Lieve allemaal!
Hoe zwaar is ons leven. We ruilen wereldstad Rio de Janeiro gewoon even voor wereldstad nummer 2, Buenos Aires. Met een piepje te dure vliegtickets landen we na een paar uurtjes in Buenos Aires. Shit, wolken en regen, niet per se wat we in gedachten hadden. Maar goed we zijn uberhaupt safe and sound en dat laatste is zeker bijzonder gezien er een stewardess bij aanvang van de vlucht met een uit de kluiten gewassen deodorantspray en knijper op de neus door het middenpad van het vliegtuig liep en de piloot daarbij fijntjes door de luidsprekers galmde dat deze spray schadelijk is voor de gezondheid, maar dat ze dit verplicht zijn volgens de World Health Orgnanization te melden aan de passagiers. Eeeeehhh...weird, ook niet meer echt een weg terug als je al ingegespt als een rollade in je gol AKA ryan air quality bloemetjesbehang vliegtuig met mensonterende beenruimte zit.
We hebben hier de afgelopen dagen in de wijk San Telmo gezeten. Een wat meer authentiekere wijk van Buenos Aires, waar het barst van de leuke cafeetjes en tangobarren. De websitebeschrijving van ons hostel was ´hippie sfeer´ en daar was dan ook niets aan gelogen. Wander en ik vallen nogal uit de toon, Bregjes geschoren driehoek en rasta is hier allang geen hardcore meer. De sfeer is zo - I wanna be a hippy - dat mijn haar hier spontaan in rasta springt. Het hostel blijkt een flinke hoeveelheid vaste bewoners te hebben die elkaar al jaren kennen en vooral uitblinken in interessante haarcoupes, etherische muziekjes opzetten, wiet roken en ons als een soort aliens from outer space aanstaren. Tja je haar fohnen (ja jongens, ik heb ´m weer meegenomen) is ook niet back to nature natuurlijk. Onze kamer is er eentje van het kaliber stalen stapelbedden en het eveneens stokoude en zo wat rechtopstaande douchegordijn heeft afbeeldingen waar de kama sutra niets bij is (serieus, bizarre technieken, ik ben tot nieuwe inzichten gekomen). De wijk San Telmo zelf is echt fantastisch leuk. Een beetje vergelijkbaar met Rotterdam Noord. De ene straat vraag je je af waarom je in godsnaam in deze wijk zit en de andere straat is weer superrrr met onwijs mooie oude gebouwen en leuke cafeetjes en wijnbarretjes. Die cafeetjes en wijnbarretjes zijn dan ook onze main activiteit geworden hier. Ai ai ai...van tapas naar wijn naar bier naar wijn naar steak. De dinero.s vliegen hier letterlijk de portemonnee uit. Bregje was eerst nog geveld door een vaag virus en bleef wat achter, maar heeft zich inmiddels ook bij onze schrans- en drankmarathons aangesloten. Buenos Aires is eigenlijk - zeker in vergelijking met Rio - een hele behapbare stad om in een paar dagen te bezichtigen. Het centrum met aansluitende wijken hebben wij eigenlijk in 3 dagen allemaal te voet gedaan. Ok, we hebben er een paar blaren aan overgehouden, maar we hebben er ook flink wat argentijnse wijncalorietjes weer afgelopen. De eerste dag hebben we vooral in San Telmo doorgebracht en de dagen erna de meer centrale wijken Centro, Congreso en Retiro bezocht. Het officiele centrum is zoals in vele grote steden wat minder interessant. Veel blokkendozen, veel schreeuwerige proppers voor tangoshows en een dozijn burger kings en macdonalds. Maar alles om het centrum heen is heerlijk en vooral heel Europees. Na een uitgebreide lunch in de wijk Retiro bezochten we het beroemde cementario de ricoleta. Echt bizar...een hele ´stad´ bestaande uit metershoge sarcofagen, kapellen en graftombes. Compleet met barokke engelen die ter aarde storten, marmeren heiligen met betraande wangen en militair eervertoon. Zelf vond ik het wat luguber om hier te zijn. Toeristen nemen achter elkaar foto´s van die grafkapellen en sommige deuren van tombes stonden gewoon open en dan keek je in meters diepe schachten vol lijkkisten. Soms rook je - of was het psychisch - ook wat dubieuze geuren en vonden we interessante ontluchtingsapparaten op kapellen. Door de iets te uitgebreide lunch liep Wander na zijn paar biertjes ook half beschonken over die begraafplaats en stond bij elke tombe weer vol verbazing te roepen hoeveel kisten er wel niet in lagen en hoe bizar slecht onderhouden al die tombes waren. `Nee Wander, die deur van die graftombe hoeft niet per se open.` Het was ook wel een beetje weird om te zien hoe hordes amerikaanse toeristen met camera´s met megatelelenzen foto´s namen van die schachten met lijkkisten (ja ja, de telelens ging letterlijk door de spijlen van die graftombes om dat vast te kunnen leggen). En dan poseren voor een kist of kapel, mmm...het had voor mij wel iets lugubers. Tegelijkertijd mega interessant om te zien hoe belangrijk deze families het vinden om iets zo tastbaars van zichzelf op aarde achter te laten. Hele praalgraven aan generaties na je achterlaten, het heeft iets moois, maar ook iets treurigs en misschien zelfs wel megalomaans...sommige graven werden ook letterlijk niet meer onderhouden (de laatste telg van het geslacht overleden, ruzie in de familie, geld verdampt na de crisis???) en dat toont dan ook wel weer heel mooi aan dat je zelfs met zo´n praalgraf niet voor eeuwig op aarde blijft. Zie de foto´s op onze flickr stream voor de begraafplaats, binnen enkele dagen plaats ik die online.
Na een bizar lange tour door de stad, kan het niet anders dat je die afsluit met steak en wijn en....tango....Op een klein pleintje ergens in San Telmo hebben we lekker heel de avond op het terras gezeten met emmers wijn (ja glazen zijn hier fijn muy grande) en tango en live muziek. Wander waagde zelfs nog een tangodansje op de dansvloer, al was de tango dame in kwestie nog niet erg impressed door zijn moves. Leven als een god in Buenos Aires, het was heerlijk. Na een aantal copas vino koppelde wander - die jongen wordt hilarisch na een paar copas - bovendien de accordeonist aan Bregje (beiden hadden weggeschoren haar, het schept een band). Vervolgens zag het hele tangogezelschap aanleiding om bij ons aan tafel te komen zittten, leuk! De conversaties na zoveel copas en met drie woorden engels sprekende accordeonisten zijn niet per se meer van het niveau ´filosofische hoogstandjes´ (of misschien toch ook wel juist heeeel filosofisch - het leven is als rode wijn....), maar wat geeft het. Als echte wing man (dat heet toch zo mannen) werd ik opgezadeld met een levensgrote gitarist met sik - dat is pas vriendschap Bregje, you owe me big time - en wander met een bejaarde cantator, maar het was zeker een mooie en memorabele avond. En na zoveel copas vind je het ook heel logisch om daarna 20 smsen naar nederland te sturen en zelfs te bellen (minderrrrr....).
Vandaag nog een bezoekje gewaagd aan de wijk La Boca. De busrit ernaar toe - de bussen hier zijn een soort opgepimpte kermisattracties - door de wijk La Boca was eigenlijk bijna spannender dan de bezienswaardigheid zelf - de straat camisita met gekleurde huisjes. In de bus werden we bijna continu aangesproken door bejaarde dametjes die ons vroegen wat we in godsnaam als toersiten in dat ´ghetto´gingen doen. Superlief, maar ik was iets te enthousiast met spaans terugspreken, resultaat: een tour door la boca met hoogbejaard commentaar. Aqui esta el hopital, muy bonito muy bonito (lees: grjis beton, Oostblok look). Maar wel geestig om zo in de bus te zitten met van die lieve mensjes. Eenmaal aangekomen bij La Camisita showde ze me nog een techniek om je tas te beschermen tegen pickpockers en we namen afscheid van onze grande dame. Maar wat een deceptie was La Camisita in La Boca. Reisde je net nog een half uur door een soort ghetto - sorry meiden maar die charme uit de IFFR film Tetro zag ik toch echt niet terug, wellicht hielp die zwart wit filter - eindigde je in een ware toeristenefteling samengeperst in drie kleine straatjes aan de haven. Ok, die golfplaten hadden leuke kleurtjes, maar die hele golfplaten waren out of reach door de hordes proppers met slogans als - you want to get drunk very fast - en houten borden waar je je hoofd doorheen moest proppen om vervolgens op het lichaam van een tangodanser te worden geplakt voor een memorabel en authentiek fotomoment. Wander werd door de meest lelijke tangodanseres van het stel gekaapt (na ons gevraagd te hebben of hij niet onze novio was) en bregje werd met een post-kater bijna claustrofobisch van al die proppers die op haar afvlogen. Het meest authentiek was geloof ik nog de prachtige bloesemboom die ik aan het einde van dei straatjes vond, maar goed..´we did La Boca´. Snel weer terug in onze vertrouwde pimp your ride bus naar onze fijne wijk San Telmo. Supermarktje in, wijntje mee naar huis en relaxen in ons ´oh so hippie hostel´....One love....! Besos...
Hoe zwaar is ons leven. We ruilen wereldstad Rio de Janeiro gewoon even voor wereldstad nummer 2, Buenos Aires. Met een piepje te dure vliegtickets landen we na een paar uurtjes in Buenos Aires. Shit, wolken en regen, niet per se wat we in gedachten hadden. Maar goed we zijn uberhaupt safe and sound en dat laatste is zeker bijzonder gezien er een stewardess bij aanvang van de vlucht met een uit de kluiten gewassen deodorantspray en knijper op de neus door het middenpad van het vliegtuig liep en de piloot daarbij fijntjes door de luidsprekers galmde dat deze spray schadelijk is voor de gezondheid, maar dat ze dit verplicht zijn volgens de World Health Orgnanization te melden aan de passagiers. Eeeeehhh...weird, ook niet meer echt een weg terug als je al ingegespt als een rollade in je gol AKA ryan air quality bloemetjesbehang vliegtuig met mensonterende beenruimte zit.
We hebben hier de afgelopen dagen in de wijk San Telmo gezeten. Een wat meer authentiekere wijk van Buenos Aires, waar het barst van de leuke cafeetjes en tangobarren. De websitebeschrijving van ons hostel was ´hippie sfeer´ en daar was dan ook niets aan gelogen. Wander en ik vallen nogal uit de toon, Bregjes geschoren driehoek en rasta is hier allang geen hardcore meer. De sfeer is zo - I wanna be a hippy - dat mijn haar hier spontaan in rasta springt. Het hostel blijkt een flinke hoeveelheid vaste bewoners te hebben die elkaar al jaren kennen en vooral uitblinken in interessante haarcoupes, etherische muziekjes opzetten, wiet roken en ons als een soort aliens from outer space aanstaren. Tja je haar fohnen (ja jongens, ik heb ´m weer meegenomen) is ook niet back to nature natuurlijk. Onze kamer is er eentje van het kaliber stalen stapelbedden en het eveneens stokoude en zo wat rechtopstaande douchegordijn heeft afbeeldingen waar de kama sutra niets bij is (serieus, bizarre technieken, ik ben tot nieuwe inzichten gekomen). De wijk San Telmo zelf is echt fantastisch leuk. Een beetje vergelijkbaar met Rotterdam Noord. De ene straat vraag je je af waarom je in godsnaam in deze wijk zit en de andere straat is weer superrrr met onwijs mooie oude gebouwen en leuke cafeetjes en wijnbarretjes. Die cafeetjes en wijnbarretjes zijn dan ook onze main activiteit geworden hier. Ai ai ai...van tapas naar wijn naar bier naar wijn naar steak. De dinero.s vliegen hier letterlijk de portemonnee uit. Bregje was eerst nog geveld door een vaag virus en bleef wat achter, maar heeft zich inmiddels ook bij onze schrans- en drankmarathons aangesloten. Buenos Aires is eigenlijk - zeker in vergelijking met Rio - een hele behapbare stad om in een paar dagen te bezichtigen. Het centrum met aansluitende wijken hebben wij eigenlijk in 3 dagen allemaal te voet gedaan. Ok, we hebben er een paar blaren aan overgehouden, maar we hebben er ook flink wat argentijnse wijncalorietjes weer afgelopen. De eerste dag hebben we vooral in San Telmo doorgebracht en de dagen erna de meer centrale wijken Centro, Congreso en Retiro bezocht. Het officiele centrum is zoals in vele grote steden wat minder interessant. Veel blokkendozen, veel schreeuwerige proppers voor tangoshows en een dozijn burger kings en macdonalds. Maar alles om het centrum heen is heerlijk en vooral heel Europees. Na een uitgebreide lunch in de wijk Retiro bezochten we het beroemde cementario de ricoleta. Echt bizar...een hele ´stad´ bestaande uit metershoge sarcofagen, kapellen en graftombes. Compleet met barokke engelen die ter aarde storten, marmeren heiligen met betraande wangen en militair eervertoon. Zelf vond ik het wat luguber om hier te zijn. Toeristen nemen achter elkaar foto´s van die grafkapellen en sommige deuren van tombes stonden gewoon open en dan keek je in meters diepe schachten vol lijkkisten. Soms rook je - of was het psychisch - ook wat dubieuze geuren en vonden we interessante ontluchtingsapparaten op kapellen. Door de iets te uitgebreide lunch liep Wander na zijn paar biertjes ook half beschonken over die begraafplaats en stond bij elke tombe weer vol verbazing te roepen hoeveel kisten er wel niet in lagen en hoe bizar slecht onderhouden al die tombes waren. `Nee Wander, die deur van die graftombe hoeft niet per se open.` Het was ook wel een beetje weird om te zien hoe hordes amerikaanse toeristen met camera´s met megatelelenzen foto´s namen van die schachten met lijkkisten (ja ja, de telelens ging letterlijk door de spijlen van die graftombes om dat vast te kunnen leggen). En dan poseren voor een kist of kapel, mmm...het had voor mij wel iets lugubers. Tegelijkertijd mega interessant om te zien hoe belangrijk deze families het vinden om iets zo tastbaars van zichzelf op aarde achter te laten. Hele praalgraven aan generaties na je achterlaten, het heeft iets moois, maar ook iets treurigs en misschien zelfs wel megalomaans...sommige graven werden ook letterlijk niet meer onderhouden (de laatste telg van het geslacht overleden, ruzie in de familie, geld verdampt na de crisis???) en dat toont dan ook wel weer heel mooi aan dat je zelfs met zo´n praalgraf niet voor eeuwig op aarde blijft. Zie de foto´s op onze flickr stream voor de begraafplaats, binnen enkele dagen plaats ik die online.
Na een bizar lange tour door de stad, kan het niet anders dat je die afsluit met steak en wijn en....tango....Op een klein pleintje ergens in San Telmo hebben we lekker heel de avond op het terras gezeten met emmers wijn (ja glazen zijn hier fijn muy grande) en tango en live muziek. Wander waagde zelfs nog een tangodansje op de dansvloer, al was de tango dame in kwestie nog niet erg impressed door zijn moves. Leven als een god in Buenos Aires, het was heerlijk. Na een aantal copas vino koppelde wander - die jongen wordt hilarisch na een paar copas - bovendien de accordeonist aan Bregje (beiden hadden weggeschoren haar, het schept een band). Vervolgens zag het hele tangogezelschap aanleiding om bij ons aan tafel te komen zittten, leuk! De conversaties na zoveel copas en met drie woorden engels sprekende accordeonisten zijn niet per se meer van het niveau ´filosofische hoogstandjes´ (of misschien toch ook wel juist heeeel filosofisch - het leven is als rode wijn....), maar wat geeft het. Als echte wing man (dat heet toch zo mannen) werd ik opgezadeld met een levensgrote gitarist met sik - dat is pas vriendschap Bregje, you owe me big time - en wander met een bejaarde cantator, maar het was zeker een mooie en memorabele avond. En na zoveel copas vind je het ook heel logisch om daarna 20 smsen naar nederland te sturen en zelfs te bellen (minderrrrr....).
Vandaag nog een bezoekje gewaagd aan de wijk La Boca. De busrit ernaar toe - de bussen hier zijn een soort opgepimpte kermisattracties - door de wijk La Boca was eigenlijk bijna spannender dan de bezienswaardigheid zelf - de straat camisita met gekleurde huisjes. In de bus werden we bijna continu aangesproken door bejaarde dametjes die ons vroegen wat we in godsnaam als toersiten in dat ´ghetto´gingen doen. Superlief, maar ik was iets te enthousiast met spaans terugspreken, resultaat: een tour door la boca met hoogbejaard commentaar. Aqui esta el hopital, muy bonito muy bonito (lees: grjis beton, Oostblok look). Maar wel geestig om zo in de bus te zitten met van die lieve mensjes. Eenmaal aangekomen bij La Camisita showde ze me nog een techniek om je tas te beschermen tegen pickpockers en we namen afscheid van onze grande dame. Maar wat een deceptie was La Camisita in La Boca. Reisde je net nog een half uur door een soort ghetto - sorry meiden maar die charme uit de IFFR film Tetro zag ik toch echt niet terug, wellicht hielp die zwart wit filter - eindigde je in een ware toeristenefteling samengeperst in drie kleine straatjes aan de haven. Ok, die golfplaten hadden leuke kleurtjes, maar die hele golfplaten waren out of reach door de hordes proppers met slogans als - you want to get drunk very fast - en houten borden waar je je hoofd doorheen moest proppen om vervolgens op het lichaam van een tangodanser te worden geplakt voor een memorabel en authentiek fotomoment. Wander werd door de meest lelijke tangodanseres van het stel gekaapt (na ons gevraagd te hebben of hij niet onze novio was) en bregje werd met een post-kater bijna claustrofobisch van al die proppers die op haar afvlogen. Het meest authentiek was geloof ik nog de prachtige bloesemboom die ik aan het einde van dei straatjes vond, maar goed..´we did La Boca´. Snel weer terug in onze vertrouwde pimp your ride bus naar onze fijne wijk San Telmo. Supermarktje in, wijntje mee naar huis en relaxen in ons ´oh so hippie hostel´....One love....! Besos...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten