Ola!!! Hier een oververhit bericht vanuit Rio de Janeiro waar de thermometer vandaag maar liefst op 41 graden stond. Van een tropisch klimaat worden wij natuurlijk altijd blij, maar na twee dagen liters zweet te hebben geproduceerd, het straatbeeld te hebben ontsierd met pluizend pannekoekhaar, aan minstens 20 bus- en tramstoeltjes te zijn vastgeplakt en te hebben uitgevonden dat zelfs oksels en tenen kunnen verbranden, ben je toch toe aan een wat milder klimaat. Maar je hoort ons verder niet klagen ;)
Gisteren bezochten we een halve dag een aantal favela´s in Rio. In principe stond het idee van een favela tour ons nogal tegen. Het voelt toch een beetje als aapjes kijken. Maar we gingen na enthousiaste verhalen toch overstag en we bezochten in een busje o.a de favela Rocinha. Mijn eerste gedachte was direct: die favela is natuurlijk al lang hartstikke safe, anders sturen ze er geen minibusjes met toeristen op af. Onze gids Axel vertelde ons fijn dat hij slechts enkele maanden hier in Rio woonde en aan het werk was (yes, experienced guide...NOT) en dat we vooral geen foto´s van mensen mochten maken, omdat dat problemen zou opleveren met de drugsdealers die in Rocinha actief waren. Want, aldus Axel, die liepen daar gewoon rond op straat, hij wist wel wie het waren en zag ze tijdens zijn tours regelmatig tussen de mensen lopen (????). Of Axel nu gewoon te vaak op repeat Cidade de Deus had bekeken of in zijn enthousiasme als kersverse guide nog te veel de standaardpromopraatjes hield, het werd ons niet duidelijk. Axel was echter helemaal in zijn element en vertelde ons zonder enige trilling in zijn stem dat we bij het betreden van de favela vooral de raampjes van de bus open moesten zetten zodat de drugsdealers – die ogenschijnlijk met walkie talkies op de wegen in de favela´s stonden - vooral konden zien wie we waren (met helm of raam dicht = blijkbaar geen entrée tot de favela). Nog steeds bekroop ons een beetje het Walt Disney gevoel – alsof je een soort pretpark binnentreedt waarin de grens tussen ´echt´ en ´niet-echt´ niet echt meer te achterhalen was. Maar goed, ramen open, vriendelijke lach op en telelens vooral gericht op ruines, vuilniszakken en motorfietsen in plaats van mensen.
Bizar aan Rio is dat de favela´s dwars door de stad slingeren. Rijke wijken en favela´s gaan hier zij aan zij en dit lijkt verbazingwekkend genoeg niet voor heel veel problemen te zorgen. Op weg naar de favela Rocinha passeerden wij een luxe villawijk waar politici en Braziliaanse celebs wonen en nog geen paar honderd meter verder rijd je de favela Rocinha binnen. Schaamteloos rijk en bizar arm bestaan hier overduidelijk vlak naast elkaar. De huizen in de favela zijn echt zoals op de favela ansichtkaarten die je in uber rich Ipanema kan kopen: alle huizen zijn metershoog bovenop elkaar gestapeld, met kleine trappetjes tot de hoogste woningen en zo is door de jaren heen een bizarre wirwar van woningen ontstaan. Geen stadsplanning, geen architecten, in the favela everyone is an architect. In alle eerlijkheid moeten wij bekennen...het was echt prachtig om Rocinha te bezoeken. De manier waarop de inwoners hier een soort eigen ministad met bizarre bijbehorende cultuur hebben gecreeerd, is enorm intrigerend. De favela oogt tegelijkertijd overweldigend en packed - overal huizen, overal mensen, overal kakkerlakken :( - maar tegelijkertijd zijn de mensen vrolijk, is er een ongekende energie en - dit klinkt wel schraal om te zeggen - de ligging en views over rio zijn adembenemend. Gelukkig had de tour weing met aapjes kijken van doen, we kregen veel uitleg over het nieuwe beleid van de stad Rio de Janeiro ten aanzien van de favela´s. De stad wil de favela´s niet meer koste wat kost van de kaart vegen, maar vooral integreren in de rest van de stad (de favela´s voorzien van elektriciteit, riolering, scholen, ziekenhuizen, maar ook zoiets simpels als straatnamen en huisnummers, zodat de inwoners een geregistreerd adres hebben). Ook werd ons verteld over de inspanningen van de stad om de favela´s ´schoon te vegen´, met grote invallen wordt nu geprobeerd de drugsdealers te verdrijven uit de favela´s. En de overheid is er niet vies van deze invallen als heroische veldtochten door de media te laten portretteren. In elk nieuwsbulletin zie je wel een item waarin macho militairen en politiemannen jonge drugsbendeleiders geboeid laten poseren voor de camera met hun drugspakketjes en mitrailleuren voor zich op de grond. Het bleek echter dat het grootste deel van de drugshandel zich na zo´n inval in een favela gewoon weer naar een andere favela verplaatste, dus de effectiviteit van het beleid valt nog te betwijfelen. Saillant detail is ook dat deze strijd tegen de drugsdealers vooral nu plaatsvindt omdat Rio de Janeiro de Olympische Spelen en World Cup mogen organiseren en het stadsbestuur de hele wereld natuurlijk wel een voorbeeldig Rio willen kunnen voorspiegelen. Maar ook al kleven er allerlei cliches aan de favela tour en moesten we natuurlijk ook weer naar een gesponsord schooltje – ja ik bleef weer hangen bij die kindjes - en voetbalveldje, de tour was ontzettend boeiend en zeker aan te raden mits je alles wat je daar ziet en hoort met eigen kritische bril blijft bekijken.
De vrijdagavond bracht ons verder natuurlijk een avond stappen in Lapa. Met temperaturen van 35+, veel Braziliaanse ´bums´(met of zonder bilimplantaten) en caipirinha´s en caipivodka´s in alle smaken is Lapa gegarandeerd feest tot in de late uurtjes. Dus ook wij lieten ons met 18-jarige hostelgenootjes (ai ai ai...tien jaar leeftijdsverschil gaat je niet in de koude kleren zitten, we feel old!!!!) droppen bij de Arcos de Lapa en verorberden een liter milkshake met tic alvorens de straten van Lapa door te gaan. Je kunt van Lapa zeggen wat je wilt (denk aan: veel zatte Australiers, veel te blote Braziliaanse dames en heeeeul veel drank), maar het is onvoorstelbaar dat er in een stad letterlijk elk weekend zo´n groot feest op straat plaatsvindt. Jong, oud, lelijk, incredibly handsome, te kleine jurkjes, te hoge hakken, liefhebbers van samba en bossanova of heerlijk ordinaire bailefunk...feest is er zeker in Lapa. In deze ongelooflijk bizarre mensenmassa presteerden we het nog om onze Italiaanse tourgenoot van de favelamiddag tegen te komen en besloten met hem en zijn Braziliaanse vriend onze Lapa-avond in te gaan.
De zaterdag werden we letterlijk ons hostel uit gebrand door de verzengende hitte. Met 41 graden haalden wij het in ons hoofd om de Cristo Redentor te bezoeken, god knows why. Eerst super survival in een bus die met 100 km per uur door de meest bizarre straten knalde naar het startpunt van mega-attrachtie corcovado: een trammetje dat je voor het luttele bedrag van 20 euro (pfff...waar zijn die goede oude backpack prijzen) in 20 minuten naar de top van corcovado bracht. En voor die fijne prijs mag je ook nog eens 1,5 uur wachten tot je uberhaupt aan de beurt bent om in de tram te stappen om vervolgens met 100 andere mensen in een soort klamme sandwich in die tram naar boven te kruipen. We brachten de 1,5 uur wachten door met een wandeling door de wijk Cosmo Velho en renden vervolgens het eerste de beste cafe restaurant met airconditioning in om aan die 41 graden te ontsnappen. Bij Wander brandde de zon inmiddels door zijn t-shirt heen om aldaar zijn rug te grillen, Bregjes geschoren driehoek werd met die zonnesterkte letterlijk een gevarendriehoek en ik stond – hoe kan het ook anders – inmiddels al weer op het punt om een ware zonnesteek op te lopen, maar we bleven bikkelen. Na in die eerder genoemde sandwich naar de top van corcovado te zijn gegaan – toegegeven de views waren prachtig – kwamen we dan aan in een volledig aan het toerisme overgeleverde christus. Poor guy. Inclusief liften naar de top, roltrappen en souvenirshops. Maar het panaroma blijft adembenemend vanaf corcovado en de temperatuur was op zo´n grote hoogte zowaar aangenamer dan we die dag nog hadden meegemaakt. We namen de hordes australiers – ´this guy (cristo redentor – RED) is fucking amazing´ - 50 man nors kijkende security guys, glimmende roltrappen, woest klapperende toeristenhelikopter (bekijk de corcovado voor het zachte prijsje van 200 euro per helikopter...:S) en voor de sokkel van cristo ter aarde stortende gelovigen voor lief. Na twee uur gingen we in rap tempo weer met de tram naar beneden om in ons beste Portugees aan de taxichauffeur uit te leggen dat we ´ergens´ in Santa Teresa (portugees koloniale wijk) wilden worden gedropt zolang er maar schaduw, eten en bier was. Maar eenmaal in Santa Teresa vergeet je letterlijk de hitte, want wat is Santa Teresa FIJN!!! Prachtige gebouwen – soms gerenoveerd, soms vergane glorie – de heuvels, het uitzicht, het eten!!!, de bossanova en de mannen met rasta die voor Breg voorbij kwamen paraderen...We just love Santa Teresa. By far de mooiste en meest karakteristieke wijk van Rio. Je waant je hier letterlijk niet meer in Rio, het is er zowaar stil, het is er niet megalomaan druk, er rijdt weinig verkeer, het is groen en dan rijdt er natuurlijk nog die fantastische historische tram die wij ook uiteindelijk heuvelafwaarts richting centrum namen terwijl de zon onderging boven Rio. Dit klinkt zowaar als een heel erg slechte reisbrochure tekst, maar Santa Teresa is betoverend. Bekijk de foto´s van Santa Teresa in de map ´Rio de Janeiro´ op onze flickr account: http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157625849063181/
Enjoy! Besos, Anne, Bregje en Wander
Gisteren bezochten we een halve dag een aantal favela´s in Rio. In principe stond het idee van een favela tour ons nogal tegen. Het voelt toch een beetje als aapjes kijken. Maar we gingen na enthousiaste verhalen toch overstag en we bezochten in een busje o.a de favela Rocinha. Mijn eerste gedachte was direct: die favela is natuurlijk al lang hartstikke safe, anders sturen ze er geen minibusjes met toeristen op af. Onze gids Axel vertelde ons fijn dat hij slechts enkele maanden hier in Rio woonde en aan het werk was (yes, experienced guide...NOT) en dat we vooral geen foto´s van mensen mochten maken, omdat dat problemen zou opleveren met de drugsdealers die in Rocinha actief waren. Want, aldus Axel, die liepen daar gewoon rond op straat, hij wist wel wie het waren en zag ze tijdens zijn tours regelmatig tussen de mensen lopen (????). Of Axel nu gewoon te vaak op repeat Cidade de Deus had bekeken of in zijn enthousiasme als kersverse guide nog te veel de standaardpromopraatjes hield, het werd ons niet duidelijk. Axel was echter helemaal in zijn element en vertelde ons zonder enige trilling in zijn stem dat we bij het betreden van de favela vooral de raampjes van de bus open moesten zetten zodat de drugsdealers – die ogenschijnlijk met walkie talkies op de wegen in de favela´s stonden - vooral konden zien wie we waren (met helm of raam dicht = blijkbaar geen entrée tot de favela). Nog steeds bekroop ons een beetje het Walt Disney gevoel – alsof je een soort pretpark binnentreedt waarin de grens tussen ´echt´ en ´niet-echt´ niet echt meer te achterhalen was. Maar goed, ramen open, vriendelijke lach op en telelens vooral gericht op ruines, vuilniszakken en motorfietsen in plaats van mensen.
Bizar aan Rio is dat de favela´s dwars door de stad slingeren. Rijke wijken en favela´s gaan hier zij aan zij en dit lijkt verbazingwekkend genoeg niet voor heel veel problemen te zorgen. Op weg naar de favela Rocinha passeerden wij een luxe villawijk waar politici en Braziliaanse celebs wonen en nog geen paar honderd meter verder rijd je de favela Rocinha binnen. Schaamteloos rijk en bizar arm bestaan hier overduidelijk vlak naast elkaar. De huizen in de favela zijn echt zoals op de favela ansichtkaarten die je in uber rich Ipanema kan kopen: alle huizen zijn metershoog bovenop elkaar gestapeld, met kleine trappetjes tot de hoogste woningen en zo is door de jaren heen een bizarre wirwar van woningen ontstaan. Geen stadsplanning, geen architecten, in the favela everyone is an architect. In alle eerlijkheid moeten wij bekennen...het was echt prachtig om Rocinha te bezoeken. De manier waarop de inwoners hier een soort eigen ministad met bizarre bijbehorende cultuur hebben gecreeerd, is enorm intrigerend. De favela oogt tegelijkertijd overweldigend en packed - overal huizen, overal mensen, overal kakkerlakken :( - maar tegelijkertijd zijn de mensen vrolijk, is er een ongekende energie en - dit klinkt wel schraal om te zeggen - de ligging en views over rio zijn adembenemend. Gelukkig had de tour weing met aapjes kijken van doen, we kregen veel uitleg over het nieuwe beleid van de stad Rio de Janeiro ten aanzien van de favela´s. De stad wil de favela´s niet meer koste wat kost van de kaart vegen, maar vooral integreren in de rest van de stad (de favela´s voorzien van elektriciteit, riolering, scholen, ziekenhuizen, maar ook zoiets simpels als straatnamen en huisnummers, zodat de inwoners een geregistreerd adres hebben). Ook werd ons verteld over de inspanningen van de stad om de favela´s ´schoon te vegen´, met grote invallen wordt nu geprobeerd de drugsdealers te verdrijven uit de favela´s. En de overheid is er niet vies van deze invallen als heroische veldtochten door de media te laten portretteren. In elk nieuwsbulletin zie je wel een item waarin macho militairen en politiemannen jonge drugsbendeleiders geboeid laten poseren voor de camera met hun drugspakketjes en mitrailleuren voor zich op de grond. Het bleek echter dat het grootste deel van de drugshandel zich na zo´n inval in een favela gewoon weer naar een andere favela verplaatste, dus de effectiviteit van het beleid valt nog te betwijfelen. Saillant detail is ook dat deze strijd tegen de drugsdealers vooral nu plaatsvindt omdat Rio de Janeiro de Olympische Spelen en World Cup mogen organiseren en het stadsbestuur de hele wereld natuurlijk wel een voorbeeldig Rio willen kunnen voorspiegelen. Maar ook al kleven er allerlei cliches aan de favela tour en moesten we natuurlijk ook weer naar een gesponsord schooltje – ja ik bleef weer hangen bij die kindjes - en voetbalveldje, de tour was ontzettend boeiend en zeker aan te raden mits je alles wat je daar ziet en hoort met eigen kritische bril blijft bekijken.
De vrijdagavond bracht ons verder natuurlijk een avond stappen in Lapa. Met temperaturen van 35+, veel Braziliaanse ´bums´(met of zonder bilimplantaten) en caipirinha´s en caipivodka´s in alle smaken is Lapa gegarandeerd feest tot in de late uurtjes. Dus ook wij lieten ons met 18-jarige hostelgenootjes (ai ai ai...tien jaar leeftijdsverschil gaat je niet in de koude kleren zitten, we feel old!!!!) droppen bij de Arcos de Lapa en verorberden een liter milkshake met tic alvorens de straten van Lapa door te gaan. Je kunt van Lapa zeggen wat je wilt (denk aan: veel zatte Australiers, veel te blote Braziliaanse dames en heeeeul veel drank), maar het is onvoorstelbaar dat er in een stad letterlijk elk weekend zo´n groot feest op straat plaatsvindt. Jong, oud, lelijk, incredibly handsome, te kleine jurkjes, te hoge hakken, liefhebbers van samba en bossanova of heerlijk ordinaire bailefunk...feest is er zeker in Lapa. In deze ongelooflijk bizarre mensenmassa presteerden we het nog om onze Italiaanse tourgenoot van de favelamiddag tegen te komen en besloten met hem en zijn Braziliaanse vriend onze Lapa-avond in te gaan.
De zaterdag werden we letterlijk ons hostel uit gebrand door de verzengende hitte. Met 41 graden haalden wij het in ons hoofd om de Cristo Redentor te bezoeken, god knows why. Eerst super survival in een bus die met 100 km per uur door de meest bizarre straten knalde naar het startpunt van mega-attrachtie corcovado: een trammetje dat je voor het luttele bedrag van 20 euro (pfff...waar zijn die goede oude backpack prijzen) in 20 minuten naar de top van corcovado bracht. En voor die fijne prijs mag je ook nog eens 1,5 uur wachten tot je uberhaupt aan de beurt bent om in de tram te stappen om vervolgens met 100 andere mensen in een soort klamme sandwich in die tram naar boven te kruipen. We brachten de 1,5 uur wachten door met een wandeling door de wijk Cosmo Velho en renden vervolgens het eerste de beste cafe restaurant met airconditioning in om aan die 41 graden te ontsnappen. Bij Wander brandde de zon inmiddels door zijn t-shirt heen om aldaar zijn rug te grillen, Bregjes geschoren driehoek werd met die zonnesterkte letterlijk een gevarendriehoek en ik stond – hoe kan het ook anders – inmiddels al weer op het punt om een ware zonnesteek op te lopen, maar we bleven bikkelen. Na in die eerder genoemde sandwich naar de top van corcovado te zijn gegaan – toegegeven de views waren prachtig – kwamen we dan aan in een volledig aan het toerisme overgeleverde christus. Poor guy. Inclusief liften naar de top, roltrappen en souvenirshops. Maar het panaroma blijft adembenemend vanaf corcovado en de temperatuur was op zo´n grote hoogte zowaar aangenamer dan we die dag nog hadden meegemaakt. We namen de hordes australiers – ´this guy (cristo redentor – RED) is fucking amazing´ - 50 man nors kijkende security guys, glimmende roltrappen, woest klapperende toeristenhelikopter (bekijk de corcovado voor het zachte prijsje van 200 euro per helikopter...:S) en voor de sokkel van cristo ter aarde stortende gelovigen voor lief. Na twee uur gingen we in rap tempo weer met de tram naar beneden om in ons beste Portugees aan de taxichauffeur uit te leggen dat we ´ergens´ in Santa Teresa (portugees koloniale wijk) wilden worden gedropt zolang er maar schaduw, eten en bier was. Maar eenmaal in Santa Teresa vergeet je letterlijk de hitte, want wat is Santa Teresa FIJN!!! Prachtige gebouwen – soms gerenoveerd, soms vergane glorie – de heuvels, het uitzicht, het eten!!!, de bossanova en de mannen met rasta die voor Breg voorbij kwamen paraderen...We just love Santa Teresa. By far de mooiste en meest karakteristieke wijk van Rio. Je waant je hier letterlijk niet meer in Rio, het is er zowaar stil, het is er niet megalomaan druk, er rijdt weinig verkeer, het is groen en dan rijdt er natuurlijk nog die fantastische historische tram die wij ook uiteindelijk heuvelafwaarts richting centrum namen terwijl de zon onderging boven Rio. Dit klinkt zowaar als een heel erg slechte reisbrochure tekst, maar Santa Teresa is betoverend. Bekijk de foto´s van Santa Teresa in de map ´Rio de Janeiro´ op onze flickr account: http://www.flickr.com/photos/annedehaij/sets/72157625849063181/
Enjoy! Besos, Anne, Bregje en Wander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten