Soms heb je van die steden, daar klikt het gewoon niet mee. Je krijgt de vibe niet te pakken, je ontmoet net geen leuke mensen of - zoals in ons geval - woont er in een shithole, wordt opgelicht en loopt een fijne voedselvergifting op. Ik begrijp dat dit nadere uitleg vraagt, bij deze.
Na een werkelijk verschrikkelijke busrit - het besluit een ticket te boeken voor de laagste prijsklasse bus was duidelijk geen beste, er zijn dingen waar je dus NIET op moet bezuinigen - waarin we letterlijk 24 uur lang kaarsrecht en in het afval van onze voorgangers zaten, kwamen we volledig geradbraakt aan in Mendoza. Onze homemade pastasalade in een uit het vorige hostel gestolen tupperware bak was werkelijk waar de highlight van het etmaal. En 24 uur zonder stop voor toilettage - meneer mag ik alstublief even naar deze busterminal om te plassen, NO! YA VAMOS, deze argentijn had duidelijk geen zwak voor blond - is gewoon mensonterend. Als absolute klap op de vuurpijl was mijn eerste ontmoeting met Mendoza: een mevrouw die haar zoontje naast me in het toilettenblok laat plassen in de wasbak terwijl er achter haar een rij toiletten vrij is. GOOR, dag dag kinderwens. Ok, ok, ignore ignore, we zijn tenslotte in de fijne wijnstreek Mendoza. In de taxi naar ons netjes vantevoren gereserveerde hostel. Bij aankomst krijgen we echter te horen dat - ai ai ai - het hostel overbooked is. NEIN! Maar de eigenaar had nog wel een ´vriendje´ (van die zinnetjes die je hier toch verdacht veel hoort) met een prachtig aparthostel waar we een nog mooiere kamer konden krijgen voor dezelfde prijs. Midden in het centrum. Dubieus natuurlijk, maar voor we het wisten stond er al een jeep met dikke argentijn voor de deur en werden onze backpacks tegen ons zin in ingeladen. Weinig keus dus. Eenmaal bij dat aparthostel aangekomen, oh my god, zakte de moed ons in de schoenen. Wat een dikke depressie dat aparthostel. Maar na zo´n busreis ben je gewoon volledig murw geslagen en laat je je nogal makkelijk om de tuin leiden. Het aparthostel en de kamers waren letterlijk van niveau ´Oostblok depressie´, een gemiddelde portiekwoning in Rotterdam-Zuid heeft nog meer sfeer dan deze kamers. ´s Middags besloten we daarom maar Mendoza in te gaan op zoek naar een nieuw hostel, van beton en stalen luiken voor de ramen wordt niemand namelijk vrolijk en geraak je al helemaal niet in de stemming om aan Argentijnse wijntjes te sippen. Bleek elk hostel in Mendoza zo´n beetje vol te zitten. Resultaat na een middag in 35 graden hostels zoeken: een wederom stalen stapelbed in een 12persoons dorm waarvan 10 kerels en wij (oei) in een soort zompige kelder onder een bar. Het hostel zelf had gelukkig wel een tuin, ruime woonkamer en zwembad, dus we gingen toch maar voor die 12p dorm. Een ware 12 persoons dorm ontmaagding, mijn god wat een ramp. Om de dorm ellende te ontvluchten zijn we ´s middags in Mendoza in een fijn park gaan zitten en bestelden gewoon 1,5 liter bier (typisch. bier in wijnstad mendoza), we don´t give a shit, at least we are not in that shithole (thanks australian people, dat woord dekt gewoon zo goed de lading). Highlight van de dag, ´s avonds belandden we op een hilarisch muziekfestival in een groot park. Eerst mooie electrotango, maar daarna startte een missverkiezing met ´misses´ van alle dorpen in Mendoza regio. Compleet met tiara en ´I´d like to save all homeless children´, ´I want more nature´ en ´I hate violence´-achtige quotes. Fantastisch! Elke miss-presentatie werd bovendien afgesloten met een optreden met de lokale muziek en dans. Pure folklore met cowboys en boerinnetjes, meesterlijk. Onder het genot van een vaso wijn - na gevraagd te hebben of ze ook iets anders hadden dan hele flessen wijn, kregen we spontaan een pul wijn a 600 cc - bekeken we lekker tipsy heel de avond mannen in cowboypakken en poncho-achtige gewaden die ubermannelijk al dansend vrouwen met geruite boerinnenhoofddoekjes schaakten. Heerlijk.
Na a hell of a night met 10 stinkende mannen in de bewuste zompige kelder stapten we de dag erna op de fiets voor een wijntour door de Maipu wijnregio. Minpuntje was dat ik fijn geveld werd door wazige buik- en maagklachten. Ideaal, wijnproeven terwijl je last heb van je maag. Maar goed, paar zakjes ORS naar binnengewerkt en gaan op die fiets. Niets zal mij die gedroomde wijntjes ontnemen. We ontmoetten een heel leuk stel (Colombiaanse dame en Australische heer) waarmee we de wijngaarden doorkruisten. Met een temperatuurtje van 35 graden best een pittige opgave, bovendien was de helft van de hoofdweg die door de wijngaarden slingerde, opgebroken. Resultaat, al shakend fietsten we door grote gaten in het wegdek - een cellulitus treatment is er niets bij - en weren om de zoveel meter nagezwaaid en geroepen door minder sexy wegwerkers. Flirten is hier sowieso een bizar ding. Er wordt hier bizar veel en vooral heel grof geflirt. Een opmerking als ´schatje, wij gaan nu met elkaar naar bed´ is hier een compliment en allerminst een belediging (???) Het schijnt dat de Argentijnse dames dat zelfs fijn vinden om te horen, mmm..cultuurverschilletje, bij mij gaan mijn haren toch echt overeind staan als ik een tandeloze wegwerker met 1 hersencel zoiets naar me hoor slingeren als ik woest zwetend door gaten in het wegdek aan het ploeteren ben. We ondernamen eerst nog een dappere poging om samen op een tandem te gaan, maar na al binnen tien minuten tijd voor levensbedreigende situaties te hebben gezorgd - ´links, nee ik ga rechts, trap niet zo hard, ik trap niet, je moet wel meeremmen, ja maar ik rem´... besloten we terug te gaan naar de rental en die tandem in te ruilen voor normale fietsen. We zitten al 3 maanden op elkaars lip, die tandem was even te veel van het goede ;) Totally uitgeput - met een vochttekort op zo´n brakkige fiets door de wijngaarden is geen beste - kwamen we aan bij een wijngaard van Italiaanse eigenaren, de familie Di Tomasso. Tegen de wijngaard aan lag een fantastisch idyllisch terras met ligstoelen, Italiaans brood en olijfolie, broodjes en salade en natuurlijk superlekkere wijntjes. Alle Mendoza ellende viel van ons af, languit in die stoelen en ontspannen. Wat wil je nog meer. Daarna volgde bij dezelfde familie een wijnproeverij en tour door de wijnkelders. Mmmm...van cabernet sauvignons tot malbecs tot dessertwijn, we tasted it all :) Toch enigszins zwabberend over een weg met vrachtwagens en auto´s die met 120 km per uur langs ons scheurden, op naar de volgende wijngaard. Deze keer een hypermoderne variant, midden in een wijngaard was een soort modernistische blokkendoos neergeplempt. Minder charming en authentiek, maar eerlijk is eerlijk, ook weer zalige wijntjes. Na een heerlijke rosado zaten wij letterlijk aan die stoelen op dat dakterras in de wijngaard vastgeplakt en moesten we nog het hele eind terug naar de fietsrental. Maar goed, met een paar wijntjes op, is zelfs de file - denk: grote stinkende vrachtwagens in een rij en twee blondjes in minirokjes op een mountainbike ertussen - nog een mooie ervaring. Maar al die wijntjes doen een uitdroging en maagproblemen natuurlijk helemaal geen goed, dus ´s avonds stortte ik helaas helemaal in. Wat een dikke ellende en toen was ook het hostel nog eens stampesvol geboekt en konden de schoonmaakdames letterlijk die stinkende mannen niet meer aan en veranderde onze shit hole letterlijk in een shit hole (oh my god, you don´t wanna know). Niet echt ok als je zelf kotsend boven die shithole wc´s moet hangen. Op zo´n moment vraag je je echt hardop af waarom je ook al weer had besloten te gaan backpacken, wat een dikke ellende. Je kan nergens heen, moet alles delen met andere mensen en voelt je echt zwaar beroerd tussen partyende backpackers...pffff...De vraag ´Where are you from?´ kan je letterlijk niet meer aan. GRRRR...not from this shit hole, dude! Oordoppen in, oogmasker op, slaappil in je mik en poging tot slapen in die dorm.
De volgende ochtend was het echter nog steeds dikke ellende en besloot Bregje dat een dokter toch echt op zijn plaats was. In tegenstelling tot dokters die ik in Marokko, Costa Rica, Nicaragua and wherever heb gezien - ja ik spaar buitenlandse dokters - heb ik dit keer maar niet eigenwijs gedaan en mijzelf alles laten ondergaan. Conclusie, voedselvergifting...OOWWW..niet fijn. Net hebben we weer spannende medicijnen opgehaald in een apotheek met Spaanse bijlage, interesante!!! (toch maar even googlen aangezien ik in Marokko met uitdrogingsverschijnselen met een antidpressivum ben platgespoten, de kenners herinneren het zich nog wel). So far onze fijne ervaringen met Mendoza, vanavond rijden we 22 uur in een luxe bus - dat overkomt ons geen tweede keer - naar de stad Salta. Uit pure ellende - ja we nemen onszelf erg serieus - hebben we daar een heerlijke Bed and Breakfast net buiten de stad gehuurd bij een Brits stel. Boerderij, zwembad, grote, zachte bedden...It must be heaven. Op doktersadvies blijven we daar tot ik beter ben, want daarna staat Bolivia op de planning, niet per se een land waar je met voedselvergiftiging doorheen wil reizen. Wat jullie met deze misere blog moeten, helemaal niets...Snel weer vergeten. Maar misschien biedt het troost na al die uberfantastische verhalen - ik heb al aardig wat mailtjes met als subject ´jaloerssss´gehad - backpacken is not all glitter and glamour, ´dat is duidelijk!
De volgende ochtend was het echter nog steeds dikke ellende en besloot Bregje dat een dokter toch echt op zijn plaats was. In tegenstelling tot dokters die ik in Marokko, Costa Rica, Nicaragua and wherever heb gezien - ja ik spaar buitenlandse dokters - heb ik dit keer maar niet eigenwijs gedaan en mijzelf alles laten ondergaan. Conclusie, voedselvergifting...OOWWW..niet fijn. Net hebben we weer spannende medicijnen opgehaald in een apotheek met Spaanse bijlage, interesante!!! (toch maar even googlen aangezien ik in Marokko met uitdrogingsverschijnselen met een antidpressivum ben platgespoten, de kenners herinneren het zich nog wel). So far onze fijne ervaringen met Mendoza, vanavond rijden we 22 uur in een luxe bus - dat overkomt ons geen tweede keer - naar de stad Salta. Uit pure ellende - ja we nemen onszelf erg serieus - hebben we daar een heerlijke Bed and Breakfast net buiten de stad gehuurd bij een Brits stel. Boerderij, zwembad, grote, zachte bedden...It must be heaven. Op doktersadvies blijven we daar tot ik beter ben, want daarna staat Bolivia op de planning, niet per se een land waar je met voedselvergiftiging doorheen wil reizen. Wat jullie met deze misere blog moeten, helemaal niets...Snel weer vergeten. Maar misschien biedt het troost na al die uberfantastische verhalen - ik heb al aardig wat mailtjes met als subject ´jaloerssss´gehad - backpacken is not all glitter and glamour, ´dat is duidelijk!
Bekijk hier de foto´s van Mendoza, als jullie nog zin hebben ;) :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten