal naar zuidelijk Cambodja en kwam hij na daar enkele weken ´free as a bird´ op zijn motor door Cambodja te hebben gereden terecht in een jungle gevangenis van een guerrilla groepering. Nu was hij 33 en had hij toch maar een serieuze baan aangenomen bij notabene een bank en besefte hij zich dat hij zich zelf niet had gevonden in al die absoluties... Het reizen vond hij nu zelfs een 'shallow way of life'..a family is what really gets to you, you know'..Goooeeeed... Wat van al deze bizarre verhalen waarheid of onderdeel van de hersenschimmen van een pathologisch leugenaar was, blijft een raadsel, maar met dit illustere gezelschap brachten wij onze dagen in Olinda door.
Naast deze freakshow was Olinda oogverblindend mooi, het weer was zinderend heet, met een tropical shower op zijn tijd, en de stad was een van de meest religeuze die we tot dan toe waren tegengekomen. Maria en Jezus
lachten ons echt overal vriendelijk toe, vanuit kerken maar ook vanaf stickers op auto's, sleutelhangers, kalenders, billboards, plantenbakken en haarspelden. Nu ben in nooit echt een religieus typje geweest en heb de bijbel alleen gelezen voor mijn studie kunstgeschiedenis, maar toen we tijdens een bizarre tropische stortbui een klooster in renden om te schuilen en we in een mis van 25 stokoude nonnen terecht kwamen, voelden we de kracht van religie :P Ondanks de rituelen waarmee hun mis gepaard ging, ontvingen wij zoooo veel liefde van deze oude nonnetjes! Een ontzettend lieve non kon het niet laten elke keer TE aandoenlijk naar ons te glimlachen en te zwaaien. These old ladies just loved us.. En dat ondanks onze wulpse minirok en decolletage (mooi woord).. We murmelden wat mee met de Portugese psalmen en oh wat zongen deze over-aged ladies nog zoet en hoog en we voelden ons weer helemaal 'One love' (Ok, op een iets andere manier dan Bob in Sodom en Canoa had bedoeld, maar dat terzijde).
We bleven in deze zalige status een paar dagen door lovely Olinda struinen - er hing nog net geen aureool boven ons hoofd - en kwamen op onze freakshow na amper een toerist tegen. En deze zalige dagen eindigden we traditiegetrouw met homemade salade en Braziliaanse wijn in de hammock om vervolgens tot diep in de nacht ´goede gesprekken´ met ons crazy gezelschap te voeren. Love it!
Foto´s van zalig Olinda;
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626346951270/
Na toeristisch Pipa toert onze minibus het binnenland in. Wat een schoonheid en wat een leegte vinden we hier weer! Eindeloze groene velden en bossen en af en toe kom je een paard en wagen tegen en een verdwaalde schuur die dienst doet als kerk... Wat een ruimte... dat kunnen wij ons in overbevolkt nederland NIET voorstellen! We zoeven door deze velden en dromen weg als er denkbeeldig een plaat blijf hangen als we voor onze overstap worden gedumpt bij een te lelijke snelweg met te lelijke wegrestaurants. Weg landelijke idylle. Voor ons is dat Brazilië op en top: bizarre contrasten. Heel erg rijk en schrijnend arm, bizar natuurschoon en enorme natuurschending, megasteden en totale leegte, een zucht naar westerse consumptiecultuur en hang naar tradities, ontwikkeling en totale achterstand... Het wisselt elkaar hier in rap tempo af. We stappen in de volgende bus - openbaar vervoer is echt een immense operatie in zo'n megaland - die ons in een paar uur naar Recife brengt en waar we onszelf vervolgens weer overhevelen in een taxi die naar Olinda scheurt. Temidden van de concrete jungle van lelijk Recife duikt dan opeens op een heuvel Olinda op. Wat een prachtige view op deze historische stad... Daar WIL je gewoon heen!
Ons hostel blijkt wel aan de lelijkste straat van Olinda te zitten (serieus hoe kiezen we het weer uit) en onze reservering is weer eens niet doorgekomen dus we worden gedumpt in een stapelbed in een ware sauna (zonder airco en met gebrekkige ventilator). Een leger aan mieren marcheert bij binnenkomst bovendien door de kamer. Maar hé..dan slaap je wel in een historische villa die zich zelf onderdeel van Unesco World Heritage mag noemen (en dus in een wurggreep van regeltjes over welk kozijn je vooral wel en niet mag schilderen en welke deur je wel en niet van een nieuwe deurknop mag voorzien, maar dat terzijde). De charme van dit hostel zit overduidelijk niet in onze sauna, maar in de gemeenschappelijke ruimtes. Een fantastische binnentuin met hangmatten en zwembad siert de stokoude slaapgebouwen. Binnen no time hebben we hier contact met de ´bewoners´. Dat wordt dus een paar dagen ´ouderwets backpack socializen´ hier.
Zo ontmoeten we Vincent, een 21-jarige Sloveen die zijn hele leven leefde voor voetbal en op zijn 18e werd gecontracteerd door het Sloveense Feijenoord of Ajax (mooi dat ik die hier in 1 adem noem :-P Ik weet de naam van die Sloveense ploeg natuurlijk al lang niet meer). Een succesvolle voetbalcarrière lag in het verschiet tot een fijne oostblokvrind (hij had een hekel aan zo'n beetje elk menswezen afkomstig uit het gebied tussen Rusland en Tsjechië) met gestrekt pootje op zijn knie landde. 'Like your big friends Van Bommel and De Jong like to do'...eh..moet ik me aangesproken voelen? Na drie operaties in een jaar tijd vertelde de arts hem dat als hij niet zou stoppen met voetbal hij waarschijnlijk in drie jaar tijd niet meer zou kunnen lopen. Daar verdween zijn voetbaldroom als sneeuw voor de zon. Na jaren van hard trainen, voetbalscoutings en geheelonthouding stond hij op straat en zijn vrinden gingen wel door met hun voetbalcarrière. Hij besloot een jaar lang knetterhard te drinken en te blowen en dat kon ook makkelijk want zijn contract liep nog een paar jaar door dus zijn oude club moest braaf zijn salaris doorbetalen. Na een jaar besloot hij dit gedrag voort te zetten in een ander land en ging hij op reis. Zonder bestemming en met een doorbetaald salaris... Waar het lot hem bracht, want een doel in het leven had hij niet meer. En daar lag hij in de hangmat, met een iets te corny oostblok hanenkam, een fles cachaca in de ene, een 500 ml blik bier in de andere hand en een nog steeds goddelijk afgetraind lichaam, ..., dat dan weer wel. Deze laatste details scheppen natuurlijk enigzins het beeld van een nare dronken gast maar onze 'op leeftijd zijnde harten' smolten voor deze arme jongen.. Want hij was duidelijk depressief en gaf dat zelf ook nog eens ruiterlijk toe. Maar zijn lot werd nog erger. Hij reisde samen met een Sloveense dame die hij had ontmoet via een oproep die zij in een Sloveense krant had geplaatst. Gezocht: reispartner voor Zuid-Amerika, omdat ik niet alleen wil reizen. Hij was de enige reactie op haar advertentie, want hij had toch niets beters te doen, aldus onze Sloveense vrind. Vervolgens mochten ze elkaar totaal niet en gingen ze kibbelend door Zuid-Amerika... ´I hate Slovenian women, they just make life difficult´, vertelde hij ons bij de eerste kennismaking, oei.... Vanwege een soort masculien plichtsbesef voelde het nu echter alsof hij haar niet meer alleen kon laten en was hij in zijn ogen nu ook nog eens gedoemd tot het reizen met een vrouw die hij niet kon uitstaan. His life felt like hell... Na tien bier waren de complimenten voor Nederlandse vrouwen dan ook niet van de lucht: ´You know, Dutch women are just intelligent AND beautiful... Dutch women just don't complain'... En wij lieten deze getergde jongen natuurlijk maar al te graag in deze waan :P
Daarnaast werd hij geflankeerd door de Canadees David die op zijn 33e al kon zeggen dat hij de halve wereld had gezien. Hij was nooit van het 'serieuze' leven geweest en was na zijn eerste reis naar Azië verslaafd geraakt aan reizen. Hij raakte zo mogelijk nog meer verslaafd aan 'absoluties' zoals hij dat zelf noemde. En dus voelde hij zich genoodzaakt zich vooral op te houden in landen waar de mensenrechten met handen en voeten werden getreden: landen waar extreme honger, armoede, criminaliteit, ziekte, oorlog of onderdrukking voorkwam. Zo zwierf hij naar eigen zeggen maanden door Afghanistan (there was a time that as long as you were not Russian, you were safe), had hij een vriendin in Iran en bezocht hij daar anti-government parties en voer hij vanuit Thailand illegaal naar zuidelijk Cambodja en kwam hij na daar enkele weken ´free as a bird´ op zijn motor door Cambodja te hebben gereden terecht in een jungle gevangenis van een guerrilla groepering. Nu was hij 33 en had hij toch maar een serieuze baan aangenomen bij notabene een bank en besefte hij zich dat hij zich zelf niet had gevonden in al die absoluties... Het reizen vond hij nu zelfs een 'shallow way of life'..a family is what really gets to you, you know'..Goooeeeed... Wat van al deze bizarre verhalen waarheid of onderdeel van de hersenschimmen van een pathologisch leugenaar was, blijft een raadsel, maar met dit illustere gezelschap brachten wij onze dagen in Olinda door.
Naast deze freakshow was Olinda oogverblindend mooi, het weer was zinderend heet, met een tropical shower op zijn tijd, en de stad was een van de meest religeuze die we tot dan toe waren tegengekomen. Maria en Jezus
lachten ons echt overal vriendelijk toe, vanuit kerken maar ook vanaf stickers op auto's, sleutelhangers, kalenders, billboards, plantenbakken en haarspelden. Nu ben in nooit echt een religieus typje geweest en heb de bijbel alleen gelezen voor mijn studie kunstgeschiedenis, maar toen we tijdens een bizarre tropische stortbui een klooster in renden om te schuilen en we in een mis van 25 stokoude nonnen terecht kwamen, voelden we de kracht van religie :P Ondanks de rituelen waarmee hun mis gepaard ging, ontvingen wij zoooo veel liefde van deze oude nonnetjes! Een ontzettend lieve non kon het niet laten elke keer TE aandoenlijk naar ons te glimlachen en te zwaaien. These old ladies just loved us.. En dat ondanks onze wulpse minirok en decolletage (mooi woord).. We murmelden wat mee met de Portugese psalmen en oh wat zongen deze over-aged ladies nog zoet en hoog en we voelden ons weer helemaal 'One love' (Ok, op een iets andere manier dan Bob in Sodom en Canoa had bedoeld, maar dat terzijde).
We bleven in deze zalige status een paar dagen door lovely Olinda struinen - er hing nog net geen aureool boven ons hoofd - en kwamen op onze freakshow na amper een toerist tegen. En deze zalige dagen eindigden we traditiegetrouw met homemade salade en Braziliaanse wijn in de hammock om vervolgens tot diep in de nacht ´goede gesprekken´ met ons crazy gezelschap te voeren. Love it!
Foto´s van zalig Olinda;
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626346951270/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten