Ola guapo/as!
We hebben net 3 dagen Bariloche Argentina achter de rug. San Carlos Bariloche is een kleine stad midden in Argentinie bij de Chileense grens. Het ligt in een gebied dat bekend staat als het Lake District. De busrit vanuit Buenos Aires was wel weer killing. Vanaf het busstation van BA begon de ellende. Onze bus verscheen fijn niet op de vertrekschermen, we werden door de policia aangesproken op het feit dat we onze tassen niet in de gaten hielden - en dan niet op een vriendelijke manier -, de mannelijke bewoners van het busstation gaapten ons wederom urenlang aan en tot overmaat van ramp liep er een fijn exemplaar kakkerlak over ons tafeltje nadat ik net aan dat zelfde tafeltje een broodje kaas had genuttigd (serieus). These animals are hunting me, ik meen het. Eenmaal in de bus viel het comfort van onze 'cama' niet tegen, maar de servicios waren bepaald niet van het niveau viersterren hotel. Voor ons neus hing een televisie waarop twee uur lang een video werd afgespeeld met 'The best of 80's - The Party'. Nu kan ik best een goede depeche mode of madonna waarderen, maar na urenlang corny balletpakjes, roze lippenstift en stijve permanentjes ben je dat toch echt wel zat. Na de achtste keer ´She´s a maniac´, normaal een nummer waar ik met een paar borreltjes in Vibes op uit mijn plaatje kan gaan, werden we letterlijk A MANIAC. Gelukkig werden onze gebeden verhoord, want we kregen vervolgens - in het spaans dat wel - een marathon van films met acteur Robert Pattinson. Never heard of the guy before en zeker nog niet aan de beurt voor een oscar, maar wat een god en wat zalig zo vier uur lang. Samen met Robert, een dioxinekip als maaltijd en de free whiskey en champagne overleefden we onze 22 uur en kwamen we aan in San Carlos Bariloche.
Eerste indruk - totale deceptie. Wat een lelijkheid bij elkaar. In een soort 'Zwitserland chique' zijn hier allemaal hostels en hotels uit de grond gestampt die ogen als een chalet van een good old ravensburg puzzel. Rode geraniums, aangeharkte tuintjes, blokhutten met kaasfondues en niet te vergeten European style tuinkabouters in de tuin. Gelukkig lag ons hostel net buiten het centrum in een buurt voor de rijken der Argentijnse aarde. Pure jetset maar met tuinkabouters, dat dan weer wel. Ons hostel bleek wederom een fijn spiritueel verantwoord hippiehostel te zijn. Rasta achter de balie, boedhistische matten aan de muren en veel foto´s van bob marley en jimmi hendrix aan de muur. Onze private room bleek zijn naam waar te maken, errug private en intiem. De kamer besloeg nog geen 8 m2 en ik kan je zeggen dat er dan absoluut GEEN sprake meer van privacy is als je bij elke tas die je oppakt met je achterwerk in het gezicht van je reispartner draait en bij elke draai in je bed een te intiem moment in bed beleeft. Krap dus!!! Maar goed, the little Switzerland feeling maakte veel goed. Ons hostel zat in een te cute groen blokhutje met puntdak met lake view, bizar mooi! We namen de zen-spirit dus wederom voor lief.
Bariloche zelf hebben we op het verplichte pinnen - het geld blijft hier uit de portemonnee vliegen, AU - na, maar zoveel mogelijk achter ons gelaten en we hebben onze dagen gevuld met het bezichtigen van de PRACHTIGE omgeving hier. Een met de natuur zijn krijgt hier pas echt een invulling. De acht bizar mooie meren, de vreselijk mooie pijnboombossen, de bergen, de gletsjers....Maxima girl, you rock (onze princesa heeft hier met manlief een mooi stukje land en dat kunnen wij nu een stuk beter begrijpen). Ik wist niet dat het ik in me had, maar bij deze naturaleza krijg je echt bijna tranen in de ogen. Het water in de meren varieert hier van groen tot glimmend grijs tot azuurblauw, overal vind je velden vol met gekleurde bloemen en de bossen zijn hier gewoon 'machtig' (beetje corny woord, maar waar!).
De eerste echte dag besloten we de natuur per raft te ervaren. Na een busrit van een paar uurtjes arriveerden we bij het vertrekpunt van de rafting. Een wederom ravensburger proof plaatje: een houten boerderijtje omgeven door bloemenvelden waar te cute varkentjes, kalfjes, kippen en kittens vrij rondliepen en er een tafel met geruit kleedje onder een pruimenboom stond te wachten met ons ontbijt. En als kers op de taart: loopt er zo'n goddelijk Argentijns exemplaar in traditioneel pekske op een supermooi paard het erf op. Bregje was voor een paar minuten even in de zevende hemel en besloot zich voorgoed met man op paard in deze sprookjeswereld te vestigen. Ook ik - nooit echt het plattelandstype geweest - kon niet ontkennen dat bij zo'n sprookjesomgeving je even de gedachte bespringt om je als campesina te vestigen in Argentinie. Gelukkig pieste er een kitten op mijn sweater, kwam er uit het kippenhok een lucht waarmee je heel Rotterdam kan platleggen en bleek de eigenaar van de boerderij een tandeloze Argentijnse anciano te zijn, zodat ik in ieder geval back to reality kwam, Bregje bleef nog wat langer in dit gedroomde paradijsje op aarde. Na het ontbijt werden we door woeste ´back to nature argentijnen´ geinstrueerd over onze rafting. Haute couture was included, altijd al gedacht dat wetsuits, waterschoenen, helmpjes en reddingsvesten mij minder goed zouden doen afsteken. Weg flirtage met woeste Argentijnse adventure sports boys (nou ja bregje was vooral lekker bezig) en 'hallo' plompe en seksloze logge lichamen. Al kon het onze tandeloze bejaarde campesino niets schelen, hij werd wel blij toen hij zijn badkamer binnenliep en tegen een set blonde dames in bikini - worstelend met de wet suit dat dan weer wel - aantrof. Desculpa, of we even ergens anders moesten omkleden. 'No no no, no problema, bienvenidos', aldus de man. Bij de instructie van de raft was ik natuuuurlijk weer de sjaak om als 'model' te fungeren en werd ik voor het oog van zowel camera als groep rafters in meerdere fictieve reddingsacties aan mijn helm en zwemvest de boot ingetrokken om op zijn kop en met helm scheef in een raft te belanden. De usual heldhaftige praat kwam ook weer voorbij. Horrorverhalen waarin rafters in whirlpools, water balls (?) en rapids muy peligrosos terecht kwamen en de benodigde heroische reddingstactieken werden ons ingepeperd. Bregjes gezicht veranderde langzaam van rood (sexy adventure sports guys) naar groen (mijn god, ik word misselijk ) tot lijkwit (ik wil echt niet meer), maar er was geen weg meer terug. De rapids waren van level 3 en level 4 en vooral de level 4 rapids waren serieus pittig. Na een rapid was ik gelijk aan de beurt en besloot de Rio Manson te verblijden met een duik, oi oi oi..waar is waterproof mascara als je het nodig hebt. En dan de sexy omhoog hijs truc, altijd fijn om aan je zwemvest in het kruis van je mederafter te worden gehesen. Maar mijn duik bleek achteraf niets bij Bregjes nearly death ervaring. In een van de zwaarste rapids werd het arme schaap wild de rapid ingeslingerd en doodsangst was van haar hoofd af te lezen. Als een lappenpop schoot ze door die rapid, maar werd ze gelukkig een paar meter verderop door en woeste adventure guy in kayak gered. 'Kick kick' riep hij, want Bregje trok uit pure angst die volledig kayak onder water en het was de bedoeling dat ze zou meezwemmen met de kayak. Maar blinde paniek maakte haar tot een aangespoelde walrus en met het laatste beetje kracht klemde ze zich aan de kayak vast. Onze raft instructor stond klaar om ook zijn heldhaftige tricks voor de dag te brengen en stond al met een lasso (serieus) klaar om haar binnen te halen, maar geen haar op bregjes hoofd die er aan dacht om die kayak los te laten. Resultaat, na vijftien minuten weer terug in de raft met 1 uitdrukking op haar gezicht: IK WIL NIET MEER. Maar goed, natuurlijk geen weg meer terug, dus weerstonden we de 8 rapids in de 2,5 uur die volgden. En dan die gids, die na elke rapid besloot dat het wel leuk was om NOG een keer terug te gaan in die ´water ball´ of ´whirlpool´, ´just for fun´. AARGH. Het laatste stuk met rapids mochten we bovendien zwemmend ervaren, bizar mooi in die canyons rondom de Rio Manson. Minpuntje is dat sexy Argentijnse adventure guys ook denken je heel 'adventure-like' te moeten versieren (uberhaupt roemenswaardig dat ze je uberhaupt nog willen versieren met helmpjes en wet suits) door je continu kopje onder te duwen met de tekst 'you are in a whirlpool, you are in a whirlpool'. GAST! De omgeving waarin de raft eindigde, maakte echter alles goed. Bizar hoge bergpieken, de prachtige rio manson en kilometers ver alleen maar bossen. Het eindpunt was tevens in Chili, hadden we ook nog een beetje Chili meegepikt. Deze fantastische dag werd afgesloten met een bizar goede Argentijnse barbeque met de bekene wijntjes en biefstukjes, we just love Argentine farm-adventure life!
Ook de dag erna zijn we diehard de natuur in gegaan. Een busje met de meeste leipe argentijnen en een koreaan - tijdens de tour was hij of aan het slapen of aan het gamen op zijn iphone of plaatjes van koreaanse dames aan het bekijken ? - bracht ons tot diep in het national park Nahuel Hapi. Wederom adembenemende plaatjes. We bezochten onder andere de Tronador, een 3500 meter hoge piek met een gletsjer. Alles wat we daar zagen was bizar mooi. Ik val in herhaling, maar zie de foto´s op de Flickr Stream in de map Bariloche om ons Argentijnse Canada momentje te delen. Onze chauffeur die ons van plek naar plek bracht was een afstammeling van de Mapuche en wist bizar veel te vertellen over de geschiedenis en de bomen en planten in het park. Sta je ergens in een veld vol kamillebloemen, komt onze lieve Mapuche meneer met verse bosbessen en aardbeitjes aan...NEIN, paradise is actually here on earth! Zoals in alle landen in Midden- en Zuid-Amerika waar ik ben geweest weer niet de meest chique geschiedenis. Het is bizar hoe de indianen in al deze landen zijn uitgemoord, verdrongen of tot de armste klassen van de samenleving behoren. Wel weer even een back to earth moment. Onze chauffeur was natuurlijk weer dol op zijn blonde dames in de bus en ratelde hele verhalen in het Spaans af over indianen vrouwen, het ontstaan van gletsjers en vruchtbare planten. Ok, mijn Spaans is aardig, maar hier heb ik toch af en toe mijn hersens over moeten kraken. Trots vertelde hij bij elke stop aan bekenden die hij onderweg tegen kwam dat hij op stap was met zijn blonde nichtjes (en dan was ik nog blij dat we t
ot nichtje werden gebombardeerd en niet tot vriendin of vrouw). Eenmaal bij de gletsjer aangekomen hoorden we waarom de berg met gletsjer ´El Tronedar´ wordt genoemd, bizar mooi om te horen hoe het ijs van de berg stort met een donderend geluid. Ok....duidelijk zo´n natuur-emo momentje als je daar staat in complete stilte, bizar schone boslucht en je hoort zo´n ijsschots vallen. In gedachten heb je al je hele salaris overgemaakt naar Greenpeace en WNF en besluit je thuis nu echt je eigen composthoop te beginnen en die laatste lampen door spaarlampen te vervangen. We sloten de dag af met een bergpiek waar allemaal watervallen vanaf kwamen en waar we even een uurtje een zenmoment hebben gepakt. Again, we just love it here!
Nu op weg naar wijnstreek Mendoza - na wederom een 20 uur durende busreis - maar check de foto´s van het raften:
Besos!
sounds familiar!! en wat leuk geschreven!
BeantwoordenVerwijderenals ik terug ben zal ik je stukjes zeker op gemak gaan lezen...want qua lengte net even iets teveel van het goede..
wij vertrekken morgen naar cusco, macchu picchu en wederom raften!
besos y suerte chicas!