Na een busrit met bizar aardige but so so gay bus steward die 24 uur lang muziekvideo´s van Beyonce - je leert haar waarderen - en Celine Dion met continu om haar heen cirkelende pierrot - dit leer je zelfs na 24 uur Argentijnse bus NIET waarderen, opzette, kwamen we aan in Salta. We dreven zo´n beetje het busstation binnen, het had echt uren achter elkaar alleen maar geregend. Hoe goed waren wij eigenlijk op deze reis voorbereid? We hadden het regenseizoen in het Noorden van Argentinie, Bolivia en Peru maar even door de vingers gezien of zo??? Bregje was allang blij dat ik ontwaakte uit een soort comateuze toestand. Uit pure ellende van mijn voedselvergiftiging schijn ik 16 uur lang van de wereld te zijn geweest - hoe heb ik die celine en beyonce dan nog kunnen waarnemen? - compleet met lijkwit gezicht en zo uitgedroogd dat zelfs van mijn lippen de vellen hingen (fijn dat jullie me wellicht zo nu visualiseren). Het idee dat mijn heerlijke bed and breakfast nog slechts `a matter of time´ was, deed mij spontaan naar het bagagevak huppelen om er achter te komen dat mijn COMPLETE backpack zeiknat uit het bergruim van de bus kwam. Ok...ik heb denk ik denkbeeldig tot 100 geteld in plaats van 10 om niet tegen die fijne gay bus steward of Bregje - beide uitvallen zouden uiteraard totaal onterecht zijn geweest - uit mijn stekker te gaan. Gelukkig (voor Bregje) geeft adrenaline mij een ontzettend boost met mijn Spaans want in mijn meest verhitte Spaans heb ik bij de ticket office geklaagd over die zeiknatte backpack en even al mijn woede gebotvierd op deze arme Argentijnse man. Resultaat; ik mocht de factuur voor de lavanderia naar de busmaatschappij opsturen. Pfff...geen cent waard, maar ik was mijn frustratie kwijt.
Onze bed and breakfast bleek best nog ver buiten de stad Salta te liggen, zelfs in een compleet ander dorp, genaamd Cerillos. Toen zelfs onze taxichauffeuse - een van de weinige taxi dames in Argentinie, she rocked - niet meer wist waar ze ons naar toe moest brengen, besprong ons weer even de gedachte dat we met onze keuze voor dit idyllische B&B weer flink eigenwijs waren geweest. Waarom luisteren wij ook nooit naar tips van andere mensen en nemen we ook niet gewoon die crappy Hostelling INternational variant in het centrum van Salta. Maar eenmaal aangekomen was het toch best heaven on Cerillos earth. De B&B werd gerund door een Argentijnse dame en haar Britse man en we hadden een TE FIJNE kamer met aparte bedden (ja Breg en ik liggen al weken intiem in crappy tweepersoonsbedjes, wat privacy kan geen kwaad), bizar zachte lakens en kussen met fijne ruitprints (totale non-informatie, maar voor ons was het echt even een bare essential), eigen kraakheldere badkamer, een tuim met zwembad, een te cute zoontje genaamd Callisto - het beeld van in wasbakken piesende vieze kinderen verdween weer - en last but not least een vette kanariepiet in kooi, named Pipi...wat wil een mens nog meer. Er stond ons maar 1 ding voor ogen, urenlang douchen. De slaapkleding van de bewuste zompige dorm kelder stonk zelfs naar die mannendorm van daarvoor, dus dat werd hop in een vuilniszak gegooid. Never again!!!
Vervolgens het dorpje Cerillos in. Dat was wel weer een hele belevenis, vooral voor de bewoners van Cerillos, want daar kwam echt letterlijk NOOIT een toerist. Ik kan me zo voorstellen dat het zoiets is als er twee punkers de dorpstraat van Staphorst binnenlopen of twee Marokkanen de hoofdstraat op Ameland (ik meen mij te herinneren dat Ameland het grootste aantal Wilders stemmers had ;P). Er reden nog net geen vrachtwagens de berm in. We vonden dat al een highlight genoeg voor deze slopende dag en rondden de dag af met een boek, een heerlijk Argentijnse boerderij en een denkbeeldig waterballongevecht met Callisto. Wijn uit de regio erbij en zzzzz....
Na verdiend te hebben uitgeslapen stapten we dag 2 dapper de lokale bus in, wederom een bijzondere gebeurtenis. Maar het heeft toch ontzettend veel charme om de dorpsgek op te halen voor zijn huis en tussen (over ons) roddelende oude Argentijnse omaatjes in bloemetjesjurken in de bus te zitten. De bus nam ons in een half uur mee naar Salta. Het dorp Cerillos is nog best idyllisch op zijn eigen manier, maar de outskirts van Salta waar we met deze bus ook doorheen moesten, waren niet best. Weg idylle, hallo deprimerende grijze blokkendozen (lees; huizen) en milieuvervuilende industrie. Het centrum van Salta is daarentegen wel erg charmant. Salta heeft een oud koloniaal centrum en zoals elke zich zelf respecterende Zuid-Amerikaanse stad veel pleinen (in het noorden van Argentinie standaard allemaal met de naam ´Plaza 9 Julio´, de dag dat het noorden in navolging van buenos aires werd bevrijd) en parken. Aan het Plaza de Independencia sierde een fijne suikerspin kathedraal - hij was daadwerkelijk roze - en een enorm stadhuis. We gunden onszelf een natuurlijk te duur terrasje aan dit plein en kwamen nog aan de praat met een Nederlands stel uit Utrecht. Leuk, maar we kregen wederom een reality check met onze naiviteit tijdens het reizen. Zij waren op klaarlichte dag beroofd in Mendoza en ratelden in rap tempo - en ook nog eens met Doetinchems accent, daar kwam ze oorspronkelijk vandaan - allemaal nare ´ik ben backpacker en wordt continu beroofd´ verhalen op. Mmmm...echt bang werden we er niet van, maar misschien toch maar iets minder die camera en portemonnees laten slingeren, leek nuttig. Al wandelend over de plaza werd Breg nog gregrepen door een Britse toeriste die haar tatoeage op de foto wilde nemen zodat ze ´m thuis door haar tattoo man kon laten kopieren en zagen we door alle nare verhalen opeens overal boemannen die ons potentieel wilden beroven. ´Heb jij de camera,..., nee die had jij toch, ..., ja maar jij had die toch net voor die kathdraal, ja maar toen nam jij mij toch op de foto...´ Mmm...een lesje in oplettendheid kan wellicht toch echt geen kwaad. We bezochten verder op 1 dag alle toeristische highlights van Salta - zijn er niet bijster veel dus was een peuleschil - en gingen dus onder andere met een kabelbaan naar een berg met view over Salta. Het wachten tot we in het bakje mochten stappen aan de hand van een 80 jarige Melkertbaan opa die de kabelbaan bestuurde, duurde zo´n beetje langer dan het zitten in de kabelbaan zelf, maar ach..manana manana...In het bloedverziekend hete bakje werden we verblijd met een muziekje van het niveau Eye of the Tiger (???) en een heroisch klinkende meneer die op repeat door de luidsprekers schalde ´Salta preserves history and traditions´. YEAH...we stijgen al rockend omhoog - ik pak nog net mijn luchtgitaar er niet bij, swingen de pan uit in dat bakje om vervolgens.....weh weh...een Salta in de wolken te kunnen zien. Mmmm... De view over de stad was ook niet bijster spannend, behalve dat we een fijn recht toe recht aan grid in het stratenpatroon ontdekten en het groeipatroon van de lelijke outskirts van de stad konden analyseren. Maar goed....kabelbaan salta, check! ´s Avonds werden we door onze Argentijnse B&B dame Salta ingestuurd - in het pikkedonker in een local bus door outskirts, YES - voor een carnavals corso. Klonk goed. Eerst een hapje gegeten in een te corny restaurant waar het eten overigens voor het eerst sinds lange tijd weer eens goed was. Voor 15 pesos kregen we er een show met folkloristische dans bij. Het klonk wat cheesy, maar zelfs de lonely planet - of dat wat zegt is een tweede - raadde het aan en we werden ook fijn met onze tafel zo´n beetje OP het podium geplaceerd. De show was eerlijk gezegd best leuk om te zien. Koppeltjes dansten heel de avond in traditionele kledij, vooral de mannen waren meer dan ´fierce´ en staarden en stampten woest in gaucho outfits en versierden ter plekke hun danspartners op het podium. Passie is echt the middle name van die Argentijnen, zucht! Het hele restaurant begon uit volle borst mee te zingen, wat mij toch wel deed vermoeden dat we hier in een soort smartlappen cafe zaten niveautje marco borsato of andre hazes (dat laatste is tegenwoordig natuurlijk dan wel weer verantwoord). Ik ontcijferde met mijn beste Spaans teksten als ´Op de grond ligt een vertrapte roos´ (symboliek waar je u tegen zegt), ´mijn hart slaat alleen voor jou´ (vrij lastige eigenschap lijkt me) en ´je doet een vuur in mijn buik ontbranden´ (dat is nog best zen, serieeeeuus, mijn yogadocent had het ooit over een vuur in je lendenen ontketenen). Daarna gingen we radeloos op zoek - kriskras door die stad - naar een carnavals corso. We vroegen allerlei mensen waar dat corso dan moest zijn, maar we werden vreemd aangekeken. Een man van de toeristen politie wist dat er ergens in de salta ghetto´s (ok, nu overdrijf ik) een corso was, maar of wij ons wel helemaal lekker voelden om daar heen te gaan. Mmm..aangezien we inmiddels zo werden attacked door muggen - onze benen hadden inmiddels print polkadot - besloten we maar lekker burgerlijk dat heerlijke bedje weer in te duiken. Party animals als we zijn (we ARE getting old).
De dag daarna werden we fijn om 08.00 uur opgepikt door onze tourguide Paolo (20 en te schattig omdat hij uberbezorgd om lettelijk alles was) om de Valle Calchaquies in te rijden. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want door de vele regen die er ´s nachts was gevallen waren de bergpieken waar we door heen moesten rijden om in die vallei te komen, zwaar verregend met als resultaat bizarre land slides en hele rivieren aan water die van de bergen over de wegen stroomden. De bergen zelf waren op ongeveer 3200 meter hoogte en dikke wolken hingen in die bergpassen. Resultaat; een view van letterlijk 1 meter. We reden letterlijk een paar uur door die wolk. Saai en bovendien ook redelijk gevaarlijk. Om de kilometer stonden we in een klein filetje om onder woeste gebaren van een wegwerker door een kolkende rivier (ok..ik was op dat moment vrij angstig, dus het kolken is misschien wat aangedikt) die over de weg heen stroomde te rijden. Fijn dat je dan op rechs of links een afgrond van 2000 meter ziet. Na de bergpieken te hebben overleefd kwamen we in de Valle Chalchaquies en dit was een bizar surrealistische vallei met grote rotsformaties, zand, zand en nog eens zand en echt duizenden cactussen. Wat een desolate vlakte, en dan af en toe een huis, mijn god...echt totale afzondering hier. We mochten van onze Paolo een paar minuten onze kooi (lees minibus) uit om met cactussen te knuffelen. Ondanks het hoge niveau aan grijstinten was het toch wel echt prachtig en zowaar kwam de zon tevoorschijn! YES! Als malloten gingen bij ons ook die leggings en lange mouwen uit. We kwamen uiteindelijk aan in het bergdorpje Cachi, eveneens op 3200 meter. Het was inmiddels bloedheet - we loved it - en de lunch stond op het programma. In tegenstelling tot onze gids en medetoeristen die allemaal voor de schaduw kozen, en we installeerden ons pal in de zon en bestelden maar vast een copa de vino blanco. Ole! De gids kwam ons nog waarschuwen voor de killing UV straling hier, of we echt niet even binnen kwamen zitten. Eigenwijs bleven wij natuurlijk zitten met onze barbecue steaks inmiddels voor ons neus. Om vervolgens na een uur te concluderen dat mijn hoofd niveau tomaat had bereikt en Bregje declameerde dat ze nu al dronken was (mmm..meenden wij ons niet te herinneren dat onze chauffeur had gezegd dat je op grote hoogte tranquilo moest zijn met de alcohol). Eigenwijs...again! Om de beschonkenheid uit de benen te lopen, wandelden we door Cachi dat enorm schattig was, maar uit niet heel veel meer bestond dan een kerk, begraafplaats, een ijscowinkel en drie schapen. Bregjes plattelandsidylle die in haar hoofd was genesteld sinds ze met varkentjes, kippetjes en woeste argentijn op paard in Bariloche was, werd toch lichtelijk bijgesteld. Platteland betekende hier toch vooral dat je leefde in totale isolatie in een adobe hut en je vooral spannende gesprekken met een lama moest voeren. Minderrrrr...De alcohol in Bregjes benen had wel 1 voordeel. Bregje - normaal besluiteloosheid ten top bij haar toeristische aankopen - kocht in minder dan een minuut een zilveren armband waarvan ze inmiddels al betwijfelt of ze ´m wel waardeert en zilveren lepel om groene thee door te drinken. Duidelijk geef ik haar voortaan voor elke shopping middag een stevige borrel. Na onze tipsy afternoon in Cachi werden we teruggereden door wederom die ellendige bergpassen en land slide files - dat duurde echt UREN pffff - om vervolgens de bustickets naar Bolivia te boeken in Salta. Op naar Bolivia!
Voor foto´s van onze dagen in Cerillos:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157625977780515/
Onze bed and breakfast bleek best nog ver buiten de stad Salta te liggen, zelfs in een compleet ander dorp, genaamd Cerillos. Toen zelfs onze taxichauffeuse - een van de weinige taxi dames in Argentinie, she rocked - niet meer wist waar ze ons naar toe moest brengen, besprong ons weer even de gedachte dat we met onze keuze voor dit idyllische B&B weer flink eigenwijs waren geweest. Waarom luisteren wij ook nooit naar tips van andere mensen en nemen we ook niet gewoon die crappy Hostelling INternational variant in het centrum van Salta. Maar eenmaal aangekomen was het toch best heaven on Cerillos earth. De B&B werd gerund door een Argentijnse dame en haar Britse man en we hadden een TE FIJNE kamer met aparte bedden (ja Breg en ik liggen al weken intiem in crappy tweepersoonsbedjes, wat privacy kan geen kwaad), bizar zachte lakens en kussen met fijne ruitprints (totale non-informatie, maar voor ons was het echt even een bare essential), eigen kraakheldere badkamer, een tuim met zwembad, een te cute zoontje genaamd Callisto - het beeld van in wasbakken piesende vieze kinderen verdween weer - en last but not least een vette kanariepiet in kooi, named Pipi...wat wil een mens nog meer. Er stond ons maar 1 ding voor ogen, urenlang douchen. De slaapkleding van de bewuste zompige dorm kelder stonk zelfs naar die mannendorm van daarvoor, dus dat werd hop in een vuilniszak gegooid. Never again!!!
Vervolgens het dorpje Cerillos in. Dat was wel weer een hele belevenis, vooral voor de bewoners van Cerillos, want daar kwam echt letterlijk NOOIT een toerist. Ik kan me zo voorstellen dat het zoiets is als er twee punkers de dorpstraat van Staphorst binnenlopen of twee Marokkanen de hoofdstraat op Ameland (ik meen mij te herinneren dat Ameland het grootste aantal Wilders stemmers had ;P). Er reden nog net geen vrachtwagens de berm in. We vonden dat al een highlight genoeg voor deze slopende dag en rondden de dag af met een boek, een heerlijk Argentijnse boerderij en een denkbeeldig waterballongevecht met Callisto. Wijn uit de regio erbij en zzzzz....
Na verdiend te hebben uitgeslapen stapten we dag 2 dapper de lokale bus in, wederom een bijzondere gebeurtenis. Maar het heeft toch ontzettend veel charme om de dorpsgek op te halen voor zijn huis en tussen (over ons) roddelende oude Argentijnse omaatjes in bloemetjesjurken in de bus te zitten. De bus nam ons in een half uur mee naar Salta. Het dorp Cerillos is nog best idyllisch op zijn eigen manier, maar de outskirts van Salta waar we met deze bus ook doorheen moesten, waren niet best. Weg idylle, hallo deprimerende grijze blokkendozen (lees; huizen) en milieuvervuilende industrie. Het centrum van Salta is daarentegen wel erg charmant. Salta heeft een oud koloniaal centrum en zoals elke zich zelf respecterende Zuid-Amerikaanse stad veel pleinen (in het noorden van Argentinie standaard allemaal met de naam ´Plaza 9 Julio´, de dag dat het noorden in navolging van buenos aires werd bevrijd) en parken. Aan het Plaza de Independencia sierde een fijne suikerspin kathedraal - hij was daadwerkelijk roze - en een enorm stadhuis. We gunden onszelf een natuurlijk te duur terrasje aan dit plein en kwamen nog aan de praat met een Nederlands stel uit Utrecht. Leuk, maar we kregen wederom een reality check met onze naiviteit tijdens het reizen. Zij waren op klaarlichte dag beroofd in Mendoza en ratelden in rap tempo - en ook nog eens met Doetinchems accent, daar kwam ze oorspronkelijk vandaan - allemaal nare ´ik ben backpacker en wordt continu beroofd´ verhalen op. Mmmm...echt bang werden we er niet van, maar misschien toch maar iets minder die camera en portemonnees laten slingeren, leek nuttig. Al wandelend over de plaza werd Breg nog gregrepen door een Britse toeriste die haar tatoeage op de foto wilde nemen zodat ze ´m thuis door haar tattoo man kon laten kopieren en zagen we door alle nare verhalen opeens overal boemannen die ons potentieel wilden beroven. ´Heb jij de camera,..., nee die had jij toch, ..., ja maar jij had die toch net voor die kathdraal, ja maar toen nam jij mij toch op de foto...´ Mmm...een lesje in oplettendheid kan wellicht toch echt geen kwaad. We bezochten verder op 1 dag alle toeristische highlights van Salta - zijn er niet bijster veel dus was een peuleschil - en gingen dus onder andere met een kabelbaan naar een berg met view over Salta. Het wachten tot we in het bakje mochten stappen aan de hand van een 80 jarige Melkertbaan opa die de kabelbaan bestuurde, duurde zo´n beetje langer dan het zitten in de kabelbaan zelf, maar ach..manana manana...In het bloedverziekend hete bakje werden we verblijd met een muziekje van het niveau Eye of the Tiger (???) en een heroisch klinkende meneer die op repeat door de luidsprekers schalde ´Salta preserves history and traditions´. YEAH...we stijgen al rockend omhoog - ik pak nog net mijn luchtgitaar er niet bij, swingen de pan uit in dat bakje om vervolgens.....weh weh...een Salta in de wolken te kunnen zien. Mmmm... De view over de stad was ook niet bijster spannend, behalve dat we een fijn recht toe recht aan grid in het stratenpatroon ontdekten en het groeipatroon van de lelijke outskirts van de stad konden analyseren. Maar goed....kabelbaan salta, check! ´s Avonds werden we door onze Argentijnse B&B dame Salta ingestuurd - in het pikkedonker in een local bus door outskirts, YES - voor een carnavals corso. Klonk goed. Eerst een hapje gegeten in een te corny restaurant waar het eten overigens voor het eerst sinds lange tijd weer eens goed was. Voor 15 pesos kregen we er een show met folkloristische dans bij. Het klonk wat cheesy, maar zelfs de lonely planet - of dat wat zegt is een tweede - raadde het aan en we werden ook fijn met onze tafel zo´n beetje OP het podium geplaceerd. De show was eerlijk gezegd best leuk om te zien. Koppeltjes dansten heel de avond in traditionele kledij, vooral de mannen waren meer dan ´fierce´ en staarden en stampten woest in gaucho outfits en versierden ter plekke hun danspartners op het podium. Passie is echt the middle name van die Argentijnen, zucht! Het hele restaurant begon uit volle borst mee te zingen, wat mij toch wel deed vermoeden dat we hier in een soort smartlappen cafe zaten niveautje marco borsato of andre hazes (dat laatste is tegenwoordig natuurlijk dan wel weer verantwoord). Ik ontcijferde met mijn beste Spaans teksten als ´Op de grond ligt een vertrapte roos´ (symboliek waar je u tegen zegt), ´mijn hart slaat alleen voor jou´ (vrij lastige eigenschap lijkt me) en ´je doet een vuur in mijn buik ontbranden´ (dat is nog best zen, serieeeeuus, mijn yogadocent had het ooit over een vuur in je lendenen ontketenen). Daarna gingen we radeloos op zoek - kriskras door die stad - naar een carnavals corso. We vroegen allerlei mensen waar dat corso dan moest zijn, maar we werden vreemd aangekeken. Een man van de toeristen politie wist dat er ergens in de salta ghetto´s (ok, nu overdrijf ik) een corso was, maar of wij ons wel helemaal lekker voelden om daar heen te gaan. Mmm..aangezien we inmiddels zo werden attacked door muggen - onze benen hadden inmiddels print polkadot - besloten we maar lekker burgerlijk dat heerlijke bedje weer in te duiken. Party animals als we zijn (we ARE getting old).
De dag daarna werden we fijn om 08.00 uur opgepikt door onze tourguide Paolo (20 en te schattig omdat hij uberbezorgd om lettelijk alles was) om de Valle Calchaquies in te rijden. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want door de vele regen die er ´s nachts was gevallen waren de bergpieken waar we door heen moesten rijden om in die vallei te komen, zwaar verregend met als resultaat bizarre land slides en hele rivieren aan water die van de bergen over de wegen stroomden. De bergen zelf waren op ongeveer 3200 meter hoogte en dikke wolken hingen in die bergpassen. Resultaat; een view van letterlijk 1 meter. We reden letterlijk een paar uur door die wolk. Saai en bovendien ook redelijk gevaarlijk. Om de kilometer stonden we in een klein filetje om onder woeste gebaren van een wegwerker door een kolkende rivier (ok..ik was op dat moment vrij angstig, dus het kolken is misschien wat aangedikt) die over de weg heen stroomde te rijden. Fijn dat je dan op rechs of links een afgrond van 2000 meter ziet. Na de bergpieken te hebben overleefd kwamen we in de Valle Chalchaquies en dit was een bizar surrealistische vallei met grote rotsformaties, zand, zand en nog eens zand en echt duizenden cactussen. Wat een desolate vlakte, en dan af en toe een huis, mijn god...echt totale afzondering hier. We mochten van onze Paolo een paar minuten onze kooi (lees minibus) uit om met cactussen te knuffelen. Ondanks het hoge niveau aan grijstinten was het toch wel echt prachtig en zowaar kwam de zon tevoorschijn! YES! Als malloten gingen bij ons ook die leggings en lange mouwen uit. We kwamen uiteindelijk aan in het bergdorpje Cachi, eveneens op 3200 meter. Het was inmiddels bloedheet - we loved it - en de lunch stond op het programma. In tegenstelling tot onze gids en medetoeristen die allemaal voor de schaduw kozen, en we installeerden ons pal in de zon en bestelden maar vast een copa de vino blanco. Ole! De gids kwam ons nog waarschuwen voor de killing UV straling hier, of we echt niet even binnen kwamen zitten. Eigenwijs bleven wij natuurlijk zitten met onze barbecue steaks inmiddels voor ons neus. Om vervolgens na een uur te concluderen dat mijn hoofd niveau tomaat had bereikt en Bregje declameerde dat ze nu al dronken was (mmm..meenden wij ons niet te herinneren dat onze chauffeur had gezegd dat je op grote hoogte tranquilo moest zijn met de alcohol). Eigenwijs...again! Om de beschonkenheid uit de benen te lopen, wandelden we door Cachi dat enorm schattig was, maar uit niet heel veel meer bestond dan een kerk, begraafplaats, een ijscowinkel en drie schapen. Bregjes plattelandsidylle die in haar hoofd was genesteld sinds ze met varkentjes, kippetjes en woeste argentijn op paard in Bariloche was, werd toch lichtelijk bijgesteld. Platteland betekende hier toch vooral dat je leefde in totale isolatie in een adobe hut en je vooral spannende gesprekken met een lama moest voeren. Minderrrrr...De alcohol in Bregjes benen had wel 1 voordeel. Bregje - normaal besluiteloosheid ten top bij haar toeristische aankopen - kocht in minder dan een minuut een zilveren armband waarvan ze inmiddels al betwijfelt of ze ´m wel waardeert en zilveren lepel om groene thee door te drinken. Duidelijk geef ik haar voortaan voor elke shopping middag een stevige borrel. Na onze tipsy afternoon in Cachi werden we teruggereden door wederom die ellendige bergpassen en land slide files - dat duurde echt UREN pffff - om vervolgens de bustickets naar Bolivia te boeken in Salta. Op naar Bolivia!
Voor foto´s van onze dagen in Cerillos:
http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157625977780515/
Ha meiden,
BeantwoordenVerwijderenWeblog eindelijk gevonden! Ik ben vandaag vrij, dus ga eens even lekker lezen ;-) Geniet volop en have fun!
xxx Karin
ps. Breg, niet al mijn mailtjes komen aan op jouw bregje+geboortedatum-account... Issie soms vol? xxx