Na een lange busrit uit het ´helleoord´ komen we aan in Natal - een kopie van Fortaleza - en missen onze aansluiting naar Praia da Pipa... onze eindbestemming voor de komende week. De volgende bus gaat pas vijf uur later...aaargh..NEIN! Met het sodom en gomorra nog in ons achterhoofd worden we overvallen door extreem zelfmedelijden - wat hebben we het zwaar gehad en dat op onze vakantie - en dus laten we ons gewoon door een taxi 100km verderop droppen. Bye bye busstation, vieze bussen en vijf uur wachttijd: we travel stylishly en nemen de taxi! We zoeven door groene heuvels en met een taxichauffeur die snelheidsdrempels als lanceerbanen ziet... Yes, even de schokdempers testen met twee blonde chicks in the back. Hoe dichter we pipa naderen hoe geruster we er weer op worden... We returned to paradise! Ons hostel blijkt ook nog eens meer dan oke... Fijne hutjes in een oase van rust inclusief airco (usp hier, want het is hier bloedheet!!), separate beds, zwembad, veranda met hangmat, kolibrietjes voor de deur en een zwoele hostelguy die Engels spreekt. Yes we made it!!
De dagen die volgen zijn enigzins slaaaaapverwekkend... ze bestaan namelijk uit strand strand strand en nog eens strand. Maar wat zijn die stranden hier prachtig... Daar kunnen zo ansichtkaartjes van gedrukt worden. Pipa is omringd door vijf prachtige stranden met parelwit zand, palmboombossen die tot aan het strand lopen, rotsformaties (zo´n mooi Lonely Planet woord), kokosnootverkopers, goddelijke surfmanwezens en dolfijnen voor de kust! Wow! Elke dag een ander prachtig strand om te ontdekken. Onze eerste dagen niks dan bakken dus en slapen op ons strandbedje met kokosnootje in de hand (na Sodom en Canoa zijn we nog wat voorzichtig met de caipi´s :P ).
Twee stranden van pipa zijn alleen te bereiken door via een naastgelegen strand tijdens laagwater om een
rotspartij heen te klimmen. Deze strandjes zijn dan natuurlijk volgens iedereeeeen wel weer zogenaamd de mooiste en een hangplek voor local dolfins dus tsja... Daar MOETEN wij natuurlijk ook heen. Braaf zoeken we de tijden van het laag- en hoogwater op en laten ons tot drie keer verzekeren dat we tot 14.00 uur op het bewuste strand 'praia golfinhos' kunnen vertoeven. Met laagwater lopen we dus via het naastgelegen strand naar het mooie Praia dos Golfinhos. Het strand is inderdaad adembenemend en aan de achterzijde volledig ontsloten door rotsen! In de zevende hemel vlijen we ons neer op een houten strandbed en eten garnalen van de barbecue! Heerlijk! Na een paar uur frituren (zowel die garnalen als wij zelf) is het half twee en besluiten we heel wijs om vast dit strand te verlaten. We komen echter bij de bewuste rotspartij aan het einde van de baai aan en het water blijkt toch net ff wat wilder en hoger dan ons is verteld. Het water klapt met enorm kabaal tegen de rotsen aan en via glibberige stenen met pinakels waar je u tegen zegt klimmen we met ware doodsangsten stapje voor stapje verder en vervloeken al die mensen die meenden dat we makkelijk tot twee uur op dat inmiddels in ons hoofd 'vermaledijde' strand konden blijven. Terwijl we als criple en criple ons van rots naar rots verplaatsen en om de haverklap van onze havaianas afglijden (ja wisten wij veel dat we een ware hiking voor de boeg hadden) en een flats zeewater tegen ons aan geslingerd krijgen, zakt de moed ons in de denkbeeldige schoenen. Het veilige nabijgelegen strand is namelijk nog vijf honderd meter verderop en de golven laten met de minuut minder rots over. In gedachten zie ik ons al only the lonely op een rotsje met minirok - dat dan weer wel - zitten wachten op de kustwacht of erger.. Zoals bregjes blik - wederom totale doodsangst - verraadt: drijvend in zee met ons kopje tegen de rotsen. Maar in zulke situaties zit er weinig anders op dan ´kiezen op elkaar en gaan´ en na een half uur klimmen en schietgebedjes en bijna huilen strompelen we als verzopen katten en vol schrammen en blaren het naastgelegen strand op. Met de dirt nog in ons haar nemen we ons een ding heilig voor: geen dare devil acties meer voor ons... Al moet ik drie weken aan een zwembad liggen met als meest spannende activiteit het lakken van mijn nagels of het epileren van mijn wenkbrauwen (al is dat met die tweezermens van tegenwoordig best een levensbedreigende activiteit maar dat terzijde). Met klotsende oksels (lekkerrrr) en een hoofd als een tomaat lopen we als ware wildevrouwen naar onze pousada en duiken in het zwembad. Tot hier en niet verder.....NOT! :-)
Een uur later zitten we al weer in een busje dat ons naar een nieuw strand brengt. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, dus dit keer een strand zonder potentieel risico tot insluiting. Praia do Madeiro is een juweeltje! We genieten en likken letterlijk onze 'wonden' van onze hiking perikelen. Maar zoals dat gaat met dat soort nare reiservaringen komt onze klimpartij met een caipi in de hand inmiddels in de boeken alsof we als lenige springbokken de rotsen trotseerden :-P We sloegen als troost nog wat extra alcoholische versnaperingen naar binnen en eindigden de dag totally zen met yoga op het strand. Rotspartij ellende? Never heard of ;-)
Na een dag totale luiheid (lees: strand, zon, strand, zon, boek, mooie nummers van angus and julia stone, zonsondergang, mooie surfmannen bekijken met nog mooiere surflichamen, uit eten gaan, caipi's in alle varianten - van caipirinha tot caipifruta tot caipirovska - en slaaaaapen) zijn we natuuuuurlijk al wel weer in
voor actie en dus volg ik mijn eerste surfles. Een waar avontuur..en de ochtend van ´the big day´ sta ik dan ook lichtelijk met het zweet in mijn handen op. Ga ik - normaal bang om nat haar te krijgen of pissig als mijn mascara uitloopt - serieus in die zee met toch redelijk woeste golven liggen en mijn totaal niet atletische lichaam op dat board tillen en er zelfs op staan? In gedachten waan ik mij natuurlijk een ware Cameron Diaz
(I hate her..knap, slank én sexy op een surfboard) en zie ik mijzelf in de eerstvolgende billabong reclame met goede arctic monkey song eronder gemonteerd met woeste blik door het beeld surfen...yeah! Maar ergens zegt een irritant stemmetje in mijn onderbewustzijn - genaamd realiteitszin - dat dit waarschijnlijk een utopie is. Een ander stemmetje genaamd ´doodsangst´ fluistert mij echter in dat ik met mijn kopje tegen een rots, board of in het minst erge geval dolfijn knal en het stemmetje ´schaamrood op de kaken´ souffleert mij vooral dat ik op het strand wordt neergekwakt met mijn bikinibroekje over mijn oren of als een uit de kluiten gegroeide walrus aanspoel voor de enige strandtent met sexy surfdudes (niet sexy dus). Zwetend kom ik aan bij mijn surfschool met te overenthousiaste en zelfingenomen surfleraar. Breg blijft als ware voetbalvrouw langs de lijn als gevolg van watervrees en aanschouwt mijn eerste ervaringen met de surfcultuur vanaf de kant. Na het droogoefenen op het strand - ik sta zo stijf als mijn surfplank zelf op mijn board - gaat ons braziliaans, argentijns-nederlandse klasje het water in. Nog geen meter in de branding klapt mijn board al om en met peddelen lijk ik wel een op hol geslagen zeerob en ga eerder achteruit dan vooruit. Even wil ik dit hele surfgebeuren naast me neerleggen.. Misschien ben ik wel gewoon een stadsmens die het liefs in restaurants, een theater of kroeg vertoeft met mijn haar gestyled en een glas chablis in mijn hand. Maar dan zie ik een dame uit mijn klasje met tangastringbikini en te bolle braziliaanse billen en zwoele blik richting surfleraar al op haar boardje staan met haar billen iets te pront naar achter en een ware drang tot competitie maakt zich van mij meester.. De aanstelster..sinds wanneer surf je in een string!!! Ik mocht dan met een stel niet sexy shorts in dat water liggen, mijn haar is dan nog altijd natuurlijk blond en mijn borsten niet van de plastische chirurg... Eat your heart out woman! Ik peddel alsof mijn leven ervan afhangt - geloof me, tijdens het typen van deze blog voel ik nog steeds verzuring in mijn armen - en na twee keer daadwerkelijk als die bewuste zeerob in zee te zijn gestort vindt daar een mirakel plaats op het water... Primaire emoties als agressie en angst hebben al
eerder hun verdienste bewezen in mijn leven, en nu maken irritatie en jaloezie mij tot een ware heldin op het water want ik surf gewoon in een keer tot aan het strand. Zo dame..daar sta je dan met je bilimplantaten (feit: ruim 40% van de braziliaanse vrouwen heeft bilimplantaten en maar liefst 60% overweegt ze serieus te nemen).. Na mijn fabuleuze surfactie kijk ik heel 'fierce' om me heen al ben ik in mijn binnenste natuurlijk een rondedansje aan het maken..yeah! I rock! Zelfs mijn eerste klas eikel surfleraar moet me toch een compliment geven.. Ja gast, ik weet dat als je mij de golf induwt niet tegen een paar eersteklas billen aankijkt maar ik doe tenminste wat met die aanwijzingen van je. Ik peddel terug en houd een waar schietgebedje dat dit geen lucky shot was maar the ´first step of my transformation into Cameron Diaz´. Nu kan ik natuurlijk heel makkelijk in deze blog gaan overdrijven maar ik zal dicht bij de waarheid blijven... Cameron blijft een stip aan een verre horizon maar ik surf in een uur tijd toch vijf keer tot aan het strand en ben trots :-) Volledig uitgeput spoel ik na mijn klasje alsnog weinig charmant aan voor de bewuste strandtent... Ik heb bovendien weer eens ontdekt hoe weinig ik thuis - op mijn huge fitness trainer in mijn woonkamer na - sport en hoe belabberd mijn conditie is. Respect voor al die surfers! Bregje heeft als een trotse moeder fotootjes gemaakt vanaf het strand en die foto's tonen mede aan dat er ook nog wel wat mag worden bijgespijkerd aan de diaz surf LOOK (pfff weinig charming) maar goed.. Who cares about looks :P. Volledig gesloopt kom ik terug in het appartement, maar halleluja daar staat onze ingehuurde masseuse al op ons te wachten om ons een uur lang bij volle maan te masseren... Pipa life is good!
Naast surfen blijven de dagen erna vrij sportief.. Zo gaan we met een kano de open zee op. Ik vraag onze kanoverhuurder nog een paar keer of het echt wel safe is om op volle zee te gaan met die rammend grote kano en vooral die rammend grote golven, maar hij voorziet geen problemen. Hij duwt de kano voor ons de branding door en tilt ons een voor een de kano in. Hoe ik het in mijn hoofd haalde geen idee, maar ik heb mijn kleinste bikinitje in mijn hele repertoire aangetrokken en bij de eerste jump in de kano verblijd ik de kanoverhuurder met een ware 'mooning' als hij mij vanuit de zee in de kano wil hijsen..zucht.. Braziliaanse bikini's gaan niet samen met watersport! We komen redelijk ongeschonden door de branding maar ik zie Bregjes hoofd op standje 'misère' staan. En ik kan haar geen ongelijk geven als ik om de minuut een metershoge golf op ons kanariegele kanootje zie afkomen. Maar goed... Pipa staat bekend om de dolfijnen die er blijkbaar in hordes voor de kust liggen en na vier dagen hebben we nog nul exemplaren gezien! Onze oh so american bejaarde gay hostel eigenaar meende dat wij dus dan maar bad karma hadden en dat we daarom geen dolfi (zoals ik ze liefkozend doch met vleugje ironie noem) zouden zien. Eeeh..luister.. Ik laat me hier geen bad dolfijnen karma aanpraten... No way! We gaan Pipa nu dus echt niet meer verlaten zonder een dolfijn te hebben gezien! Dus daar gaan we in die kano, op zoek naar die grijze jongens. En de aanhouder wint want wat hebben we een geluk! Rond onze kano verschijnt een groep van maar liefst zeven dolfijnen die de hele tijd bij onze kano blijft en zelfs - is this real, flipper eat your heart out - nog een keer prachtig met een golf meeduikt. Hoe bijzonder en hoe mooi... Terwijl ik hysterisch kreten uitsla elke keer als er een dolfijn boven water komt, zie ik Bregjes kopje vreemd genoeg elke keer naar rechts afdwalen. Vertwijfeld vraag ik me af waar ze naar kijkt... Is ze misschien niet tevreden met zeven dolfi's en zoekt ze er nog een paar op rechts of hoe zit dat? Maar dan zie ik dat haar nagels zo'n beetje in haar peddel staan en dat bij elke drie meter hoge golf haar kopje in haar zwemvest verdwijnt en zich 90 graden naar de kust draait om die golf vooral niet op zich af te zien komen. Als ik weer hysterisch gil dat er een nog mooiere dolfijn bij zit hoor ik Breg met trillende stem zeggen dat ze toch echt in haar broek piest van angst en zich zelf het liefst weer met biertje op haar strandstoel zou zien. Maar goed..makkelijker gezegd dan gedaan want door de branding komen met deze metershoge golven met zo'n lichtgewicht kano was nog makkelijker gezegd dan gedaan. Ik had de dag daarvoor al vier kano's in de branding over de kop zien gaan maar had dat wijselijk voor me gehouden.. Maar nu waren wij toch daadwerkelijk de sjaak... Als een ware drill instructor probeerde ik ons nog enigzins beheersd door de golven te manoeuvreren (left right left right, nee Breg die peddel moet het water IN, niet alleen het water aanraken), maar die golven waren zo dichtbij en zo hoog en Bregje zat als verlamd voorop de kano dat we een paar meter voor de kust over de kop vlogen. Feitelijk een paar seconden onder water was ik nog compleet aan het multitasken: na drie keer in de rondte te zijn gevlogen onder water had ik mijn peddel in de ene hand, kano in de andere, controleerde ik of Bregje nog leefde (check, maar tenauwernood, het huilen stond haar nader dan het lachen) en ik wist op miraculeuze wijze mijn tien vierkante centimeter grote bikinibroekje dat ergens tussen mijn knieen en enkels zwierf omhoog te trekken voordat ik half pipa flashte.. Een mens is tot veel in staat in tijden van nood, zullen we maar zeggen. Ik kreeg nog fijn een kano tegen mijn kaak - au - en we kregen nog een metershoge golf over ons heen en spoelden wederom als verzopen katten aan op praia do madeiro.. Maar die dolfijnen zijn in the pocket... so much for bad karma :-P
Nog diezelde middag staan we bizar genoeg al weer oog in oog met het volgende dier: een paard wel te verstaan. Zucht.. ik heb nooit bepaald een voorliefde voor paarden gehad en ik had vroeger een hardvochtige hekel aan paardenmeisjes met hun penny agenda en -dekbed, maar toch vind ik mijzelf elke verre reis om de een of andere vreemde manier weer op de rug van zo'n knol..aargh! Maar Bregje had zulke doodsangsten uitgestaan in de kano dat een goedmaker op zijn plaats was en aangezien Bregje toch echt een voormalig penny meisje is, moest ik er toch echt weer aan geloven. De manege, fokkerij of wat het ook was lag wel in een prachtige gebied meer land inwaarts: oneindige akkers, een soort pampa-achtige velden en mata atlantica wisselden elkaar af en met de zonsondergang gaf dat prachtige views (al geloof ik nog steeds dat ik die ook met beide benen op de grond had kunnen aanschouwen). De boerderij was er weer een uit Bregjes dromen: prachtige paarden - dat zag zelfs een paarden nono als ik - in enorme diervriendelijke stallen, een knus huisje, prachtige velden voor de kweek van haar eigen biologische groentetjes, woeste staljongens en rondvliegende ara's.. Een idylle die haar spontaan de wildwaterellende van die ochtend deed vergeten. Ik vond de mensen die de paardenboerderij bewoonden vooral wat minder: deze mensen hielden zielsveel van paarden maar duidelijk niet van mensen. We werden een beetje vreemd aangestaard en niemand voelde echt behoefte ons te helpen. oké.. Nu zijn we na weet ik veel hoeveel zonuren inmiddels blonder dan Marylin Monroe in haar hoogtijdagen en zag ik er uit alsof ik naar de Parijs Fashion Week ging ipv dat ik elk moment een paard ging bestijgen maar een beetje klantvriendelijkheid in plaats van aangapen was op zijn plaats geweest. Zuchtend stond een van de staljongens op en haalde de paarden te voorschijn. Oei..voor mijn doen duidelijk te grote jongens. Ik stamelde nog in het spaans 'es mi primera vez, problema?' (primera vez was onzin natuurlijk maar mezelf volledig indekken leek me een strategische zet) maar nee, dat was geen problema. Met onze staljongen de velden in dus... Na nog geen paar meter zag ik Bregje stralen op haar knol, maar ik besefte mij vooral weer waarom ik ook al weer niets met paardrijden had... Die pijn aan mijn eerbiedig gezegd 'zitvlak' oei! Nu zit ik vast helemaal verkeerd op zo'n paard en zal een gemiddeld penny meisje me daar vast hard om uitlachen, maar het feit dat ik vrij achteraan heb gestaan toen ze de 'ghetto booties' uitdeelden, speelt mij op zo'n paard echt parten. En de immense spierpijn van mijn heroische gesurf hielp ook niet bepaald mee. Ik keek naar Bregjes stralende kopje en besefte me zuchtend dat ik er niet onder uit kwam: het komende anderhalf uur zou ik hobbelend en met pijn in mijn gehele achterste door deze welliswaar prachtige velden stuiteren. Oké this friendship owes me big time! Ik trad op dat paard dus denkbeeldig buiten mijzelf en kantelde mijn zitvlak in alle mogelijke posities, al was dat vrij lastig want mijn paard en ik hadden vrij veel in common. Mijn paard hield niet van bevelen, het rende bij elk smakelijk bosje gras als een ware bourgondier de bosjes in en was vooral erg eigenwijs. Af en toe werd ik dus tegen wil en dank in draf een veld in getransporteerd om volledig hulpeloos met de teugels in mijn handen door Bregje en staljongen te worden uitgelachen. Weemoedig keken mijn paard en ik onderweg ook af en toe naar de vrij lopende paarden die lekker stonden te consumeren in de wei.. Ja jongen, life is a bitch...fluisterde ik mijn paard als een ware paardenfluisteraar in. We both don´t wanna be here. Gelukkig maakte het landschap en de ondergaande zon veel goed en toen de boerderij in beeld kwam nam ik mij voor nu echt nooit meer een paard te bestijgen...mooie views of niet.
We besluiten ons verblijf dat hier inmiddels al een week duurt nog 1 keer met een nachtje te verlengen en een dag heerlijk te relaxen op nog een adembenemend mooi strand van pipa: Praia do Amor. Bregje ervaart na dit strand zoveel amor dat ze de daad vlak voor ons vertrek uit Pipa nog even bij het woord voegt en wat amor praktiseert met de Argentijnse hostelboy... Surfen, dolfijnen, yoga, paardrijden, relaxen, massages, prachtige stranden, goed eten, Breg weer aan de man en de volle maan vanaf het strand... We mogen Pipa eindelijk gelukzalig verlaten!
Foto´s van Pipa en omgeving:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626342425970/
De dagen die volgen zijn enigzins slaaaaapverwekkend... ze bestaan namelijk uit strand strand strand en nog eens strand. Maar wat zijn die stranden hier prachtig... Daar kunnen zo ansichtkaartjes van gedrukt worden. Pipa is omringd door vijf prachtige stranden met parelwit zand, palmboombossen die tot aan het strand lopen, rotsformaties (zo´n mooi Lonely Planet woord), kokosnootverkopers, goddelijke surfmanwezens en dolfijnen voor de kust! Wow! Elke dag een ander prachtig strand om te ontdekken. Onze eerste dagen niks dan bakken dus en slapen op ons strandbedje met kokosnootje in de hand (na Sodom en Canoa zijn we nog wat voorzichtig met de caipi´s :P ).
Twee stranden van pipa zijn alleen te bereiken door via een naastgelegen strand tijdens laagwater om een
rotspartij heen te klimmen. Deze strandjes zijn dan natuurlijk volgens iedereeeeen wel weer zogenaamd de mooiste en een hangplek voor local dolfins dus tsja... Daar MOETEN wij natuurlijk ook heen. Braaf zoeken we de tijden van het laag- en hoogwater op en laten ons tot drie keer verzekeren dat we tot 14.00 uur op het bewuste strand 'praia golfinhos' kunnen vertoeven. Met laagwater lopen we dus via het naastgelegen strand naar het mooie Praia dos Golfinhos. Het strand is inderdaad adembenemend en aan de achterzijde volledig ontsloten door rotsen! In de zevende hemel vlijen we ons neer op een houten strandbed en eten garnalen van de barbecue! Heerlijk! Na een paar uur frituren (zowel die garnalen als wij zelf) is het half twee en besluiten we heel wijs om vast dit strand te verlaten. We komen echter bij de bewuste rotspartij aan het einde van de baai aan en het water blijkt toch net ff wat wilder en hoger dan ons is verteld. Het water klapt met enorm kabaal tegen de rotsen aan en via glibberige stenen met pinakels waar je u tegen zegt klimmen we met ware doodsangsten stapje voor stapje verder en vervloeken al die mensen die meenden dat we makkelijk tot twee uur op dat inmiddels in ons hoofd 'vermaledijde' strand konden blijven. Terwijl we als criple en criple ons van rots naar rots verplaatsen en om de haverklap van onze havaianas afglijden (ja wisten wij veel dat we een ware hiking voor de boeg hadden) en een flats zeewater tegen ons aan geslingerd krijgen, zakt de moed ons in de denkbeeldige schoenen. Het veilige nabijgelegen strand is namelijk nog vijf honderd meter verderop en de golven laten met de minuut minder rots over. In gedachten zie ik ons al only the lonely op een rotsje met minirok - dat dan weer wel - zitten wachten op de kustwacht of erger.. Zoals bregjes blik - wederom totale doodsangst - verraadt: drijvend in zee met ons kopje tegen de rotsen. Maar in zulke situaties zit er weinig anders op dan ´kiezen op elkaar en gaan´ en na een half uur klimmen en schietgebedjes en bijna huilen strompelen we als verzopen katten en vol schrammen en blaren het naastgelegen strand op. Met de dirt nog in ons haar nemen we ons een ding heilig voor: geen dare devil acties meer voor ons... Al moet ik drie weken aan een zwembad liggen met als meest spannende activiteit het lakken van mijn nagels of het epileren van mijn wenkbrauwen (al is dat met die tweezermens van tegenwoordig best een levensbedreigende activiteit maar dat terzijde). Met klotsende oksels (lekkerrrr) en een hoofd als een tomaat lopen we als ware wildevrouwen naar onze pousada en duiken in het zwembad. Tot hier en niet verder.....NOT! :-)
Een uur later zitten we al weer in een busje dat ons naar een nieuw strand brengt. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, dus dit keer een strand zonder potentieel risico tot insluiting. Praia do Madeiro is een juweeltje! We genieten en likken letterlijk onze 'wonden' van onze hiking perikelen. Maar zoals dat gaat met dat soort nare reiservaringen komt onze klimpartij met een caipi in de hand inmiddels in de boeken alsof we als lenige springbokken de rotsen trotseerden :-P We sloegen als troost nog wat extra alcoholische versnaperingen naar binnen en eindigden de dag totally zen met yoga op het strand. Rotspartij ellende? Never heard of ;-)
Na een dag totale luiheid (lees: strand, zon, strand, zon, boek, mooie nummers van angus and julia stone, zonsondergang, mooie surfmannen bekijken met nog mooiere surflichamen, uit eten gaan, caipi's in alle varianten - van caipirinha tot caipifruta tot caipirovska - en slaaaaapen) zijn we natuuuuurlijk al wel weer in
voor actie en dus volg ik mijn eerste surfles. Een waar avontuur..en de ochtend van ´the big day´ sta ik dan ook lichtelijk met het zweet in mijn handen op. Ga ik - normaal bang om nat haar te krijgen of pissig als mijn mascara uitloopt - serieus in die zee met toch redelijk woeste golven liggen en mijn totaal niet atletische lichaam op dat board tillen en er zelfs op staan? In gedachten waan ik mij natuurlijk een ware Cameron Diaz
(I hate her..knap, slank én sexy op een surfboard) en zie ik mijzelf in de eerstvolgende billabong reclame met goede arctic monkey song eronder gemonteerd met woeste blik door het beeld surfen...yeah! Maar ergens zegt een irritant stemmetje in mijn onderbewustzijn - genaamd realiteitszin - dat dit waarschijnlijk een utopie is. Een ander stemmetje genaamd ´doodsangst´ fluistert mij echter in dat ik met mijn kopje tegen een rots, board of in het minst erge geval dolfijn knal en het stemmetje ´schaamrood op de kaken´ souffleert mij vooral dat ik op het strand wordt neergekwakt met mijn bikinibroekje over mijn oren of als een uit de kluiten gegroeide walrus aanspoel voor de enige strandtent met sexy surfdudes (niet sexy dus). Zwetend kom ik aan bij mijn surfschool met te overenthousiaste en zelfingenomen surfleraar. Breg blijft als ware voetbalvrouw langs de lijn als gevolg van watervrees en aanschouwt mijn eerste ervaringen met de surfcultuur vanaf de kant. Na het droogoefenen op het strand - ik sta zo stijf als mijn surfplank zelf op mijn board - gaat ons braziliaans, argentijns-nederlandse klasje het water in. Nog geen meter in de branding klapt mijn board al om en met peddelen lijk ik wel een op hol geslagen zeerob en ga eerder achteruit dan vooruit. Even wil ik dit hele surfgebeuren naast me neerleggen.. Misschien ben ik wel gewoon een stadsmens die het liefs in restaurants, een theater of kroeg vertoeft met mijn haar gestyled en een glas chablis in mijn hand. Maar dan zie ik een dame uit mijn klasje met tangastringbikini en te bolle braziliaanse billen en zwoele blik richting surfleraar al op haar boardje staan met haar billen iets te pront naar achter en een ware drang tot competitie maakt zich van mij meester.. De aanstelster..sinds wanneer surf je in een string!!! Ik mocht dan met een stel niet sexy shorts in dat water liggen, mijn haar is dan nog altijd natuurlijk blond en mijn borsten niet van de plastische chirurg... Eat your heart out woman! Ik peddel alsof mijn leven ervan afhangt - geloof me, tijdens het typen van deze blog voel ik nog steeds verzuring in mijn armen - en na twee keer daadwerkelijk als die bewuste zeerob in zee te zijn gestort vindt daar een mirakel plaats op het water... Primaire emoties als agressie en angst hebben al
eerder hun verdienste bewezen in mijn leven, en nu maken irritatie en jaloezie mij tot een ware heldin op het water want ik surf gewoon in een keer tot aan het strand. Zo dame..daar sta je dan met je bilimplantaten (feit: ruim 40% van de braziliaanse vrouwen heeft bilimplantaten en maar liefst 60% overweegt ze serieus te nemen).. Na mijn fabuleuze surfactie kijk ik heel 'fierce' om me heen al ben ik in mijn binnenste natuurlijk een rondedansje aan het maken..yeah! I rock! Zelfs mijn eerste klas eikel surfleraar moet me toch een compliment geven.. Ja gast, ik weet dat als je mij de golf induwt niet tegen een paar eersteklas billen aankijkt maar ik doe tenminste wat met die aanwijzingen van je. Ik peddel terug en houd een waar schietgebedje dat dit geen lucky shot was maar the ´first step of my transformation into Cameron Diaz´. Nu kan ik natuurlijk heel makkelijk in deze blog gaan overdrijven maar ik zal dicht bij de waarheid blijven... Cameron blijft een stip aan een verre horizon maar ik surf in een uur tijd toch vijf keer tot aan het strand en ben trots :-) Volledig uitgeput spoel ik na mijn klasje alsnog weinig charmant aan voor de bewuste strandtent... Ik heb bovendien weer eens ontdekt hoe weinig ik thuis - op mijn huge fitness trainer in mijn woonkamer na - sport en hoe belabberd mijn conditie is. Respect voor al die surfers! Bregje heeft als een trotse moeder fotootjes gemaakt vanaf het strand en die foto's tonen mede aan dat er ook nog wel wat mag worden bijgespijkerd aan de diaz surf LOOK (pfff weinig charming) maar goed.. Who cares about looks :P. Volledig gesloopt kom ik terug in het appartement, maar halleluja daar staat onze ingehuurde masseuse al op ons te wachten om ons een uur lang bij volle maan te masseren... Pipa life is good!
Naast surfen blijven de dagen erna vrij sportief.. Zo gaan we met een kano de open zee op. Ik vraag onze kanoverhuurder nog een paar keer of het echt wel safe is om op volle zee te gaan met die rammend grote kano en vooral die rammend grote golven, maar hij voorziet geen problemen. Hij duwt de kano voor ons de branding door en tilt ons een voor een de kano in. Hoe ik het in mijn hoofd haalde geen idee, maar ik heb mijn kleinste bikinitje in mijn hele repertoire aangetrokken en bij de eerste jump in de kano verblijd ik de kanoverhuurder met een ware 'mooning' als hij mij vanuit de zee in de kano wil hijsen..zucht.. Braziliaanse bikini's gaan niet samen met watersport! We komen redelijk ongeschonden door de branding maar ik zie Bregjes hoofd op standje 'misère' staan. En ik kan haar geen ongelijk geven als ik om de minuut een metershoge golf op ons kanariegele kanootje zie afkomen. Maar goed... Pipa staat bekend om de dolfijnen die er blijkbaar in hordes voor de kust liggen en na vier dagen hebben we nog nul exemplaren gezien! Onze oh so american bejaarde gay hostel eigenaar meende dat wij dus dan maar bad karma hadden en dat we daarom geen dolfi (zoals ik ze liefkozend doch met vleugje ironie noem) zouden zien. Eeeh..luister.. Ik laat me hier geen bad dolfijnen karma aanpraten... No way! We gaan Pipa nu dus echt niet meer verlaten zonder een dolfijn te hebben gezien! Dus daar gaan we in die kano, op zoek naar die grijze jongens. En de aanhouder wint want wat hebben we een geluk! Rond onze kano verschijnt een groep van maar liefst zeven dolfijnen die de hele tijd bij onze kano blijft en zelfs - is this real, flipper eat your heart out - nog een keer prachtig met een golf meeduikt. Hoe bijzonder en hoe mooi... Terwijl ik hysterisch kreten uitsla elke keer als er een dolfijn boven water komt, zie ik Bregjes kopje vreemd genoeg elke keer naar rechts afdwalen. Vertwijfeld vraag ik me af waar ze naar kijkt... Is ze misschien niet tevreden met zeven dolfi's en zoekt ze er nog een paar op rechts of hoe zit dat? Maar dan zie ik dat haar nagels zo'n beetje in haar peddel staan en dat bij elke drie meter hoge golf haar kopje in haar zwemvest verdwijnt en zich 90 graden naar de kust draait om die golf vooral niet op zich af te zien komen. Als ik weer hysterisch gil dat er een nog mooiere dolfijn bij zit hoor ik Breg met trillende stem zeggen dat ze toch echt in haar broek piest van angst en zich zelf het liefst weer met biertje op haar strandstoel zou zien. Maar goed..makkelijker gezegd dan gedaan want door de branding komen met deze metershoge golven met zo'n lichtgewicht kano was nog makkelijker gezegd dan gedaan. Ik had de dag daarvoor al vier kano's in de branding over de kop zien gaan maar had dat wijselijk voor me gehouden.. Maar nu waren wij toch daadwerkelijk de sjaak... Als een ware drill instructor probeerde ik ons nog enigzins beheersd door de golven te manoeuvreren (left right left right, nee Breg die peddel moet het water IN, niet alleen het water aanraken), maar die golven waren zo dichtbij en zo hoog en Bregje zat als verlamd voorop de kano dat we een paar meter voor de kust over de kop vlogen. Feitelijk een paar seconden onder water was ik nog compleet aan het multitasken: na drie keer in de rondte te zijn gevlogen onder water had ik mijn peddel in de ene hand, kano in de andere, controleerde ik of Bregje nog leefde (check, maar tenauwernood, het huilen stond haar nader dan het lachen) en ik wist op miraculeuze wijze mijn tien vierkante centimeter grote bikinibroekje dat ergens tussen mijn knieen en enkels zwierf omhoog te trekken voordat ik half pipa flashte.. Een mens is tot veel in staat in tijden van nood, zullen we maar zeggen. Ik kreeg nog fijn een kano tegen mijn kaak - au - en we kregen nog een metershoge golf over ons heen en spoelden wederom als verzopen katten aan op praia do madeiro.. Maar die dolfijnen zijn in the pocket... so much for bad karma :-P
Nog diezelde middag staan we bizar genoeg al weer oog in oog met het volgende dier: een paard wel te verstaan. Zucht.. ik heb nooit bepaald een voorliefde voor paarden gehad en ik had vroeger een hardvochtige hekel aan paardenmeisjes met hun penny agenda en -dekbed, maar toch vind ik mijzelf elke verre reis om de een of andere vreemde manier weer op de rug van zo'n knol..aargh! Maar Bregje had zulke doodsangsten uitgestaan in de kano dat een goedmaker op zijn plaats was en aangezien Bregje toch echt een voormalig penny meisje is, moest ik er toch echt weer aan geloven. De manege, fokkerij of wat het ook was lag wel in een prachtige gebied meer land inwaarts: oneindige akkers, een soort pampa-achtige velden en mata atlantica wisselden elkaar af en met de zonsondergang gaf dat prachtige views (al geloof ik nog steeds dat ik die ook met beide benen op de grond had kunnen aanschouwen). De boerderij was er weer een uit Bregjes dromen: prachtige paarden - dat zag zelfs een paarden nono als ik - in enorme diervriendelijke stallen, een knus huisje, prachtige velden voor de kweek van haar eigen biologische groentetjes, woeste staljongens en rondvliegende ara's.. Een idylle die haar spontaan de wildwaterellende van die ochtend deed vergeten. Ik vond de mensen die de paardenboerderij bewoonden vooral wat minder: deze mensen hielden zielsveel van paarden maar duidelijk niet van mensen. We werden een beetje vreemd aangestaard en niemand voelde echt behoefte ons te helpen. oké.. Nu zijn we na weet ik veel hoeveel zonuren inmiddels blonder dan Marylin Monroe in haar hoogtijdagen en zag ik er uit alsof ik naar de Parijs Fashion Week ging ipv dat ik elk moment een paard ging bestijgen maar een beetje klantvriendelijkheid in plaats van aangapen was op zijn plaats geweest. Zuchtend stond een van de staljongens op en haalde de paarden te voorschijn. Oei..voor mijn doen duidelijk te grote jongens. Ik stamelde nog in het spaans 'es mi primera vez, problema?' (primera vez was onzin natuurlijk maar mezelf volledig indekken leek me een strategische zet) maar nee, dat was geen problema. Met onze staljongen de velden in dus... Na nog geen paar meter zag ik Bregje stralen op haar knol, maar ik besefte mij vooral weer waarom ik ook al weer niets met paardrijden had... Die pijn aan mijn eerbiedig gezegd 'zitvlak' oei! Nu zit ik vast helemaal verkeerd op zo'n paard en zal een gemiddeld penny meisje me daar vast hard om uitlachen, maar het feit dat ik vrij achteraan heb gestaan toen ze de 'ghetto booties' uitdeelden, speelt mij op zo'n paard echt parten. En de immense spierpijn van mijn heroische gesurf hielp ook niet bepaald mee. Ik keek naar Bregjes stralende kopje en besefte me zuchtend dat ik er niet onder uit kwam: het komende anderhalf uur zou ik hobbelend en met pijn in mijn gehele achterste door deze welliswaar prachtige velden stuiteren. Oké this friendship owes me big time! Ik trad op dat paard dus denkbeeldig buiten mijzelf en kantelde mijn zitvlak in alle mogelijke posities, al was dat vrij lastig want mijn paard en ik hadden vrij veel in common. Mijn paard hield niet van bevelen, het rende bij elk smakelijk bosje gras als een ware bourgondier de bosjes in en was vooral erg eigenwijs. Af en toe werd ik dus tegen wil en dank in draf een veld in getransporteerd om volledig hulpeloos met de teugels in mijn handen door Bregje en staljongen te worden uitgelachen. Weemoedig keken mijn paard en ik onderweg ook af en toe naar de vrij lopende paarden die lekker stonden te consumeren in de wei.. Ja jongen, life is a bitch...fluisterde ik mijn paard als een ware paardenfluisteraar in. We both don´t wanna be here. Gelukkig maakte het landschap en de ondergaande zon veel goed en toen de boerderij in beeld kwam nam ik mij voor nu echt nooit meer een paard te bestijgen...mooie views of niet.
We besluiten ons verblijf dat hier inmiddels al een week duurt nog 1 keer met een nachtje te verlengen en een dag heerlijk te relaxen op nog een adembenemend mooi strand van pipa: Praia do Amor. Bregje ervaart na dit strand zoveel amor dat ze de daad vlak voor ons vertrek uit Pipa nog even bij het woord voegt en wat amor praktiseert met de Argentijnse hostelboy... Surfen, dolfijnen, yoga, paardrijden, relaxen, massages, prachtige stranden, goed eten, Breg weer aan de man en de volle maan vanaf het strand... We mogen Pipa eindelijk gelukzalig verlaten!
Foto´s van Pipa en omgeving:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157626342425970/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten